Grote kamerwisseltruc en ontspullen

Vanavond komt er een lading nieuw interieur binnen en ik kan niet wachten, mijn handen jeuken nu al. Eindelijk gaat project huis weer verder. Al jaren zeur ik man aan zijn kop om eens wat vaker samen de handen uit de mouwen te steken en ons huis waar we inmiddels samen al bijna acht jaar en hij zelf nog wat langer wonen, eens onder handen te nemen. Want eerlijk, als je goed kijkt zou je zomaar kunnen denken dat we hier pas net zijn ingetrokken.

Dat is het jammere. Als je er eenmaal zit, hebben zoveel andere dingen ineens prioriteit. Het is mooi weer, het is weekend. Zullen we een deurtje verven of gaan we schatten zoeken in het bos met de kinderen. Niet zo moeilijke keus natuurlijk. Maar ik was het zat. Spuug zat. Het grootste gedeelte van de tijd zit ik met de kindjes thuis en ik blijk erg gevoelig voor sfeer. En hoe we ook ons best doen, de sfeer is nog niet helemaal zoals we wensen. Er schort nogal wat aan onze hut.

Onlangs besloten we de grote kamerwisseltruc eens in te starten. Eindelijk, na lang en eindeloos zeuren zag man in dat optie mama toch echt de beste was 😉 Optie mama is altijd de enige optie trouwens.

En het voordeel aan nu eens echt de schouders eronder zetten, is dezelfde als met verhuizen. Als al je spullen ineens weer door je handen schuiven ga je nadenken. Wat moet ik eigenlijk met die troep? Noem het ouderdom of wijsheid met de jaren. Of wellicht, man wist dat namelijk al veel langer, ga je toch steeds meer op elkaar lijken tijdens het samen leven. Feit is, ik word met de tijd steeds meer allergisch voor troep. Alsof al die spullen die daar ergens achter schotten, al jaren in dozen uit het zicht staan, toch nog ruimte eisen in mijn hoofd. Het moet weg. Dus met de kamerwisseltruc is ook het ontspullen en opruimen in gang gezet.

Ik (we) staan in weggooimodus. Ik nam inmiddels afscheid van de babykamer en schilderde deze nog net niet keihard jankend helemaal wit. We verplaatsten de grote kleding kast, en haalden eens keihard de bezem erdoor. De deuren kunnen weer dicht, überhaupt kunnen we gewoon weer zien wat er in ligt. Vanavond komt er een boekenkast binnen, een kleiner exemplaar dan die we al hebben. En hoewel ik al stapels boeken heb gedoneerd aan lieve buren en vrienden, heb ik besloten dat ik niet meer boeken ga bewaren dan in de kast passen.

Dat voelt heerlijk. Elke keer weer als we een enorme lading troep afleveren bij de kringloop of de stort. Maar mensen, wat een project. Bye bye periode, welkom nieuwe fase. Nu de baby kinderkleertjes. Met drie kinderen hebben we inmiddels aardig wat verzameld wat niet meer past. Ik gaf al heel veel weg maar de berg is toch niet meer te overzien. Maar hoe dan?