Kers vers gezin van vijf updatetje

Oke, ik ga dus sinds inmiddels ruim drie weken alweer als moeder van drie door het leven. En daar mee zijn we ineens een gezin van vijf. Een ‘groot’ gezin voor moderne begrippen. Ik ben dolgelukkig met mijn drie kleine draken, echt, uiteraard. Echt dolgelukkig maar daar hoef ik niemand van te overtuigen lijkt mij, toch? Ik leef in een babybubbel en heb weinig behoefte aan andere sociale input dan die van mijn eigen gezin op het moment. We genieten ons suf van het nieuwe kleine wondertje. Kijk hieronder hoe ape ape ape trots broer en zus zijn. Wat nou jaloezie. Totaal geen haat reactie naar de kleine baby omdat hij mama volledig opeist. Eerder strijd wie hem het meest mag knuffelen, kussen of op schoot heeft. De arme kleine Siem wordt bedolven onder liefde. En arme mama zit dus continue, de hele dag door vast geplakt aan niet één, maar twee of drie kinderen op schoot die de bewegingsruimte, die ik zo hard nodig heb op het moment, volledig inperken. Soit.

En het gaat ook goed. Alsof ik het al jaren deed (grapje hoor, we zijn nog heel erg bezig naar het zoeken van een mooi ritme en een situatie waarin iedereen zich weer een beetje comfortabel kan bewegen). Maar het gaat oke. Naar omstandigheden natuurlijk. Zo’n bevalling… Alsof je als wild geworden beest daar in het ziekenhuisbed ligt te creperen, zo zie ik mezelf terug als ik aan al dat natuur geweld denk. Niet direct mijn fijnste herinnering. Alsof je ook maar enigszins een klein beetje hebt in te brengen. Stiekem schaam ik me dood voor de mensen die mij op dat moment op mijn meest kwetsbaarst hebben mogen meemaken. Ik kan er niks aan doen. Ik probeer mezelf in te prenten dat ik niet de eerste ben waar ze een kind uit hebben getrokken en probeer me hun geconcentreerde gezichtsuitdrukkingen voor de geest te halen. Ja ze bekeken mij en mijn naakte lichaam, maar functioneel. Hoogst waarschijnlijk zijn ze mij en mijn details al lang en breed vergeten. Zou dat ook zo zijn voor man en mijn moeder, ik vrees van niet. Man heeft me meer dan eens na elk geboren kind duidelijk gemaakt dat hij het zou begrijpen als het genoeg geweest zou zijn met het maken van kinderen. Met deze laatste bevalling nog vers op mijn netvlies zeg ik dan ook dat het mooi geweest is.

Mijn hoog zwangere buik en mijn kronkelende creperende lijf… Nog maar zo kort geleden maar het voelt al als een eeuwigheid. Ingeruild voor één van mijn nu al meest dierbare bezit. Niet meer weg te denken uit mijn (ons) leven ook al moeten we hier en daar waarschijnlijk nog wel een aardige tijd een beetje bijschaven aan het vinden van dat ritme dus. Tja.

Wat me nog wel dagelijks fijntjes herinnert is de toestand waarin mijn lijf zich op het moment nog bevindt. Ja hallo zeg, hoe lang zei je dat het geleden was? Maar drie van die kleine reuzen babys laten hier en daar wat schade achter op hun moeder. Tranen met tuiten voor de schade die voor eeuwig is vastgelegd. Voor de rest moet ik nog even heel hard aan het werk. Ik weet het, ik weet het, maar het maakt me stiekem verdrietig. Komt het allemaal nog goed? En kan dat dan allemaal niet een tandje sneller graag?

Nope, dat kan niet. Oh, en de toestand van mijn hoofd dan. Maar dat gooi ik op vermoeidheid en hormonen. Voorlopig nog mag ik dat als excuus gebruiken nietwaar? Negen maanden op (in mijn geval bijna tien), dus ook gewoon weer tien maanden af. En liefst nog sneller maar dat zien we dan wel weer.