Ik vind het zielig als ze helemaal alleen in een kist ligt

‘Juf, ik kom morgen niet op school. Ik heb een begrafenis. Nou, niet een begrafenis eigenlijk, maar nah ja… zoiets.’ Een crematie dus. Het zusje van mijn oma is overleden op een prachtig leeftijd, gewoon plotseling, waarmee haar een ellendige weg ziek zijn is bespaard. Heel verdrietig altijd om iemand te verliezen maar een mooiere manier om te gaan is er denk ik niet. Thuis, zonder pijn, in het bijzijn van je allerliefste. Afgelopen week hadden we dus een crematie en mijn kinderen gingen mee.

Vroeger zagen we haar regelmatiger, ik denk dat ze voor mij echt mijn tante Peggy was. Er was een periode dat ik de tantes van mijn moeder vaker zag dan mijn eigen tantes. De laatste jaren werd dat steeds minder. Mijn kinderen weten eigenlijk niet zo goed wie ze is. Ze hebben haar en haar man op 1 hand te tellen gezien. ‘Is dat oma Moesje?’ Mijn jongste zoontje bekijkt de foto op de rouwkaart. Nee lieverd.

Mam, hoe schrijf je crematie? Met een ‘C’ mop.

Kinderen mee naar crematie

Het is een opvallend tafereeltje. Vijf kindjes zitten lachend en vrolijk te tekenen tussen een massa grijze mensen die bij elkaar komen voor het allerlaatste afscheid. We mogen naar binnen. Besluiten achteraan te gaan lopen, met de kleintjes achteraan te gaan zitten zodat we weg kunnen als ze onrustig worden en niemand tot last zullen zijn. Maar dat zijn ze niet. De klap emoties die in de lucht zweven moeten zij ook voelen. Ze zijn stil, een uur lang. Het enige wat je regelmatig hoort zijn de onrustige voetjes die op en neer schuiven over de bankjes.

De pastoor steekt de kaarsen aan en de spanning bij mijn grote meid loopt zichtbaar op. Ze zit op haar knietjes op het bankje, haar handjes voor haar gezichtje geslagen. ‘Wat is er lieverd? Mam, gaan ze nu de kist in de brand steken?’

‘Mam, ik wil eigenlijk niet een dode mevrouw zien.’

‘Nee mop, dat hoeft ook niet. De kist is dicht. Ja maar, op you tube zag je dat wel.’ Mag ik you tube even haten?

‘Tjonge, jullie hebben de kinderen zeker wel duidelijke instructies gegeven. Ze waren zo stil.’ Instructies? Nee. We hebben ze verteld wat er gaat gebeuren. Dat ze misschien zullen zien dat er mensen gaan huilen. Dat oma misschien verdrietig is of mama. Dat dat komt omdat we iemand missen. We hebben ze niet verteld hoe ze zich moeten gedragen.

‘Mam, ik vind het zo zielig dat ze alleen in de kist ligt. Gaat ze nu dan in de oven?’ We babbelen nog wat. We beantwoorden heel wat vragen op de weg terug naar huis. ‘Mam, willen jullie onder de grond of in de oven?’

Mijn dappere meisje is er behoorlijk van onder de indruk.

Ik dacht dat het een rustige kennismaking was met hoe het werkt. Ik wide ze meenemen. Ik heb mijn beide oma’s nog. Ik wil er niet over nadenken maar ook zij worden oud. Bijna 100. Het was voor mij geen punt van discussie. Mocht het zover zijn, dan gaan mijn kinderen mee. Maar ineens twijfel ik. Moeten we ze wel blootstellen aan al dat verdriet. Mochten we op dat punt komen, kan ik ze wel voldoende opvangen in alle geweld van emoties.

Ben benieuwd, het is een heel persoonlijke beslissing. Zouden jullie kinderen mee nemen naar een crematie of begrafenis? Of hebben jullie dat gedaan?