Komt een moeder op het schoolplein

Kinderen heb je in alle soorten en maten maar net zoveel verschillende smaken moeders lopen er rond. Ik verheugde me er echt op, de tijd dat kleine meid naar school zou gaan. Niet zo zeer omdat mijn meisje dan de halve week van huis is, dat gegeven kan ik nog maar moeilijk aan wennen, het is toch best kaal zo zonder een clowntje meer hier thuis, maar omdat ik weer allemaal leuke nieuwe mensen zou ontmoeten. Want dat is zo toch? Dat roept iedereen. Wacht maar tot je kinderen straks naar school gaan, dan groeit je netwerk vanzelf weer. Met de komst van kinderen veranderd daarin best een hoop. Waar vroeger socializen mijn eerste grootste prioriteit was na al het anderen, werd dat van het een op andere moment mijn gezin. Er bleef minder tijd over voor socializen en vriendschappen veranderen en verwateren. Dat is prima, zo gaat dat.

Het is niet perse dat ik verlegen zit om een sociaal netwerk, ik mag echt niet klagen. Ik heb een ruime schare vriendinnen om me heen en een nog veel ruimere schare aan kinderen waar mijn kroost mee kan spelen. Dat is fijn. Dat je sociale leven een beetje met jouw fase mee schuift. Dat zij net als jij de prioriteiten even wat verleggen. Dat je wel graag op bezoek gaat maar van elkaar weet dat er in eerste instantie geen gesprek te voeren valt en dat je echt alleen een kop thee komt drinken. Dat je nog net wat beleefdheden kan uitwisselen en dat het dan weer tijd is om te gaan, omdat een van allen rijp is zijn mandje op te zoeken. En dat je daarna, als je maar lang genoeg vol houdt, en het kroost wat groter wordt, elkaar leert kennen en niet altijd alleen maar elkaars haren uittrekt of speelgoed afpakt, in plaats daarvan zowaar eens lief met elkaar gaat zitten spelen, en er steeds meer tijd overblijft voor een echt gesprek. Zo een beetje moeders onder elkaar.

Lees ook: vanaf het moment dat je kind naar school gaat

Die heb ik eigenlijk zat. Maar toch keek ik er naar uit. Ik leer graag nieuwe mensen kennen. Mensen die in deze fase van mijn leventje passen.

Hoe krijg je nou contact met die ene moeder die je wel lijkt te zien zitten en niet met die andere die je steeds zo happig staat aan te staren?

Maar dan sta je daar ineens. En ik ben niet perse van het heel verlegen soort. Ik praat nogal makkelijk en graag met mensen. Sta niet echt heel snel met mijn bek vol tanden. Ik weet er altijd wel wat onzinnigheden uit te blaten en zo komt vaak een gesprek wel op gang. Maar over het algemeen is dat dan één op één.

Schoolplein moeders

Het schoolplein is andere koek mensen. Alsof je voor een grote groep staat waar iedereen elkaar keurt. En waar iedereen ziet dat jij de nieuweling bent. En hoe zorg je er dan voor dat je de rest van de komende acht jaar niet uppig en alleen een beetje onzeker en ongemakkelijk van je ene naar je ander voet staat te draaien. Tja. En hoe krijg je nou contact met die ene moeder die je wel lijkt te zien zitten en niet met die andere die je steeds zo happig staat aan te staren?

Dat zou dus niet gaan gebeuren. Dus. Ik zorg dat ik altijd vroeg op het schoolplein sta. Ergens een beetje in het minden. Kunnen de kinderen voor de deur open gaat nog even spelen. Kan ik even checken welke ouders er bij de kindjes horen waar ze mee speelt en welke daarvan me wel bevallen. En dan kind afleveren bij de deur, tussen krioelende andere ouders, kindjes, broertjes en zusjes en elk moment aangrijpen om wat te zeggen. En hoppa, dan heb ik in ieder geval een keertje contact gehad. Morgen zeg ik goede morgen. Na schooltijd blijven we altijd eindeloos hangen (overigens gedwongen doordat de kinderen niet van de speeltoestellen af te slepen zijn en ik niet graag met twee blèrende kinderen onder mijn arm over dat zelfde schoolplein naar mijn fiets toe loop). Maar zelfde verhaal. En hé, dan herken je elkaar ineens en maak je een praatje. En dan blijkt gewoon dat deze moeder ook net pas op school begonnen is en geen zin heeft de komende acht jaar uppig en alleen op het schoolplein door te brengen. En nah, dat is toch wat… besluiten wij naar huis te gaan, zijn de kinderen diep teleurgesteld niet verder te kunnen spelen, stelde ik zomaar voor dat mama en kind binnenkort eens een kopje thee komen drinken. Geregeld.

Ook leuk: de volgende stap, school of mama ziet spoken

Nee gekheid natuurlijk. Zo ging het wel maar ik bedacht me dat niet van te voren. Wat ik me wel bedacht was het eerste. Dat ik geen zin had in die eenzame acht jaren lang en dat ik de stoute schoenen zou aantrekken. Easy peasy dus! Komt een moeder op het schoolplein. Maar niet alleen.