Laten we het goede voorbeeld aan onze kinderen geven

Ik tikte gisteren avond een kort berichtje op Facebook. Ik wilde het daar bij laten. Maar het blijft me bezig houden. Pas geleden schreef ik een bericht, ik kijk geen nieuws. Niet voor niks, de ellende die ons elke avond om de oren vliegt laat me niet los. Ik blijf er dagen mee in mijn hoofd lopen en kan er niet van slapen. Ik word er geen gelukkig mens van. Dat betekend niet dat ik niet mee krijg wat er in de wereld gebeurd. En dat betekend al helemaal niet dat het me koud laat allemaal. Absoluut niet.

Verschillende terroristische aanslagen in de wereld. Nu Parijs, Irak, Libanon. Zo veel doden en slachtoffers. Zo dichtbij. Dat maakt het niet erger dan al het andere geweld. Wederom een zeer zwarte dag. Wat een voorrecht dat wij in Nederland zijn geboren. Dat ik mijn kindjes op deze plek in de wereld heb kunnen zetten. Dat ze onbezorgd mogen opgroeien. Wat een voorrecht dat ik mijn kindjes elke dag een warm veilig nest kan bieden met een dak boven hun hoofd, een warm bord eten, voldoende schoon water. Dat we ze gewoon kind kunnen laten zijn. Veiligheid en vrijheid kunnen bieden.

Nee, de tv stond hier niet de hele dag aan. Ik kan niet naar de beelden kijken en ik wil mijn kinderen niet bloot stellen aan dat soort geweld. Nog niet. Ik wil niet zien hoe mensen elkaar afslachten en wat de gevolgen daar van zijn. Ik weet dat er veel te veel onschuldige slachtoffers zijn gevallen. Dat er hele gezinnen met geweld uit elkaar zijn gerukt. Wat ik wil weten zoek ik op en lees ik op internet.

Gisteren avond kon ik niet slapen. We hadden het er samen over. Het maakt me bang. Ik ben bang voor wat er in de wereld gebeurd. En ik ben bang dat het steeds dichterbij komt. Parijs, niet zo heel ver hier vandaan. Dat maakt het absoluut niet erger dan wat er in de rest van de wereld gebeurd, maar zaait wel een angstig zaadje voor mijn gezinnetje, mijn familie en dierbaren. Omdat het ineens niet meer alleen ver weg in een land wat je alleen van tv en de krant kent gebeurd, maar het land waar je altijd op vakantie gaat.

Ik ben bang dat er hier wat zal gebeuren en dat we niet bij elkaar zullen zijn. Dat we elkaar niet kunnen bereiken en niet weten hoe het met de ander gaat en of die überhaupt nog leeft. Dat mijn dochter op school is, zonder papa en mama. De tranen schieten me in de ogen als ik dit typ. En tegelijkertijd voel ik me daar schuldig over. Alsof mijn leven en dat van mijn kinderen meer waard is dan van anderen. Niks is minder waar natuurlijk. Maar het gevoel dat mijn kinderen…. Dat kan ik niet verdragen.

Ik word onpasselijk van de gedachte dat dit op zoveel plekken op de wereld voor zoveel mensen werkelijkheid is. Allemaal mensen die ook dachten een ontspannen veilige onbezorgde avond gezelligheid te hebben. Allemaal vaders en moeders en kinderen…. Ik schrik er van hoe respectloos mensen op dit soort gebeurtenissen reageren. Ik schrik van berichten en meningen over vluchtelingen die hun leven met hun kinderen riskeren op een overvol klein bootje op een oceaan, opzoek naar een veiliger onderkomen, die alleen maar komen om het geluk te zoeken. Ik schrik ervan hoe mensen reageren op vluchtelingen/asielzoekers in hun wijk.

Naast mij zitten Melle en Siem te spelen. Nog helemaal blanc en onwetend. Onschuldige kinderhartjes die vol vertrouwen en liefde de wereld inkijken. Gelukkig geen idee hebben dat er mensen op de wereld rond lopen die niet het beste met ze voor hebben. Die de liefde in hun hart kwijt zijn. Voor hun wil ik niet bang zijn. Ik wil een leuke, gelukkige moeder zijn. Ik wil ze laten voelen dat ze veilig zijn en dat wij ze zullen beschermen.

Ik wil ze leren dat het belangrijk is elkaar met respect te behandelen ongeacht religie, overtuiging, kleur, afkomst, status. Dat het belangrijk is een arm om iemand heen te slaan. Dat je je mening mag geven, dat die er toe doet en dat je open staat voor de mening van anderen zonder daar een oordeel over te vellen. Dat ze leren luisteren naar de argumenten van de ander en daar over willen nadenken. Dat ze leren dat dingen niet zwart of wit zijn maar dat er een heel groot grijs gebied is. Ik wil ze meegeven dat je met een knuffel heel veel goed kan maken. Dat je ook een andere mening mag hebben dan je beste vriend en nog steeds beste vrienden kan zijn.

En ik wil ze laten zien dat er ook heel veel moois is in de wereld. Dat er nog altijd meer mensen zijn die goed voor elkaar zijn. Dat er nog altijd meer liefde wordt gegeven dan haat en kwaad. Dat ze niet hun ogen moeten sluiten, niet hun kop in het zand moeten steken. Dat ze goed zijn voor mensen, hulp bieden waar ze kunnen. Dat ze hun liefdevolle, verzorgende karaktertjes niet verliezen maar uitgroeien tot evenwichtige volwassenen.

Laten we elkaar een extra knuffel geven. En laten we straks om 12 uur een minuut onze gedachten naar de getroffen slachtoffers van zinloos geweld gaan. Laten we er ook op scholen aandacht aan besteden. Laten we de jeugd het voorbeeld geven hoe het wel moet. Hoe je met elkaar omgaat. Dat geweld nooit de oplossing is. Dat we moeten blijven praten en naar elkaar moeten blijven luisteren. Laten we met zijn allen onze harten sluiten voor haat en geweld en wijd open zetten voor liefde.