Lieve Melle

Mijn lieve kleine man. Ik zie je staan en ik kijk naar je. Wat wordt je groot. Het zijn van die momenten. Dat het met een schok tot me doordringt hoe snel het gaat. Neemt de tijd een loopje met mij? Alsof het gisteren was dat ik je voor het eerst in mijn armen had. Dat ik voor het eerst jouw naam in je kleine oortjes fluisterden. En dat ik van je zou houden. Voor altijd en eeuwig van je zou houden. Tot in het diepste van mijn hart en ziel. Dat je voor het eerst gulzig begon te drinken en je lijfje zich ontspande tegen mijn naakte borst. Jouw warme kleine lijfje. Dat ik je voor het eerst in je mooie blauwe ogen keek. Het lijkt wel gisteren. Je wordt groot kleine man.

Ik dacht dat dat het was. De liefde die ik toen voor je voelde. Maar het kon toch nog meer. Met de dag wordt het meer, het lijkt onmogelijk. Wat ben je leuk. Wat ben je lief. Zo verzorgend. Mijn knuffel en stoer tegelijk. Jij met je blauwe, trouwe honden ogen en je onweerstaanbare, verlegen lach. Jij die iedereen om je kleine vingertjes begint te winden. Steeds vaker steel je steeds meer harten. Jij, mijn kleine blonde trots.

Zo tevreden. Zo ondeugend. Zo nieuwsgierig. Zo ondernemend. Zo eigenwijs en met zo’n sterke eigen wil. Je loopt en rent en springt en speelt. Je zingt en kletst en danst. Onze vrolijke noot in huis. Je ontdekt de wereld. En de wereld ontdekt jou. Alweer twintig maanden. En dat is mooi, want jij mag er zijn mijn mooie, blonde, lieve, kleine man. Nog zo lang.

Ik hou van je!