Lieve Siem; 1 jaar

Afgelopen weekend vierden we met de familie de eerste verjaardag van Siem. Dinsdag werd hij officieel 1 jaar oud. Ongelofelijk hoe snel dit jaar is omgevlogen. Nog veel sneller leek het te gaan dan de eerste jaren van Fenne en Melle. Waarschijnlijk worden we met zijn allen veel meer geleefd. überhaupt is het krijgen van een derde kindje zo anders dan een eerste, ik weet nog als de dag van gisteren dat ik super trots maar brak op het schoolplein verscheen na 10 dagen met mijn kersverse spruit in de wagen. Omdat het simpelweg niet anders kon, dat had ik bij de eerste nooit kunnen voorstellen. Mijn lijf wat nog niet precies deed wat ik wilde om over mijn hoofd maar niet te spreken. Spreek me niet aan, blijf van mijn kind af, had ik willen schreeuwen maar het tegenovergestelde gebeurde. Uiteraard, ik snap dat ook.

Dinsdag deden we niks speciaals. Wat ik wel deed was herbeleven. Toen Merijn mij de avond van te voren er op wees hoe we er een jaar geleden bijzaten. Dat ik me er wel bij had neergelegd dat het niet meer spontaan zou gaan gebeuren. Wat zo niet waar was. Ogenschijnlijk hield ik me groot, probeerde ik me te ontspannen en over te geven aan nog een laatste nacht slaap. Maar vurig hoopte ik dat mijn lijf toch nog zelf zou besluiten dat de tijd daar was, net zoals dat ging bij Fenne en Melle, zonder dat medisch ingrijpen noodzakelijk zou zijn.

Lees ook: Mijn bevallingsverhaal

Maar helaas. 26 Januari werd ik ingeleid en na een hele snelle bevalling werd Siem geboren. Hij is er en dat is fantastisch.

Alsof de natuurwetten mij tergen, besloten ze dat dit kind de snelste van allemaal zou worden.

Het grappige is, waar ik bij Fenne niet kon wachten tot ze elke keer de volgende mijlpaal zou halen, gaat het me bij Siem allemaal veel te snel. Alsof de natuurwetten mij tergen, besloten ze dat dit kind de snelste van allemaal zou worden. Waar gaat mijn lieve schattige kleine hoopje baby heen. Ik probeer me er bij neer te leggen. Fases af te sluiten, vooruit kijken naar al het moois wat ik nu in mijn armen heb. Niet mijn allersterkste kant, dingen loslaten en verder gaan. Leven in het moment.

Maar even goed kijken. Wat heb ik dan? Ik heb precies waar ik vroeger van droomde. Een levendig, uitdagend, vrolijk gezin met drie fantastische kleine persoontjes die mij uitdagen, laten leren, laten voelen dat ik leef, die mij het allerbeste van mij zelf vragen en soms het allerslechtste. Een man die werkelijk alles, echt alles voor zijn gezin over heeft, die niet alleen op zondag het vlees komt snijden, en bovendien knetterhard zijn best doet zodat ik thuis kan zijn.

Ik mag mijzelf af en toe even knijpen. Kijk hem daar nou lopen. Al eventjes ontdekt hij de wereld rechtop. Ook al versta ik er weinig van, hij klets de oren van mijn hoofd. Ik moet zo lachen als hij perfect de intonaties gebruikt die ik in onze gesprekken terug hoor. Ja ja, die en mama. Als wordt aangewezen. Fenne en Melle worden uitgedaagd. Het spelen wordt steeds echter, hij deinst niet bepaald terug voor een potje stoeien en gek doen. Waar Siem loopt, lopen er twee als hondjes achter hem aan. Siem is sterk. Sta je in de weg, word je aan de kant geduwd. Zomaar vinden we een verstopte (volle) luier in de keukenla of een afstandsbediening in de legokist. Alles wat hij doet is super grappig. Opvoeden gaat nog een enorme klus worden.

Menig kindje is hier al geschrokken van de uitbarsting als ze per ongelijk precies dat ene blokje pakken wat hij op het oog had.

Ook hij heeft het acteer talent van broer en zus. Met groot gevoel voor theater kan hij zich op de grond storten als hij zijn zin niet krijgt. Menig kindje is hier al geschrokken van de uitbarsting als ze verongelijk precies dat ene blokje pakken wat hij op het oog had.

Jeetje ventje. 1 Jaar alweer.