Lieve Siem; 11 maanden

Ik val in herhaling als ik ga zeggen dat tijd vliegt en het me allemaal te hard gaat, hoe waar het ook is. Officieel mag ik je nog een maandje mijn baby noemen, eigenlijk ben je al geen baby meer.

We sukkelden we af deze maand, werden baby’s maar met tanden geboren. Dat vind ik niet, het zou wel een hoop ellende besparen. En daarnaast werd ook jij net als de rest van Nederland getroffen door een virus. Koorts.

Hangen, wurgen, mopperen, huilen, poep, snot en rode billen. Alleen tevreden bij mama. Niet mama die zit, mama die  loopt. Alsof we weer een paar maanden terug gingen in de tijd.

Je noemt me mama. En papa is papa. Jawel. Je klopt me op de borst en kijkt me breed grijnzend aan. Mijn charmeur. Je legt je handjes op je hoofdje. Ik snap dat ik dan moet zingen. Je begint de gebaren te leren. Je trekt kasten leeg, smijt met kattenvoer als je de kans krijgt en verstopt de afstandbediening in de vuilnisbak. Je trekt aan stekkers, wil weten hoe stevig lampen staan en molt de planten. Lekker. Je hebt het acteertalent van broer en zus. Gooit wild je hoofd naar achteren als iets je niet zint.

En dan besluit je de gok te wagen. Je loopt zelf. Ja je racet ook langs de bank of achter de stoelen maar loopt nu ook gewoon los. Met precies 10 maanden en 3 weken zette jij de eerste paar stapjes. Nu een week later is het hek van de dam. De snelste van ons drietal. Alsof je de afgelopen weken tijd nodig had moed te verzamelen. Je bent niet bang. Je hebt er vooral heel veel plezier in. Rechtop is de wereld ook zo veel leuker. Ik grinnik stiekem als ik je voorbij zie scharrelen. Het is geen gezicht en zo schattig. Een baby op pootjes. Je bent nog zo klein en tegelijk al zo groot.

Ik kan mezelf niet vaak genoeg knijpen. Mama van drie. Ik ben rete trots en tegelijkertijd verdrietig dat we een fase moeten afsluiten. Terwijl ik me heel hard verheug op alle leuke dingen, mijlpalen, streken die nog komen gaan.

Volgende maand 1 jaar 🙂