Mama maatje minder; het gaat goed

Inmiddels loop ik al drie weken met de Jawbone up24 om mijn arm. Niet onaangenaam, ik voel hem al niet meer en daarnaast vind ik het eigenlijk ook gewoon leuk staan. Na mijn vorige berichtje kreeg ik wel wat bezorgde reacties. Dat het allemaal wel wat snel was om zoveel van mijn net bevallen lijf te vragen en of ik mijn psychische toestanden niet het geluk van mijn nieuwe mannetje liet overschaduwen. Ik snap dat. Achteraf had ik mijn bericht misschien niet met ‘mama maatje minder’ moeten betitelen, omdat ik daarmee teveel het afvallen benadruk, maar gewoon weer als vanouds ‘mama fit’ zoals ik deed voor ik zwanger was. Want laten we eerlijk zijn, mama fit is uiteindelijk natuurlijk gewoon het aller aller belangrijkste. Fit in mijn lijf maar vooral fit in mijn hoofd. En dat maatje minder? Ja heel graag, ik zou dol graag gewoon weer alles in mijn kast kunnen dragen maar voor nu…. bijzaak, beetje ;).
Ik geef toe dat ik er na de zwangerschap even doorheen zat. Het is me ook nog al wat. Zo’n mini reusje eruit persen is gewoonweg een aanval op je lijf en laten we dan ook even niet vergeten dat het 42 weken dragen van zo’n mini mensje ook niet in de koude kleren gaat zitten. Er zijn weinig vrouwen die er mooier uitkomen dan ze er in gaan. Of dat is natuurlijk maar net de manier hoe je er naar kijkt…. De eerste weken moest ik mezelf aardig bij elkaar rapen. Neemt niet weg dat ik met volle teugen genoot en geniet van mijn kleine mannetje. Ik probeer echt elke seconde in mijn geheugen te persen.

Ik ben me zeer bewust van de negen maanden op, negen maanden af. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik nu negen maanden moet gaan zitten wachten tot die om zijn want geloof mij, dan is er waarschijnlijk weinig veranderd in de goede zin. Liever ga ik gewoon met mezelf aan de slag. Maar vraag ik te veel van mezelf? Nee ik denk het niet. Ik laat me uitdagen door zo’n maf apparaatje om 10.000 stappen per dag te zetten. In mijn geval komt dat neer op ongeveer 2 uur wandelen. Als ik eerlijk naar mijn lijf luister is dat iets te veel van het goede en ik zit niet te wachten op blessures of ander leed. Dus dat eerlijk luisteren proberen we dan maar.

Afvallen wil ik uiteindelijk wel maar aan lijnen doe ik niet. Alleen al omdat ik borstvoeding geef lijkt het me niet zo’n puik plan. Gewoon normaal eten, liefst wat gevarieerd. Dan maar wat langzamer. Kijken of ik de gewoontes die ik ontwikkelde in die negen maanden op ergens kan afleren. Te veel pizza, patat, chocola en chips is immers gewoonweg niet goed voor een lijf. Teveel zei ik he? Een leven zonder chocola en chips is gewoon niet leuk. Dat gaat me redelijk goed af, die rare cravings en verstoorde smaak lijken weer een beetje bij te trekken. Ik lust weer dingen die groen en rood zijn. Fijn.
Dat meer bewegen en gezonder eten had tot nu toe als leuke bijkomstigheid een 2 kilo minder Maai vanaf de bevalling. En daarnaast kan ik wel zeggen dat dat maffe apparaatje mijn humeur met 180 graden heeft gedraaid. Of nah ja, laat ik mezelf daar voor op de schouders kloppen. Ik geloof zelfs dat ik me wel goed voel. Ik schaam me er bijna voor dat hardop te zeggen in onze rijkelijk net bevallen moeders omgeving. Ik ben natuurlijk heus wel moe….. Ik heb nog wel het idee dat mijn wallen te dragen zijn. De moeders op het schoolplein die me massaal vertellen dat ik er zo moe uit zie, negeer ik gewoon. Ik heb die zichtbare cijfertjes blijkbaar op het moment eventjes nodig daadwerkelijk de deur uit te stappen en me te storten in het gedoe van jassen en schoenen aan trekken. Als ik eenmaal die drempel over ben kan het me geen fluit meer schelen en stap ik door tot ik straks een ons weeg. Mijn kindjes weten amper wat ze overkomt. Dagelijks een rondje speeltuinen mensen en de hele dag naar buiten zodra het kan.

Ik voel me weer mama van de tofste kinderen in plaats van politie agente van een stel etterbakkies. En alleen dat al zijn me die 10.000 stappen meer dan waard!