Gelukkig kan ik nu zeggen dat ik een periode heb afgesloten. Dat ik me weer goed voel en zelfs dat ik meestal enorm geniet van mijn kindjes. Meestal? Ja kindjes zijn nou eenmaal gewoon niet altijd even leuk. Ik vind dat je daar als moeder gewoon voor uit mag komen. Perfecte kindjes bestaan niet. Net als perfecte moeders niet. En dat ik oprecht blij ben dat wij de keus hebben te leven van één salaris. Een paar maanden geleden kon ik het allemaal niet bekijken door deze ‘roze’ bril.
Je moet: een perfecte moeder zijn, leuke dingen met de kinderen ondernemen, je huis op orde hebben, mini modelletjes netjes aankleden, zorgen dat ze verantwoord voer hun lijfjes binnen krijgen, centen op de bank krijgen, klaarstaan voor je vriendinnen, gezellig doen met je vriendinnen, interesse tonen in je vriendinnen, aandacht en liefde schenken aan je familie, èn aan je schoonfamilie, attent blijven, zwangerschapskilo’s laten verdwijnen, een killer body kweken, je moet er fantastisch en hip bijlopen, drie keer in de week sporten en af en toe wat tijd in je relatie steken (en dat alles uitgebreid posten op social media, ja, ze zullen eens denken).
Vergeet ik nog wat? Uhm…. Ja, mezelf.
Ik geef toe, ik ben er niet bijster goed in, dat zorgen voor mezelf. Ik heb twee afwijkingen. Eén, die er voor zorgt dat ik nooit en te nimmer voldoende rust neem. Nooit. Ook niet in die periode dat ik over over over vermoeid was. Ik nam het me altijd voor, dagelijks. Ik kon het niet. Altijd was alles belangrijker dan slapen. Overdag bedoel ik. Dutjes doen met de kinderen lukte niet en als ik het wel probeerde was er altijd wat. Een postbode of andere ellendeling bijvoorbeeld die je ruw wekt. En ’s nachts slapen ging ook met de dag slechter. Slapen werd een obsessie. Op het beste moment sliep ik maanden achter elkaar maar 2 tot 4 uur op een nacht. De kleine man was ruim anderhalf. Slapen lukte niet meer. De druk om te slapen was te groot. Overdag stond ik er weer, met de kinderen. Ongelofelijk als ik het zo lees. Hoe. Kan. Dat? Ik weet het ook niet. Ik kon niet anders, ik moest door. Ik kreeg onder andere somberheidsklachten. Ik vond het moeilijk om te genieten van mijn mooie gezin. En twee, dat ik trotse eigenaart ben van een prachtig masker.
En ondertussen gaat de wereld om je heen gewoon door. Ik kon aangeven dat ik het even niet meer trok en een afspraak afzeggen, een of twee weken later stonden dezelfde vrienden weer op de stoep. Ik moest wel tijd in mijn vriendinnen steken want ik was bang ze kwijt te raken. Ik moest wel sporten want dat waren de enige vrije uurtjes voor mezelf. Überhaupt, aangeven dat je het niet meer trekt? Ik vond dat moeilijk. Talloze keren heb ik met de telefoon in mijn handen gestaan op het punt de huisarts te bellen. Maar ik voelde me laf. Hoe zielig is het als je thuis zit zonder baan dus feitelijk niet werkt, als dat je eigen keus is, je twee fantastisch prachtige kindjes hebt, dat je daar oververmoeid van raakt? Hoe kan je nou in hemelsnaam overspannen raken van je eigen prive? Van je gezin? En hoe durf je dat hardop te zeggen? Er zijn altijd nog mensen die het veel en veel slechter hebben. Die bijvoorbeeld alles in de wereld zouden ruilen voor mijn gezin. Hoe durf je?
Quote: Relax mama
Ik kan inmiddels zeggen dat ik het juist heel goed begrijp als ik van moeders uit mijn omgeving te horen krijg dat ze het niet meer trekken. Dat het zwaar is om voor kleine kindjes te zorgen en alles wat er verder nog van je wordt verwacht. Ik begrijp als geen ander het gevoel te falen. Ik begrijp ook dat je je niet begrepen voelt. Er werd (word) me regelmatig gevraagd hoe het met me ging. En als ik dan antwoorde met ‘ik ben moe’, kreeg ik vaak te horen ‘ja ik ben ook moe, de draak werd vannacht wel 1 keer wakker’. Eén keer mensen, EEN KEER! Geloof me, ik snap dat dat ook niet leuk is maar op dat moment…. Aaaaarggghhh! Moe en hondsmoe is niet het zelfde. Maar ik weet nu ook dat die periode voorbij gaat en dat het logisch is dat er mensen zijn die je niet zullen begrijpen. Sommige mensen kennen gewoon weg niet dat gevoel, gelukkig maar. En dat het helemaal geen schande is als het je niet lukt, dat het zeker niet erg is om hulp voor te vragen en dat het echt echt ECHT heel belangrijk is om een beetje voor jezelf te zorgen.
Zo Maai heeft gesproken.
Laat een reactie achter