Met zonder jas

Zo fijn dat het weer wat warmer is buiten. Alleen al om het feit dat de deur gewoon lekker open kan. Dat de poezen met kou-vrees (je echt ongelofelijk maar allebei) weer lekker hun pootjes kunnen strekken en niet direct zielig voor het raam gaan zitten kleumen als baas ze weer naar buiten heeft geschopt. Oke, baas ben ik, en dat kleumen doen ze nog steeds wel zodra de deur achter hun gatten dicht getrokken wordt, het zijn gewoon vreemde beesten. Dat de zandbak weer lekker vaak open kan en ik ongestoord met een kopje koffie en kopje zand even in het zonnetje kan zitten. Genieten man. Dat mijn winter depressie langzaam lijkt te verdwijnen. Dat ineens alle buren weer wakker lijken te worden, mensen waar waren jullie de hele winter?

Maar buiten dat heeft het warme weer nog een groot voordeel. Eindelijk eindelijk breekt weer die tijd van het jaar aan waarin mensen niet per definitie denken dat ik mijn kinderen verwaarloos. Of in ieder geval wat minder. Eindelijk is het wat normaler om zonder jas naar buiten te gaan. He he. Eindelijk hoef ik me niet meer bij elke moeder te verantwoorden dat mijn kind überhaupt liever geen, luchtige of zeer weinig kleren draagt. Waarom überhaupt moet ik me daar eigenlijk voor verantwoorden. Oke, heel even dit tussendoor, een lesje van zuster Maai.

Punt 1: Van kou wordt je niet ziek! Dat is een fabeltje mensen. Van kou krijg je het koud. Als je stil staat. En dat is onprettig.
Punt 2: Er is nog ergens altijd een virus of bacterie voor nodig. (lees deze even)
Punt 3: Als kinderen rennen en spelen dan hebben ze het niet koud, jij misschien? Sta jij toevallig stil?
Punt 4: Het is al de hele week 17 tot 20 graden buiten.

Je hoeft bij ons niet vreemd op te kijken als dochter in haar ondergoed (echt geloof mij, zelfs dat ieniemini stukje stof is al een hele strijd zo vroeg op de ochtend) papa in de deur opening staat uit te zwaaien. Ook niet als ze in haar ondergoed naar oma of haar allerliefste vriendjes door de straat heen rent. Ja net zo ongelofelijk misschien, daar hebben mijn beide kinderen last van. Ook een raar stel. Koud? Ja misschien. Zij liever dan ik. Al moet ik toegeven…..  ‘Het is geen zomer hoor…’ Dat soort opmerkingen probeer ik altijd te negeren. Nee klopt, het is geen zomer maar het is wel lekker buiten (al kan dat mijn kinderen echt geen worst schelen, ze vertonen deze afwijking ook bij vorst). Eerlijk? Ik vind het zieliger dat mijn lekker luchtige schaars geklede dochter altijd loopt naast oververhitte kindjes in hun winterjas. Nu nog? Ja eerlijk, nu nog. Ik zie ze hier zelfs nog met muts de straat door schuifelen. Het is echt geen gezicht. Mijn lekker zomerse meisje naast een winters speelkameraadje. En dan heel hard rennen. Maar ieder zijn ding natuurlijk.

Waarom dragen ze eigenlijk kleding? Nou ja, eigenlijk alleen maar omdat mama daar elke dag zo’n helse strijd van maakt. Omdat dat nou eenmaal maatschappelijk gewenst is.

Of schoenen. Dat is ook zo’n dingetje. Schoenen hebben ze wel hoor. Voor wie het niet geloofd, kom maar kijken. Echt afgetrapt zullen ze niet snel raken, ze lopen er simpel weg niet op. Bloten voeten it issss… En geef ze eens ongelijk. Lekker met de blote pootjes in het gras. Of op de straat met kiezels, heerlijk.

En als ze het koud hebben dan komen ze heus wel. Dan krijgen ze van mij een behoorlijke trui. Pijn in de pootjes? Dan zullen we eens naar schoeisel kijken.

Dus.