‘Is het allemaal goed gegaan?’ Die vraag krijg ik dagelijks meerdere malen. Ja, het is allemaal goed gegaan. Geen gekke complicaties. Niet twee dagen lang de weeën hoeven opvangen. Geen gekke ingrepen. Gewoon ‘gewoon’ eigenlijk. Gelukkig. En toch herbeleef ik mijn bevalling nog bijna elke nacht. Ik kan wel zeggen dat ik het behoorlijk heftig vond allemaal. Ook al was dit al de derde en was de gang al door twee andere kleine reuzen baby’tjes gebaand. Het gaat me niet zomaar in de koude kleren zitten blijkbaar. Ik ga het opschrijven hier. Hoe het allemaal ging. Waarom? Omdat ik het interessant vind bij anderen om erover te lezen. Het is iets bijzonders. Iets dat je zo gek kan maken. Zo veel natuur geweld. Zoveel pijn. En toch waagde ik me er voor de derde keer aan. Druk gerust op het kleine rode kruisje rechts boven in het scherm als het je weinig kan interesseren.
Al vroeg in de zwangerschap besprak ik met de verloskundige dat ik niet wilde door lopen tot na 41 weken. Kleine meid werd geboren met 42 weken precies en met de kleine man liep ik door tot 41 weken en 3 dagen. Een aantal kinderartsen in mijn omgeving gaven aan daar niet voor te zijn. 42 weken moeten we niet meer willen. Ik besprak het bij de kleine man een paar jaar geleden en deze keer weer. Maar beide keren wilde ik me alsnog niet laten inleiden toen ik de 41 weken eenmaal had bereikt. Waarom niet? Ik kan het niet goed aangeven, ik was er nog niet klaar voor. Bij zowel Fenne als Melle werd er uiteindelijk toch besloten een inleiding te plannen en beide vonden het nodig om de nacht ervoor toch spontaan te komen, hoera!
Helaas voor mij had hij het behoorlijk goed in mijn buik en verbouwde nog elke nacht de hele handel.
De natuur een zetje geven door strippen
Vanaf 40 weken probeerden we de natuur een zetje te geven door te strippen. De natuur laat zich echter niet dwingen en ik zag de 42 weken alweer naderen. De inleiding werd alweer geregeld en ik hoopte dat ook deze keer mini zich toch spontaan zou aandienen maar helaas. Bijna dagelijks kreeg ik verschillende vragen of de inleiding al gepland stond en wanneer dan wel. Bijna iedereen kon zelf het sommetje maken. In het weekend inleiden doen ze niet zonder medische noodzaak, het zou dus maandag gaan worden als hij zich niet stiekem toch nog spontaan zou laten horen. Helaas voor mij had hij het behoorlijk goed in mijn buik en verbouwde nog elke nacht de hele handel.
Bevalling inleiden
Maandag 26 januari. Om 7 uur mocht ik me melden in het ziekenhuis. Omdat ik door al dat gestrip al wist dat ik 3 cm ontsluiting had, wilden ze wel proberen eerst mijn vliezen te breken en een uurtje af te wachten of mijn lichaam het zelf zou oppakken. Raar om te beseffen dat ik nog kan kletsen en lachen. Om een beetje te ontspannen werd me een voetmassage aangeboden terwijl er ondertussen alvast een infuus aangebracht werd. Helaas voor mij weigerde mijn lichaam en werd toch de medicatie gestart. Na zo’n 20 minuutjes voelde ik dat de weeën op gang kwamen. Niet snel daarna werden de weeën al heftig. Ik hoorde de verpleegkundige steeds zeggen dat er ongeveer 4 weeën per 10 minuten zouden moeten zijn. Voor mijn gevoel had ik 4 weeën per 5 minuten en had ik steeds meer moeite met opvangen. Helaas kon de dosering niet lager. Mijn handen begonnen te tintelen. Hyperventilatie, ik moest gaan puffen. Ik puf niet a. omdat ik altijd te eigenwijs was om aan clubjes en cursussen deel te nemen en b. ik me er vreselijk mee voor gek voelde staan, maar ik bleek het ook deze bevalling toch gewoon te kunnen en you know what? Het werkte.
Hé, een arts aan mijn bed. Die kende ik al van de 41 weken controle, fijn. Aan haar gezicht kon ik zien dat ze teleurstellend nieuws had bij toucheren. 2 cm. Waaaaat, ik had al 3 ja! Het zei allemaal niet zo veel volgens haar en of ik niet even wilde douchen? Ja vast.
Eenmaal onder de warme straal. Alsof ik gek werd. Ik werd gek. Geen enkel gevoel meer voor tijd. Voor mijn gevoel zat ik daar net een paar minuten mijn weeënstorm op te vangen voor wat er nog op te vangen was, volgens de rest was het anderhalf uur. Jezus wat doet dat pijn. Is pijn nog het goede woord? Bestaat er niet een woord wat beter weergeeft wat ik bedoel? Ik trok het niet meer en vroeg man de arts om pijnstilling te vragen. Als ik zo nog een paar uur door moest… Ik moest weer terug in bed, mini moest weer aan de monitor. Hoe dan?
Eenmaal in bed. Het infuus werd gestopt, het werd te heftig. Niet vreemd. Zeg maar mooi niet die pijnstilling, tijd om te persen. In anderhalf uur van 2 cm naar volledige ontsluiting. Het kan mensen. Of ik nog even wilde volhouden, mijn blaas moest nog geleegd.
Siem geboren
En eindelijk… eindelijk… Een kwartier persen later was daar onze Siem. Mijn mannetje op mijn buik. Hij huilt, ik huil, man huilt… wat een perfect kind weer. Mijn kind. Zo ontzettend van mij. Wat is hij mooi…
Om 8.30 uur werden mijn vliezen gebroken, om 12,21 uur is hij geboren.
Helemaal geen bijzonder of heftig bevallingsverhaal en toch… Ik vond het zwaar, maar hij is het zo ontzettend waard… Vanaf de eerste seconde keihard mijn hart in geschoten.
Laat een reactie achter