‘Is het allemaal goed gegaan?’ Die vraag krijg ik dagelijks meerdere malen. Ja, het is allemaal goed gegaan. Geen gekke complicaties. Niet twee dagen lang de weeën hoeven opvangen. Geen gekke ingrepen. Gewoon ‘gewoon’ eigenlijk. Gelukkig. En toch herbeleef ik mijn bevalling nog bijna elke nacht. Ik kan wel zeggen dat ik het behoorlijk heftig vond allemaal. Ook al was dit al de derde en was de gang al door twee andere kleine reuzen baby’tjes gebaand. Het gaat me niet zomaar in de koude kleren zitten blijkbaar. Ik ga het opschrijven hier. Hoe het allemaal ging. Waarom? Omdat ik het interessant vind bij anderen om erover te lezen. Het is iets bijzonders. Iets dat je zo gek kan maken. Zo veel natuur geweld. Zoveel pijn. En toch waagde ik me er voor de derde keer aan. Druk gerust op het kleine rode kruisje rechts boven in het scherm als het je weinig kan interesseren.
Al vroeg in de zwangerschap besprak ik met de verloskundige dat ik niet wilde door lopen tot na 41 weken. Kleine meid werd geboren met 42 weken precies en met de kleine man liep ik door tot 41 weken en 3 dagen. Een aantal kinderartsen in mijn omgeving gaven aan daar niet voor te zijn. 42 weken moeten we niet meer willen. Ik besprak het bij de kleine man een paar jaar geleden en deze keer weer. Maar beide keren wilde ik me alsnog niet laten inleiden toen ik de 41 weken eenmaal had bereikt. Waarom niet? Ik kan het niet goed aangeven, ik was er nog niet klaar voor. Bij zowel Fenne als Melle werd er uiteindelijk toch besloten een inleiding te plannen en beide vonden het nodig om de nacht ervoor toch spontaan te komen, hoera!
Helaas voor mij had hij het behoorlijk goed in mijn buik en verbouwde nog elke nacht de hele handel.
De natuur een zetje geven door strippen
Vanaf 40 weken probeerden we de natuur een zetje te geven door te strippen. De natuur laat zich echter niet dwingen en ik zag de 42 weken alweer naderen. De inleiding werd alweer geregeld en ik hoopte dat ook deze keer mini zich toch spontaan zou aandienen maar helaas. Bijna dagelijks kreeg ik verschillende vragen of de inleiding al gepland stond en wanneer dan wel. Bijna iedereen kon zelf het sommetje maken. In het weekend inleiden doen ze niet zonder medische noodzaak, het zou dus maandag gaan worden als hij zich niet stiekem toch nog spontaan zou laten horen. Helaas voor mij had hij het behoorlijk goed in mijn buik en verbouwde nog elke nacht de hele handel.
Bevalling inleiden
Maandag 26 januari. Om 7 uur mocht ik me melden in het ziekenhuis. Omdat ik door al dat gestrip al wist dat ik 3 cm ontsluiting had, wilden ze wel proberen eerst mijn vliezen te breken en een uurtje af te wachten of mijn lichaam het zelf zou oppakken. Raar om te beseffen dat ik nog kan kletsen en lachen. Om een beetje te ontspannen werd me een voetmassage aangeboden terwijl er ondertussen alvast een infuus aangebracht werd. Helaas voor mij weigerde mijn lichaam en werd toch de medicatie gestart. Na zo’n 20 minuutjes voelde ik dat de weeën op gang kwamen. Niet snel daarna werden de weeën al heftig. Ik hoorde de verpleegkundige steeds zeggen dat er ongeveer 4 weeën per 10 minuten zouden moeten zijn. Voor mijn gevoel had ik 4 weeën per 5 minuten en had ik steeds meer moeite met opvangen. Helaas kon de dosering niet lager. Mijn handen begonnen te tintelen. Hyperventilatie, ik moest gaan puffen. Ik puf niet a. omdat ik altijd te eigenwijs was om aan clubjes en cursussen deel te nemen en b. ik me er vreselijk mee voor gek voelde staan, maar ik bleek het ook deze bevalling toch gewoon te kunnen en you know what? Het werkte.
Hé, een arts aan mijn bed. Die kende ik al van de 41 weken controle, fijn. Aan haar gezicht kon ik zien dat ze teleurstellend nieuws had bij toucheren. 2 cm. Waaaaat, ik had al 3 ja! Het zei allemaal niet zo veel volgens haar en of ik niet even wilde douchen? Ja vast.

Eerste keer knuffelen met hun broertje
Eenmaal onder de warme straal. Alsof ik gek werd. Ik werd gek. Geen enkel gevoel meer voor tijd. Voor mijn gevoel zat ik daar net een paar minuten mijn weeënstorm op te vangen voor wat er nog op te vangen was, volgens de rest was het anderhalf uur. Jezus wat doet dat pijn. Is pijn nog het goede woord? Bestaat er niet een woord wat beter weergeeft wat ik bedoel? Ik trok het niet meer en vroeg man de arts om pijnstilling te vragen. Als ik zo nog een paar uur door moest… Ik moest weer terug in bed, mini moest weer aan de monitor. Hoe dan?
Eenmaal in bed. Het infuus werd gestopt, het werd te heftig. Niet vreemd. Zeg maar mooi niet die pijnstilling, tijd om te persen. In anderhalf uur van 2 cm naar volledige ontsluiting. Het kan mensen. Of ik nog even wilde volhouden, mijn blaas moest nog geleegd.
Siem geboren
En eindelijk… eindelijk… Een kwartier persen later was daar onze Siem. Mijn mannetje op mijn buik. Hij huilt, ik huil, man huilt… wat een perfect kind weer. Mijn kind. Zo ontzettend van mij. Wat is hij mooi…
Om 8.30 uur werden mijn vliezen gebroken, om 12,21 uur is hij geboren.
Helemaal geen bijzonder of heftig bevallingsverhaal en toch… Ik vond het zwaar, maar hij is het zo ontzettend waard… Vanaf de eerste seconde keihard mijn hart in geschoten.
17 Comments
MultiVroon
22 februari, 2015 at 16:59Mooi Maai, je hebt het toch maar weer gedaan.
roos
22 februari, 2015 at 17:03Prachtig, met tranen in mn ogen gelezen. Lijkt gigantisch op mijn bevalling van Kenji, wat me eraan herrinnert dat ik mijn verhaal ook maar eens op moet gaan schrijven en online moet gooien.
Manon
22 februari, 2015 at 18:22Élk bevallingsverhaal zorgt hier voor traantjes. Nu weer! Je hebt het maar wel mooi weer gedaan, zonder pijnstilling én voor de derde keer! En wat je zegt: pijn is niet het goede woord voor wat je voelt. Mooi stukje!
Simone
22 februari, 2015 at 18:26Ik heb nog nooit een bevalling meegemaakt, maar ik wil dolgraag ooit een kindje. Het lijkt me zo’n zware ervaring om te moeten bevallen pfoee.. maar wat je ervoor terugkrijgt. Een levend wezentje, geboren uit liefde. Jouw eigen kindje… dat lijkt me magisch.
Dineke
22 februari, 2015 at 19:28Super mooi om te lezen! Ik wil dit keer ook zeker niet weer doorlopen tot 41 weken, veel te gevaarlijk. Nu lekker genieten van jullie mannetje!
Linda
22 februari, 2015 at 20:17Blijft altijd bijzonder om te lezen en te ervaren zo’n bevalling. Gelukkig staat er iets heel bijzonders tegenover.
lielebeesje
22 februari, 2015 at 21:05Mooi om te lezen!
Marijke
22 februari, 2015 at 22:40wat een mooi bevallingsverhaal! Elke bevalling is uniek en bijzonder. Ik vond het heerlijk om te mogen lezen!
Dina
23 februari, 2015 at 05:39Aawh dat laatste stukje, ik heb er de tranen van in mijn ogen. Heel mooi en oprecht geschreven dit.
Die voetmassage ter ontspanning, die wil ik ook wel als ik ooit eens ga bevallen.
MamaMaai
23 februari, 2015 at 11:40Grappig he? Ze zeggen dat daarmee de kans op medische ingrepen als pijnstilling kleiner wordt omdat vrouwen meer ontspannen zijn. Meestal wordt het tijdens de weeën gegeven maar die had ik nog niet. Denk ook niet dat ik het dan nog gewild had….
Inspinration
23 februari, 2015 at 10:10Bevallingenverhalen, ik vind ze ook heerlijk om te lezen. Je verwoord het weer mooi en ja, er zou een ander woord moeten zijn voor die pijn. Voor mij is het meer “wanhoop”. Weten dat de volgende wee en ze weer aankomt, weten dat het moet/dat je er iets moois voor terug krijgt, maar oh zo afschuwelijk 😉
Wytske
23 februari, 2015 at 10:15Prachtig. Een bevalling is zo bijzonder, moeilijk te omschrijven maar dat heb je wel gedaan. Heel mooi!
Malou
23 februari, 2015 at 11:34Heel mooi geschreven! Ik ben zelf bevallen d.m.v. een keizersnee en ik vind het altijd heel interessant om dit soort bevallingsverhalen te lezen 🙂
MamaMaai
23 februari, 2015 at 11:39Lijkt me ook heftig. Weer anders heftig.
Tamara
23 februari, 2015 at 12:18Weeën stormen zijn ook heftig. Je kan geen kant op. Je hebt het maar mooi weer geflikt!
Nowelja
1 maart, 2015 at 19:53Oh zeg, wat een verhaal! Op korte tijd 8cm ontsluiten… Jij bent een held! Ik ben nu zelf 41 weken en 3 dagen en wel benieuwd hoe lang het nog gaat duren….
Arcadia
17 maart, 2015 at 01:23Ik vind het een heel bijzonder mooi bevallingsverhaal! Misschien niet de beste keuze om te lezen vlak voordat ikzelf ingeleid word, maar wat fijn dat het zo goed ging en snel.