Bij Lisanneleeft las ik van de week over haar grootste angst. Mooi en eerlijk. Ze eindigde haar blog met ‘wat is jouw grootste angst?’ Ik hoef daar echt niet lang over na te denken. Helaas. Het is een persoonlijk stukje van mijn gedachten… Ik spreek het nooit uit.
Mijn aller grootste angst is dat er iets met mij of mijn gezin zal gebeuren. De kinderen zijn mijn alles. Ik moet er niet aan denken dat een van beide ziek zal worden of iets overkomt. Ik kan niet verder zonder hun. Zij zijn een deel van mij. Dat is ook een van de redenen dat ik stopte met mijn baan op de intensive care kinderen. Door alle hormonen en vermoeidheid die door mijn lijf gierden kwam het werk te dichtbij. Ik kon de kinderen niet meer verzorgen zonder ze los te zien van mijn gezin. Kinderen horen niet ziek te worden. Ik kon me ineens sinds ik moeder was veel te goed identificeren met de ouders. Ik zag niet alleen hun verdriet maar het werd ook de mijne. Ik nam het mee naar huis en droomde elke nacht dat Fenne of Melle daar zouden liggen en ik aan hun bed. Snikkend, hun kleine handjes in de mijne. Ik nam ’s nachts al geregeld afscheid van mijn grootste liefdes. Ik heb die dromen nu soms nog. Na een jaar officieel ontslag. Ik kan de verhalen van collega’s die ik nog af en toe spreek nog nauwelijks aanhoren. Ik kan er geen films over kijken, geen boeken over lezen…. Ook ben ik bang in het verkeer. Steeds banger lijkt zelfs wel. Al 100x reed ik in gedachten in een sloot of van een brug. Al 100x zaten ook mijn kinderen dan in de auto. De kinderen zijn mijn alles, ze hebben me kwetsbaar gemaakt.
Ik wil er ook echt niet bij stil staan dat ik zelf niet het eeuwige leven heb. Ik ben medisch opgeleid en hypochonder. Ik zie snel overal het ergste in maar weiger naar de huisarts te gaan. Ergens voel ik me toch nog altijd overbezorgd, een aansteller en een zeur. De afgelopen periode hoor ik het nog wel eens in mijn omgeving. Mensen die te jong, veel te ziek worden. Moeders mogen niet ziek worden. Moeders moeten hun kinderen zien opgroeien en omgekeerd hebben hun kinderen ze nodig.
Zo is dat ook voor vaders. Mijn kinderen hebben hun vader nodig. Ik mijn steun en rots in de branding. Ik kan het niet alleen.
Mijn grootste angst. Een hele nare nachtmerrie
16 Comments
inge
4 november, 2013 at 14:30Jeetje… Hoe herkenbaar… Ik moest een keer extra slikken bij het lezen.. Bah..
Is het niet de angst van iedere ouder? Iedere ouder die het niet zal uitspreken, maar wel voelt. Het er niet snel over zal hebben omdat het zo stom klinkt? Ik denk het wel. Ik in ieder geval wel..
Vaak, als ik met de meisjes en hond buiten loop heb ik die gedachten. Onze grote kleine meid loopt achter me. Ik kijk vaak opzij om vanuit mijn ooghoeken haar rode of roze jasje te zien, ik luister naar haar voetstappen, haar geklets…
De gedachten dat ze ineens weg is. Ik die kant op ren en vervolgens mijn kleine prinses ook kwijt ben als ik omkijk… Verschrikkelijk!
Zo zijn er wel meer gedachten, bah!
Ik kon dingen rondom kinderen al nooit hebben, maar nu voel ik het. Veel dieper van binnen…
Onze meisjes zijn ons alles. Maar ook mijn mannetje mag niet weg. Mocht hij al niet, maar ik hamer nog harder op gezondheid sinds wij de meisjes hebben. Ik wijs hem op zijn verandwoordelijkheid. Niet alleen voor zichzelf of voor mij, maar ook naar de meisjes toe..
Ons gezinnetje, het aller belangrijkste… Niks of niemand mag onze kring doorbreken… Wij met ons 4tjes, ons kringetje moet gesloten blijven!
Joyce
4 november, 2013 at 15:06Oh wat herkenbaar. Ik droom helaas vaak over het verlies van 1 van mijn gezinsleden.
Syl
4 november, 2013 at 15:15Ow jemig, er rolt een traan hier. Ik wordt vaak verlamd door het gevoel dat er iets zal gebeuren met m’n moppies… of met mezelf.
Kinderen maken je kwetsbaar, zoveel is zeker.
renee
4 november, 2013 at 15:50GOed om je zo beter te leren kennen. Heb zelf bij het wiegje altijd zo;n angst gehad dat ze nooit meer wakker worden. En als ze nu onverwachts lang slapen denk ik ook dat ze dood in hun bedje liggen, en toch gaat het al bijna 9 jaar goed. Voor mij een gebeds punt voor anderen gewoon tanden op elkaar en doorgaan. Maar door te delen steun je ons allen . DaNK
MamaMaai
4 november, 2013 at 16:28Bedankt voor je lieve reactie. Herkenbaar wat jij schrijft over bang de kindjes dood in hun bedje te vinden. Ik heb het nu bij mijn eigen kindjes maar had het in het ziekenhuis altijd heel erg bij de baby’s. Ik moest ze aantikken om te zien of ze nog leefden…
MultiVroon
4 november, 2013 at 16:31Jeetje, nu snap ik de stap om thuis te blijven ook beter, dat lijkt me ook verschrikkelijk moeilijk en verdrietig.
Ik heb die angsten en gedachtes ook wel, maar kan ze gelukkig meestal lekker weer wegduwen.
Malu
4 november, 2013 at 16:45Wat een openhartig mooi geschreven stukje uit je gedachten maya!
Heel herkenbaar ook, moet er niet aan denken, je hoort genoeg “horror”verhalen en hoopt zo dat t jou nooit overkomt.
Knap dat je het op papier zet, denk dat het vooral een hoop begrip oplevert en iedereen weer even stil staat bij hoe kwetsbaar het leven is en hoe intens je er van moet genieten!
Liefs
Doortje Dartjel
4 november, 2013 at 19:14Elke avond ben ik heel erg dankbaar dat we weer met z’n allen rond de tafel zitten.
Ook nu ze groter worden en de wereld verder ontdekken steeds verder van huis gaan zijn er geen mindere zorgen dan toen ze klein waren. Hoe kwetsbaar kan een mensenleven zijn.
Tel je zegeningen dag voor dag.
Petra
4 november, 2013 at 19:30Slik. Jij schrijft op wat ik zelfs niet zwart op wit durf te zetten… zelfde angst hier. Het moederschap maakt kwetsbaar, maar ook sterk als een leeuwin. Prachtig gedicht ook in je foto. Zo raak.
Oma saskia
4 november, 2013 at 21:27En dat gevoel blijft, niet alleen om je eigen kinderen maar daarna ook weer de kleinkinderen. Die hummels zijn mij zo enorm dierbaar, daar moet het goed mee gaan. Maar ook over mijn volwassen kinderen blijven de zorgen. Ik kan het niet nalaten bij slecht weer een mailtje te sturen want in gedachte zie ik de politie voor de deur staan met het meest afschuwelijke bericht.
Toch moet je naar mijn idee die gedachten zoveel mogelijk blokken en genieten van elkaar. En zoals je al schrijft, geen afscheid zonder kus…….
Judith
5 november, 2013 at 11:28…. Zo gaat het bij mij ook… Soms verlang ik naar het redelijk onbezorgde ‘voor de kinderen’ leven. Minder angsten en beren op de weg. Maar ik kan niet meer zonde ze dus moet maar accepteren dat onbezorgd voorbij is en genieten van elke nieuwe dag!
jenneke van maurik
5 november, 2013 at 12:05kippevel…. ik moet er niet aan denken
liefs jenneke
Tineke
11 november, 2013 at 13:19Hoe herkenbaar,
helaas word het niet minder, nu de mijne groter worden en zelfstandiger heb ik ze niet meer constant in het zicht.
begeleiden, loslaten en bidden en vertrouwen, is het enige wat we kunnen doen.
Mooie blog!
groetjes
Yasmin
15 december, 2013 at 00:16En nu zit ik zelf met tranen in mijn ogen vanwege herkenbare dingen. Ik heb het heel erg extreem gehad. Ik heb na mijn zwangerschap (met IVF en eiceldonatie en verlies van 3ling naar 1ling) met de meest dramatische bevalling waarbij alles mis is gegaan wat kon helaas PTSS overgehouden. De angsten die je kunt beleven en het zelf al zien gebeuren dat je afscheid moet nemen van je kind of telkens denkt aan ramp scenarios. Vreselijk! Hoewel ik super snel in de gaten had dat mijn gedachtes en angsten niet bij mij horen en dat er iets aan de hand was en ik met een zware therapie er snel bovenop kwam, heb ik nog steeds regelmatig wel die angst voor het verliezen van zoiets kostbaars als je kind. Loslaten van je kind is ook zoiets. Ik wil hem klein houden en koesteren en dicht bij me dragen. Maarja … hij is alweer 3 en redelijk eigenwijs dus dat gaat niet lukken 😀 anyways … Bedankt voor het delen van je angst en wat knap dat je de keuze kon maken en je werk hebt opgegeven. All I can say = Respect!
MamaMaai
15 december, 2013 at 11:16Jemig Yasmin, wat een verhaal. Ik zit hier op mijn beurt met kippenvel te lezen. Voor jou net zoveel respect. Knuffel!
Yasmin
16 december, 2013 at 00:20Dank je. En zo heeft ieder huis een kruis of ergens een donkere schaduw ^^