Bij Lisanneleeft las ik van de week over haar grootste angst. Mooi en eerlijk. Ze eindigde haar blog met ‘wat is jouw grootste angst?’ Ik hoef daar echt niet lang over na te denken. Helaas. Het is een persoonlijk stukje van mijn gedachten… Ik spreek het nooit uit.
Mijn aller grootste angst is dat er iets met mij of mijn gezin zal gebeuren. De kinderen zijn mijn alles. Ik moet er niet aan denken dat een van beide ziek zal worden of iets overkomt. Ik kan niet verder zonder hun. Zij zijn een deel van mij. Dat is ook een van de redenen dat ik stopte met mijn baan op de intensive care kinderen. Door alle hormonen en vermoeidheid die door mijn lijf gierden kwam het werk te dichtbij. Ik kon de kinderen niet meer verzorgen zonder ze los te zien van mijn gezin. Kinderen horen niet ziek te worden. Ik kon me ineens sinds ik moeder was veel te goed identificeren met de ouders. Ik zag niet alleen hun verdriet maar het werd ook de mijne. Ik nam het mee naar huis en droomde elke nacht dat Fenne of Melle daar zouden liggen en ik aan hun bed. Snikkend, hun kleine handjes in de mijne. Ik nam ’s nachts al geregeld afscheid van mijn grootste liefdes. Ik heb die dromen nu soms nog. Na een jaar officieel ontslag. Ik kan de verhalen van collega’s die ik nog af en toe spreek nog nauwelijks aanhoren. Ik kan er geen films over kijken, geen boeken over lezen…. Ook ben ik bang in het verkeer. Steeds banger lijkt zelfs wel. Al 100x reed ik in gedachten in een sloot of van een brug. Al 100x zaten ook mijn kinderen dan in de auto. De kinderen zijn mijn alles, ze hebben me kwetsbaar gemaakt.
Ik wil er ook echt niet bij stil staan dat ik zelf niet het eeuwige leven heb. Ik ben medisch opgeleid en hypochonder. Ik zie snel overal het ergste in maar weiger naar de huisarts te gaan. Ergens voel ik me toch nog altijd overbezorgd, een aansteller en een zeur. De afgelopen periode hoor ik het nog wel eens in mijn omgeving. Mensen die te jong, veel te ziek worden. Moeders mogen niet ziek worden. Moeders moeten hun kinderen zien opgroeien en omgekeerd hebben hun kinderen ze nodig.
Zo is dat ook voor vaders. Mijn kinderen hebben hun vader nodig. Ik mijn steun en rots in de branding. Ik kan het niet alleen.
Mijn grootste angst. Een hele nare nachtmerrie
Geef een antwoord