Soms, als ik mijn sociale omgeving zo hoor, lijkt het net of ik de enige mama ben met nachtbrakend kind. Ik voel me dan ook werkelijk hopeloos alleen in de diepe, donkere nacht. Eerst niet hoor. Meer dan een jaar geleden. Toen was het nog romantisch. Zo’n warm zacht buideltje tegen mijn borst wat mama verkoos als ultieme slaapplek. Ego strelend. Geef hem eens ongelijk. Maar inmiddels, met een mannetje van anderhalf, wat nog zeker twee keer per nacht komt op een goede nacht, beginnen mij de uren gemiste slaap te wreken. Het knuffelen ’s nachts, verplaats ik liever naar overdag.
Het zijn fases mensen, I know. En alle fases gaan over. Mannen van 18, hoogst waarschijnlijk veel eerder, wensen al lang niet meer hun mama aan hun bed. Jaaa, ook ik houd me dat wel eens voor. Maar het helpt nu niet. Straks verlang ik naar deze tijd terug. Ja, vast ook wel. Maar nu verlang ik naar een nachtje slaap. Van het raken van mijn kussen ’s avonds tot het opstaan van de zon.
Echt, mijn vriendinnen hebben allemaal van die heerlijk ’s nachts gewoon slapende engeltjes. Van dat soort fantastische kindjes wat van jongs af aan de ouders gewoon een goede nachtrust gunt. Ik heb er ook zo eentje. Zo’n slapend engeltje. Maar ik heb ook een nachtelijk bengeltje.
Vreemd eigenlijk. Want als ik internet zo eens rond struin, blijk ik toch echt de enige niet te zijn. Hele hordes mama’s weten hoe de diepe nacht voelt en klinkt. Waar zijn deze dan?
En nou vraag ik me af, tussen al mijn lezers moeten toch ook wel mama’s zitten die samen met mij de nachten trotseren. Ben ik echt niet meer opzoek naar adviezen, ik heb denk ik alle adviezen al wel eens gehoord. Maar lieve nachtbraker, als je dit leest laat dan een comment achter. Voor één keertje. Misschien helpt het. Gewoon zodat we zien dat we niet de enige zijn. Alvast een hele dikke knuffel. Het is een fase!
Laat een reactie achter