Nadeel van een sociaal leven en mijn liefde voor het huishouden

Ja grapje dus. Ik en het huishouden zijn niet heel dikke vrienden. Zo jammer. Ik ben altijd super blij als ik een schoon en fris huis heb maar laat dat huishouden maar lekker achterwegen. Nee, dat gaat dus niet inderdaad. Fijn, die conclusie. Ik heb dan dus ook geen strak schema en al helemaal geen strak en steriel huis. En ja, ik ben stik jaloers op mijn vriendinnen die oprecht toegeven dat het huishouden hun hobby is. Ik heb ze echt. Zelf doe ik bij voorkeur mijn klusjes als ik zie dat ze nodig zijn. De wasmand uitpuilt of kind geen fatsoenlijke onderbroeken meer heeft. Oma of een vriendin langskomt.

Oke, dit was de eerste babywas. Daar had ik gek genoeg heel erg veel zin in. Ik mikte zelfs maatje 62 er ook nog even door en die heb ik net fluitend staan strijken. Jep, echt.

Maar verder doe ik wel graag eens net alsof. Om een voorbeeld aan die vriendinnen te nemen, maak ik mezelf gewoon wijs dat ik het leuk vind. Dan neem ik me voor ook op mijn knieën de plinten te gaan schrobben, de bank weer eens van zijn plaats te schuiven en tonnen kwijtgeraakt  speelgoed tevoorschijn te toveren. Überhaupt het speelgoed eens een dompelbeurt te geven. De binnenkant van de keukenkastjes en de ramen staan altijd en eeuwig te prijken boven aan mijn to do list maar elke keer kom ik weer tot de conclusie dat er andere belangrijkere prioriteiten zijn. Gewoon zuigen bijvoorbeeld. Dweilen van onze witte! tegels. De bedden verschonen, de kinderkamers astma vrij maken. Zorgen dat er weer eens voldoende kleding in de kasten prijkt en zorgen dat de peuterhandjes met gerust hart de toiletbril kunnen bestijgen.

En als dat allemaal gedaan is, die verrotte dagelijks terug kerende klusjes, dan ben ik er eigenlijk al weer klaar mee. Dan vind ik eigenlijk wel dat ik heb verdient mijn benen de lucht in te gooien en met een theetje en een boekje op de bank te ploffen. Als er dan niet al allemaal andere taken op me wachten. Ik bedoel, er moet ook nog met peuter worden gespeeld, kleuter moet nog van en naar school, er moeten frisse neuzen worden gehaald, er moet nog wat aan social talk op het schoolplein worden geregeld, hier en daar wat politie zaken en zowaar moet er soms ook nog letterlijk wat brood op de plank. Tis toch wat? Ja ook hier zitten er doorgaans te weinig uren in een dag.

Maar nu kind op school zit, worden er ineens stante pede speeldates afgesproken. En verdedigen doe ik toch wel, ik bedoel, mijn standaard zinnetje bij binnenkomst is ‘let niet op de rommel, ik moet nog van alles’ ook zelfs als die ene keer net wel mijn vloer en spiegels blinken. Punt is, ik wil niet dat mensen dat ook echt van mij denken. Dat ik zo’n luie huisvrouw ben die de handel laat verstoffen. Ik schaam me altijd voor mijn huis. Ik wil altijd dat ik mensen spik en span kan ontvangen. En nu blijkt dus ineens dat mijn huis altijd, elke dag, zelfs elk moment van de dag spik en span moet zijn voor bezoek. Oh jee.

Ik heb een nadeel gevonden van een sociaal leven, help! Hoe doen jullie dat?