Ik heb er misschien een lichte obsessie mee, of misschien is het gewoon een vrouwen dingetje. Al ken ik zat vrouwen die heel hard roepen na twee kinderen dat er echt echt ECHT nooit meer een derde geworpen gaat worden, of een tweede, of vierde, maar net hoeveel ze er hebben he. Die zijn er dan helemaal klaar mee, vonden het best heerlijk dat piepjonge grut maar zo fijn weer een beetje lijf en leven terug te zien. Ik ken toch ook wel een aantal vrouwen die dat nooit zo keihard zullen uitspreken. Die blijven een beetje vaag. Die draaien om die keiharde definitieve woorden heen. Ook al zijn ze vast en zeker al lang compleet. Wie weet waar het bloed over een paar jaartjes stroomt. We zijn nog jong.
Lees ook: Vier kinderen, is dat het nieuwe drie?
Het is hier nog geen vakantie. s Middags op het schoolplein strijken de dikke buiken puffend naast elkaar op een van de weinige bankjes die er staan neer. De een nog ronder en mooier dan de ander. Af en toe veranderd zo’n dikke buik ineens in een piepjonge baby. Dan staat er zo’n net bevallen trotse nog ietwat bleekscheterige moeder met hoopje liefde in haar armen.
Toen ik rond liep met een dikke buik, anderhalf jaar geleden, was ik een van de weinige. Met mij was voor mijn gevoel alleen de moeder van Fenne haar vriendinnetje en een medemoeder uit een andere klas. We zochten elkaar op en we hadden bekijks. Net bevallen leek ook iedereen te weten wie ik was en kwamen wild vreemden me feliciteren en hun handen de wagen in hengelen. Dat is anders nu. Een virus. Ze zijn overal. En het valt niet alleen mij met mijn obsessie op.
Een pesterig dingetje van de natuur dat precies nu al die dikke buiken en hoopjes liefde dagelijks mijn blikveld kruisen
Ik heb er drie nu. De jongste moet het een deze maanden mij (ons) wat makkelijker gaan maken. Lees iets beter gaan slapen. Ik merk steeds vaker dat hij groot aan het worden is. Steeds vaker voel en verlang ik weer wat leven naast de kinderen. Dat ik meer ben dan mama, wat ik hard nodig heb. En tegelijkertijd glipt een periode onder mij vandaan. Een pesterig dingetje van de natuur dat precies nu al die dikke buiken en hoopjes liefde dagelijks mijn blikveld kruisen.
Lees ook: Is het drukker met drie in plaats van twee kinderen?
Hoezo? Wil ik dan nog een vierde? Ik weet niet of ik het nog zou willen. Ja hoor ik zou graag een groot gezin willen. Nee, ik ben dat getrek en gehannes aan mijn lijf wel aardig zat. Maar al die buiken en baby’s…
Morgen ga ik op kraambezoek, mijn eierstokken pesten…
Laat een reactie achter