Toen Siem bijna naar school ging begon ik de vraag steeds meer te krijgen. Wat ga je doen als het nest straks leeg is? En ik had er eigenlijk geen duidelijk antwoord op. De vraag lijkt heel simpel maar ik kwam er domweg niet uit. En toen raakte ik zwanger van Elin en werd de aandacht even verlegd. Of ik nog eens aan het werk ga blijft nog steeds regelmatig voorbij komen.
Ik stopte met werken toen Melle werd geboren. Het leek me fijn de eerste periode met de kinderen thuis te zijn en we zijn nog altijd heel blij dat we deze keuze gemaakt hebben. Stoppen met werken, daar kon ik op dat moment wel 100 goede redenen voor bedenken. Uiteindelijk zei ik mijn baan dus op en inmiddels ben ik al weer bijna zeven jaar thuis. Ahmegad wat vliegt de tijd.
Lekker zeven jaar thuis zitten dus. Met een dikke streep onder zitten natuurlijk want als je drie kleine kinderen hebt rond lopen, zit je inderdaad de hele dag op je kont… En inmiddels zijn et er dus alweer vier. Laten we zeggen dat we hier gewoon wat hoge golven nodig hebben. Ik heb altijd heel erg achter mijn keuze gestaan er de eerste jaren zoveel mogelijk zelf voor mijn kindjes te zijn zolang het kon.
Het is super makkelijk als ze moeten wennen op school, als ze een keer ziek zijn of gewoon oververmoeid. Een dagje extra thuis om weer bij te tanken en niemand die er last van heeft. Geen baas waar je moet leuren om wat uren op te nemen, geen gedoe met vakanties….
Ik kijk altijd met veel respect naar ouders die weer eens ergens een oppas vandaan moesten zien te toveren als de kinderen plotseling van school gehaald moesten worden en ik ben zo blij dat die ellende ons tot nu toe bespaard is gebleven. En ik besef me elke keer weer als ik dat zo zeg dat het niet voor iedereen mogelijk is en dat lang niet iedereen dat ook zou willen die keuze te maken en dat we daar ontzettend dankbaar voor (moeten/mogen) zijn.
Toch heb ik het thuiszitten behoorlijk onderschat. Het is hard werken en zo nu en dan best eenzaam tot ook wel periodes hartstikke eenzaam met muren die op je afvliegen. Ik zal nooit beweren dat thuis zitten alleen maar peace ’n vre is. Ik durf zelfs wel te beweren dat ik thuis zitten zwaarder vind, dan mijn baan als kinderverpleegkundige op de ic. Het is best fijn de deur achter je te kunnen dichttrekken en de boel even de boel te laten en het mama zijn en zorgen even naast je neer te leggen.
Ik ben dol gelukkig met de komst van Elin en ook bij haar wil ik een periode thuis zijn. Maar niet nog vier jaar. Ik denk dat ik dan langzaam gek ga worden.
Ik ben enorm toe aan weer wat omhanden hebben. Iets anders dan het 24/7 zorgen voor mijn gezin. Ik wil naast mijn gezin weer voelen dat ik een passie voor wat anders kan hebben. En mijn hoofd weer eens op een andere manier uitdagen.
Hoe we dat uiteindelijk vorm gaan geven is nog een grote vraag. Ga ik terug naar het ziekenhuis? Ben ik straks eindelijk van mijn nachtdiensten thuis af, kan ik ze daar weer gaan lopen.
En stel he, ik ga mijn baan weer oppakken… dat gaat al niet zomaar want ik ben er a. heel erg lang uit en mijn BIG is verlopen en b. mijn BIG verloopt toch nu met al dat gerommel rondom de nieuwe verpleegkundigen. Dus… er zit vast weer een opleiding aan vast. Zie mij al vier dagen werken dan? Dat gaat betekenen dat hier de boel behoorlijk ontregelt.
Hoe naïef was ik te denken dat met alle kindjes op school de rust wel zou terug keren. Het hele huishouden hebben we inmiddels vakkundig om mijn thuis zijn heen gebouwd. Tenslotte is er altijd wel iemand beschikbaar die elke dag een paar keer heen en weer naar clubjes, vriendjes of weet ik wat wil taxiën. Ik zeg niet dat het niet kan, hele volksstammen hebben gewoon kinderen en een baan. Ik zeg wel dat er hier het een en ander op de schop moet.
Het liefste zou ik iets vinden wat binnen de uren school gaat passen. Geen wisseldiensten voorlopig dan voor mij zou heerlijk zijn. Ik heb me de afgelopen jaren suf gedacht aan wat dat dan (tijdelijk) zou kunnen zijn en kom toch elke keer weer uit bij dat ik de zorg dan enorm zou missen.
Ik ga zeker wel weer werken dus. Hoe en wat dat gaat zijn is nog een pijnlijk onzeker puntje.
