Terschelling Dag 3. (Lees hier voor dag 1 & 2) Zomaar geen zon. Het is zowaar jassen weer. Boven heel Nederland hangen donderwolken en gaan waarschuwingen uit, wij zitten op de eilanden. Jiihhaaa!!! Het is niet koud en het is droog. Geen strand weer, ook geen weer om een fiets tocht te maken, we gaan naar de braderie. Met vrienden, kleine meid kan weer los met haar echtgenoot. Daar scoorde ik de eerste warme handgemaakte echte Terschellingse babysokjes voor de buikbaby. Oh zo schattig. En daarna nog, ondanks onze voornemens geen cadeautjes tussendoor, een overload aan handgemaakte poppenkleertjes voor kleine meid.
Verblijven in de Stay Okay
Deze paar dagen gingen er wat principes overboord. Ook die van gezond eten bijvoorbeeld. Het enige wat we aan vitamines binnen kregen was dat van de garnituur en de buitenlucht natuurlijk. Dat is dan wel een beetje het nadeel van de Stay okay. Geen eigen keukentje en geen koelkast dus we moeten wel uit lunchen en uiteten. We waren deze keer een beetje laat met boeken maar echt, verblijven in een stay okay deden we nog nooit en het is echt heel goed te doen. Geen keuken is natuurlijk best prima op te lossen. Er was wel gewoon ontbijt ’s ochtends en s avonds een bar om een drankje te doen, een heerlijk terras en de ruimte voor spelende kinderen. Inmiddels hebben we de teugels weer wat strakker getrokken.
Ik had hier geboren moeten worden. Hier of op één van de andere eilanden. Zee, strand, zon, natuur, rust, doen met weinig en een hele fijne mentaliteit. Haast kennen we niet. Ik ging er één keer, precies één keer mee in de fout. Alle aankomende veerboten moeten verwelkomt worden. Naar alle nieuwe toeristen gezwaaid. Auto’s geteld. Maar onderweg bleven we steken bij de lokale jeugd die krabbetjes aan het vangen waren. Zielig? Nee ik geloof het niet. Ze happen in een stukje spek en als het emmertje vol is worden ze terug gegooid.
Haasten kennen ze niet op Terschelling
Kleine meid papte meteen aan met een nieuwe vriend. En toen hoorde we de veerboot aankomen. ‘Snel kom we moeten rennen’… nee, fout Maai, ik werd direct terug gefloten. Niks niet rennen, rustig aan. Haasten kennen we hier niet. En u heeft gelijk meneer. Kleine meid besloot te blijven staan waar ze stond. Check trouwens even haar nieuwe laarzen. Mooi he?
Vanaf hier kan je het ook goed zien.
’s Middags het centrum(pje) van West Terschelling verkennen. Oh wat een leuke winkeltjes daar. Hadden we die maar hier in de (grote) stad. Terschelling is overduidelijk meer op duurzaam en behoud van de planeet (of hun eiland) gericht dan wij stedelingen.
En na het eten brak ineens de zon door. En ondanks de vermoeide kindjes besloten we toch nog een kopje thee te drinken op het terras. Maar man deed liever een potje poolen. Tja, ja kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Eenmaal thuis vond kleine meid het muggenspel???, dat spel waar je alle ballen in de goede gaten moest doen, het allerleukste van de vakantie. Tja.
Strand dagje
De volgende ochtend. Kleine meid is niet lekker. Mama ook niet. We besparen de details. Met lege magen besluiten we toch op de fietsen te stappen. Nog steeds AUW!!! Richting Midsland. Kan je nog trager dikkie? Van pure ellende kan(!) ik bij elk heuveltje wel janken. We doen een tandje rustiger aan. Het is weer stralend weer, sorry thuisblijvers, en wouw, I love Terschelling more. Dat is pas een strand. Zet mij daar neer en haal me over een week of wat weer op. Ik vermaak me wel. En zij ook.
En hij ook. Mijn droppie…
En deze zijn nog erger dan mijn kinderen. Er wordt hier ruzie gemaakt over een gevangen zeester. Een joekel, ik kan ze geen ongelijk geven.
Strandpaal 8
Even vergeten dat ik geen energie had. Ik moest en zou met de kleine meid door de branding rennen. Iekkss, koud. En daarna snel eten. Bij strandpaal 8 zaten we. Ook weer zo’n aanrader. Maar misschien zijn er gewoon geen strandtenten op Terschelling waar je niet graag zou zitten met de kinderen???
Ja, en zie dit smoelwerk. Ik ga hem inlijsten.
En deze. Hello beauty!
Door de duinen weer terug richting de Stay okay. En toen kwamen we ineens in het paradijs. Het bestaat echt. Eldorado.
Uiteten bij de Walvis
De zon en zeelucht begint zijn tol te eisen. We besluiten met z’n allen te gaan liggen en trekken zo de dag door van 13.00 uur tot 16.45!!! Whuuuttt…. Mooi. Gaan we eens even maximaal de avond benutten. Uit eten met de kinderen was nog nooit zo gezellig. Bij ‘de Walvis’ weer. Niet alleen leuk om te lunchen dus. En ondertussen valt de avond en zijn we pas om 21.30 uur op de kamer.
Om 22.15 uur vond ik het nodig in mijn korte broek het duin naast onze kamer op te lopen. Het uitzicht op de haven en de Brandaris was alle enorme bulten meer dan waard. Zelfs als ik daar nog dagen last van heb.
’s Ochtends doen we net of het niet onze laatste dag is en besluiten nog weer eens op de fiets te stappen. Maar nu is het echt klaar. Kleine man besluit ter plekken een uiltje te knappen. De vermoeidheid neemt de overhand.
Bye bye Terschelling. Ik mis je nu al. Tot zeker ziens, wie weet weer in de stay okay. Ik probeer het eiland gevoel nog even vast te houden. We zien wel waar ons schip strandt deze vakantie…
Gerelateerd:
Vind je het leuk Mamamaai te blijven volgen? Dat kan via de facebookpagina of via instagram, vind ik leuk! Ik ben ook actief op Pinterest, leuk!
Deze tekst bevat een affiliate link, bestel (of boek) je wat via deze link dan krijg ik daar een kleine vergoeding voor. Daarvoor betaal jij niks extra’s. Wil je hier meer over weten, zie mijn disclaimer.
Geef een antwoord