Je moet me niet vragen wat ik de hele dag aan het doen ben maar de dagen vliegen voorbij. Elin is inmiddels al weer 13 dagen oud, bijna twee weken. Oh man man wat gaat het toch hard. Een kers vers mini mensje en ze brengt ons zo ontzettend veel. Het is weer zo bijzonder dat zo’n klein hoopje je zoveel geluk en liefde kan brengen. En dat het dus echt helemaal niet uit maakt of het je eerst of vierde kindje is.
Sterker nog, dit vierde kindje geeft ons vier keer zoveel. Mijn hart smelt elke keer weer als ik kijk naar wat dit kleine zusje al vanaf de eerste minuten betekent voor haar grote zus en broers. Ze wordt overstelpt met kusjes en knuffels en mag het liefste de hele dag bij een van de drie op schoot. En we moeten elke keer weer waarschuwen dat het een echt kindje is en geen pop die je zomaar kan platknuffelen… En ze kunnen er maar niet afblijven, hoe hard we ook proberen haar ook af en toe haar momentjes rust te gunnen.
En ondertussen is Elin de meest relaxte baby van alle vier. Ze slaapt en eet en groeit (en poept, oh jazeker, ze poept) en ondergaat alle liefdesgeweld. Alsof ze van te voren bedacht heeft dat ze de vierde in een druk huishouden is en zich daaraan aanpast. Ze slaapt onverstoorbaar verder als het huis op zijn kop wordt gezet en ze slaapt net zo hard door als er totale stilte heerst als al het geweld op school zit.
Ik vertoonde me al op diverse plekken en nog niemand zag haar met haar oogjes open. Zo ook de nachten. Ik wil niet te vroeg gaan juichen, daarvoor hebben we net iets te veel ervaring. Maar laat het zo door gaan en we mogen misschien, wie weet, deze keer eens ervaren wat het is om wel een prima nachtelijk slapend minimensje te hebben. KLOPT KEIHARD AF!!!
En hoe het met mij is? Het gaat zoals je zo’n beetje wel mag verwachten als het gaat na een bevalling 13 dagen geleden. En het gaat best goed. Het gaat zeker de goede kant op. Ik kwam er deze keer zonder schade vanaf, hoera!
Het is keihard genieten weer dat babyknuffelen, oh ze is zo ontzettend zacht en ze ruikt zo heerlijk en mensen, ik kan niet eens in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik ben met mijn gezin. En tegelijkertijd is het enorm overweldigend allemaal en heb ik mijn emoties net (niet) onder controle. Kan keihard mijn lijf vervloeken wat nog niet wil doen wat ik wil dat het doet, we moeten ons ritme nog vinden, met name in de drukke uurtjes.
Maar hallo, ik besef me ook zeer zeker dat Elin nog niet eens twee weken is en dat ik stiekem vooral alleen maar moet denken aan rust, rust en rust waar het kan en vooral niet moet verwachten dat alles direct al weer helemaal normaal is maar ja dat hoofd….
Kortom, het gaat echt heel goed hier, Elin is ons poppetje en ze maakt ons zo gelukkig.
Wil je Mamamaai volgen? Facebook, instagram
