Onze net niet quality time

Herfstvakantie. Ineens popte het lumineuze idee mijn hoofd binnen dat het misschien wel weer eens een uitgelezen kans was de kindjes bij opa en oma te droppen en er samen een dagje op uit te gaan. Die keren dat we dat deden zijn namelijk nog steeds op één hand te tellen, schandalig, I know. Nou hebben we natuurlijk een ijzersterke relatie maar hoe blij we ook met elkaar zijn, alles kan stuk en niks gaat vanzelf. Laten we dus een beetje ons best blijven doen.

Punt is, er was altijd van alles. Goede smoezen om het niet te doen.

1. First of all; kleine man weigerde zeer zeer lang de fles en was daardoor nog al letterlijk aan mama gebonden. Kleine man was ook geen makkelijke slaper, niet iets wat je dan direct aan iemand anders over laat en kleine man was zeer eenkennig. Een hartstikke leuk, lief mannetje maar wel eentje met een gebruiksaanwijzing. Dat alles zorgde er niet alleen voor dat ik er moeite mee had hem los te laten maar ook dat ik er moeite mee had iemand anders deze zware taak in handen te geven. Of is dat hetzelfde? Ik wist hoe vermoeiend en zwaar het zorgen voor mijn kleine man was en hoezeer ik de rust af en toe nodig had, ik kon het niet, ik moest het zelf doen.

2. En toen waren we er aan toe de kleine man een dagje aan oma af te staan, was oma te druk. Oma is altijd te druk maar met de zorg van de andere 2 kleinkinderen vonden wij niet dat we ook nog konden vragen om een dagje op onze twee draken te passen. Zorgen is vermoeiend en oma bleek ook nog een eigen leven te bezitten.

3. Toen was oma wat minder druk maar mocht vanwege schouderoperatie niet tillen. En oma besloot ineens alle adviezen wel op te volgen dus dat niet tillen nam heel wat tijd in beslag. Geen kleine kinderen zonder papa’s en mama’s over de vloer.

4. Peuterspeelzaal. Die gedachten hadden we zelfs ook nog even. Als kleuter dan toch naar school gaat, kleine man ook één of twee ochtendjes de deur uit. Lekker spelen met andere kindjes. Leek ons goed voor zijn sociale ontwikkeling. Inmiddels heeft zijn sociale ontwikkeling grote sprongen gemaakt en vonden we de noodzaak van peuterspeelzaal overbodig en niet opwegen tegen de kosten en weinige vrije tijd die ik er voor terug kreeg.

5. En dan zijn wij gewoon wij. We hechten veel waarde aan de tijd die we met z’n viertjes kunnen doorbrengen. We doen heel graag samen leuke dingen, zijn er graag op uit maar ook graag met het hele goedje compleet thuis op de bank. Lekker relaxen. Ook al is het af en toe geen papa en mama zijn zo hard nodig, het kwam er niet van. Ook al spraken we al regelmatig af wat meer tijd voor onszelf en elkaar op te eisen, het kwam er niet van. Het zit niet in ons systeem de kinderen uit te lenen, we zijn het vooral ook gewoon niet gewend en voelen ons al snel bezwaard.

Maar.

We hadden een afspraak, namelijk deze, en besloten dat dat niet ideaal was met springende peuter en kleuter om ons heen. Bij noodzaak toch opa en oma bellen. Die waren beschikbaar en we legden de speel/oppas date vast. Een uurtje werd later een dagje en zo hadden wij ineens tijd met z’n twee.

Das raar.

Wat gaan we dan doen?

Van alles romantisch voor twee te bedenken natuurlijk. Slapen? Was de beste optie van man. Klinkt heerlijk, toch maar niet. Eerst lunchen. Gezellig samen. En we praatten alleen maar over de kinderen. We moeten het nog leren mensen. Daarna stoken we man in het nieuw en besloten de rest van de tijd uit te zitten in de zon op het terras.

Niks niet spannend dus.

En hoe voelt dat nou? Uhm…. Ik ben er van overtuigd dat we dat vaker moeten doen. Even weg met z’n tweetjes. Bij voorkeur nog voor buikbaby 3 zich aandient, laat ik daar een nieuw persoonlijk doel van maken. Maar het even geen papa en mama zijn moeten we heel hard leren van ons af te schudden voor die paar uurtjes. En we hebben ook nog niet eens zo’n hele kleffe ‘kijk hoe gezellig wij het hebben en hoe verliefd wij zijn kus foto’ gemaakt. Helaas. Volgende keer gaan we plannen. Bioscoopje? Strand wandeling? Uitgebreid uit eten?

Help! Hoe moet dat en wat doe je als je met z’n tweetjes bent?