Herfstvakantie. Ineens popte het lumineuze idee mijn hoofd binnen dat het misschien wel weer eens een uitgelezen kans was de kindjes bij opa en oma te droppen en er samen een dagje op uit te gaan. Die keren dat we dat deden zijn namelijk nog steeds op één hand te tellen, schandalig, I know. Nou hebben we natuurlijk een ijzersterke relatie maar hoe blij we ook met elkaar zijn, alles kan stuk en niks gaat vanzelf. Laten we dus een beetje ons best blijven doen.
Punt is, er was altijd van alles. Goede smoezen om het niet te doen.
1. First of all; kleine man weigerde zeer zeer lang de fles en was daardoor nog al letterlijk aan mama gebonden. Kleine man was ook geen makkelijke slaper, niet iets wat je dan direct aan iemand anders over laat en kleine man was zeer eenkennig. Een hartstikke leuk, lief mannetje maar wel eentje met een gebruiksaanwijzing. Dat alles zorgde er niet alleen voor dat ik er moeite mee had hem los te laten maar ook dat ik er moeite mee had iemand anders deze zware taak in handen te geven. Of is dat hetzelfde? Ik wist hoe vermoeiend en zwaar het zorgen voor mijn kleine man was en hoezeer ik de rust af en toe nodig had, ik kon het niet, ik moest het zelf doen.
2. En toen waren we er aan toe de kleine man een dagje aan oma af te staan, was oma te druk. Oma is altijd te druk maar met de zorg van de andere 2 kleinkinderen vonden wij niet dat we ook nog konden vragen om een dagje op onze twee draken te passen. Zorgen is vermoeiend en oma bleek ook nog een eigen leven te bezitten.
3. Toen was oma wat minder druk maar mocht vanwege schouderoperatie niet tillen. En oma besloot ineens alle adviezen wel op te volgen dus dat niet tillen nam heel wat tijd in beslag. Geen kleine kinderen zonder papa’s en mama’s over de vloer.
4. Peuterspeelzaal. Die gedachten hadden we zelfs ook nog even. Als kleuter dan toch naar school gaat, kleine man ook één of twee ochtendjes de deur uit. Lekker spelen met andere kindjes. Leek ons goed voor zijn sociale ontwikkeling. Inmiddels heeft zijn sociale ontwikkeling grote sprongen gemaakt en vonden we de noodzaak van peuterspeelzaal overbodig en niet opwegen tegen de kosten en weinige vrije tijd die ik er voor terug kreeg.
5. En dan zijn wij gewoon wij. We hechten veel waarde aan de tijd die we met z’n viertjes kunnen doorbrengen. We doen heel graag samen leuke dingen, zijn er graag op uit maar ook graag met het hele goedje compleet thuis op de bank. Lekker relaxen. Ook al is het af en toe geen papa en mama zijn zo hard nodig, het kwam er niet van. Ook al spraken we al regelmatig af wat meer tijd voor onszelf en elkaar op te eisen, het kwam er niet van. Het zit niet in ons systeem de kinderen uit te lenen, we zijn het vooral ook gewoon niet gewend en voelen ons al snel bezwaard.
Maar.
We hadden een afspraak, namelijk deze, en besloten dat dat niet ideaal was met springende peuter en kleuter om ons heen. Bij noodzaak toch opa en oma bellen. Die waren beschikbaar en we legden de speel/oppas date vast. Een uurtje werd later een dagje en zo hadden wij ineens tijd met z’n twee.
Das raar.
Wat gaan we dan doen?
Van alles romantisch voor twee te bedenken natuurlijk. Slapen? Was de beste optie van man. Klinkt heerlijk, toch maar niet. Eerst lunchen. Gezellig samen. En we praatten alleen maar over de kinderen. We moeten het nog leren mensen. Daarna stoken we man in het nieuw en besloten de rest van de tijd uit te zitten in de zon op het terras.
Niks niet spannend dus.
En hoe voelt dat nou? Uhm…. Ik ben er van overtuigd dat we dat vaker moeten doen. Even weg met z’n tweetjes. Bij voorkeur nog voor buikbaby 3 zich aandient, laat ik daar een nieuw persoonlijk doel van maken. Maar het even geen papa en mama zijn moeten we heel hard leren van ons af te schudden voor die paar uurtjes. En we hebben ook nog niet eens zo’n hele kleffe ‘kijk hoe gezellig wij het hebben en hoe verliefd wij zijn kus foto’ gemaakt. Helaas. Volgende keer gaan we plannen. Bioscoopje? Strand wandeling? Uitgebreid uit eten?
Help! Hoe moet dat en wat doe je als je met z’n tweetjes bent?
16 Comments
Maaike
23 oktober, 2014 at 07:20De eerste keer oppassen bij een van de gezinnen waar ik inmiddels bijna 4 jaar oppas, gingen de ouders de eerste keer gewoon ‘s avonds wat drinken, kreeg ik elk half uur een smsje of de 2 meiden nog lief sliepen en of de kleine man (3mnd) al was gekomen voor zijn fles. Ze waren binnen 2,5 uur thuis, gewoon nog niet gewend aan een oppas.
Inmiddels is kleine man geen kleine man meer en stuiteren de twee meiden het huis/klaslokaal door als ze weten dat ik kom, hoewel het vaak maar een half uurtje is dat ze nog wakker zijn, kleine man komt inmiddels een kus geven als ik binnenkomt en zegt de hele tijd ‘ik vind jou ook lief’.
Zij kozen bewust voor een wat ‘oudere’ oppas (toen 19), omdat die net wat beter de rust kon bewaren en wat meer ervaring wat meer ervaring heeft dan een meisje van 15. Wellicht ook een tip? Of een wat ouder buurmeisje dat jullie al wat beter kennen? Vooral veel succes, met het vinden van een middenweg. 🙂
Mirne
23 oktober, 2014 at 07:35Oh dat lijkt me inderdaad wel lastig! Ik ben soms wel jaloers op mijn schoonzus, die heeft van beide kanten opa’s en oma’s die één dag in de week op de kinderen letten.
Voor mij zit dat er helaas niet in.
Angelique
23 oktober, 2014 at 08:04Heel goed! Dit is 1 van de redenen geweest dat mijn ex en ik uit elkaar zijn. Helaas hier geen opa’s en oma’s, maar wel een lieve tante en oom
MamaMaai
23 oktober, 2014 at 11:27Ja nou dat moeten we natuurlijk niet hebben straks…
marlies
23 oktober, 2014 at 08:21Het is niet gemakkelijk om je kindjes alleen te laten als je dat niet gewoon bent. Ik ben geen thuisblijfmama, dus ik ben het ‘uithandengeven’ wel wat gewoon. Wel treffend hoe je het beschrijft: op de momenten dat ik bijna ten onder ging aan de zorg van mijn pasgeboren tweeling, kon ik deze niet overlaten aan anderen, omdat ik wist hoeveel energie ze vroegen. en dus wilde ik het zelf doen. Beetje vicieuze cirkel 🙂
Ik hecht nogal veel belang aan het af en toe doorbrengen van qualitytime. Onze drie kindjes slorpen werkelijk alle aandacht naar hen toe als ze wakker zijn. Dan komen wij niet aan een deftig gesprek tussen ons twee toe (ik weet het, dat komt terug). Maar ooit gaan onze drie kindjes wellicht hun eigen leven leiden. Hoewel dit tijd nog ver voor ons ligt, wil ik absoluut vermijden dat ik dan moet vaststellen dat mijn man en ik elkaar niets meer te vertellen hebben… Daarom (en ook omdat ik graag met mijn man samen ben) gaan wij 1x per maand uit eten. We hebben geen familie in de buurt, dus dan komt een babysit. Maar we leggen zelf wel nog de kindjes in bed, dus die hebben daar weinig of geen last van… en dan proberen we niet over de kinderen te babbelen. Best verrijkend hoor!
Bee
23 oktober, 2014 at 10:05Goed zo!! Wij zijn er wisselend goed in. Maar onderhoud is belangrijk. Bij een logeernachtje hebben we ook wel eens een lastminute hotel in eigen stad gedaan! Lekker effe gek, maar zooo leuk!! Of hotel in buurt van oppas!! Succes met plannen!!
Jessica
23 oktober, 2014 at 11:10Haha lekker herkenbaar weer! Wij wisten ook nooit goed wat we dan moesten doen als we een keer samen waren. En we doen het ook veeeeel te weinig, shame on us.
Recent samen een paar dagen weg geweest en dat heeft ons wel echt goed gedaan. We hebben ons voorgenomen echt meer tijd voor elkaar te nemen. Maar wat we dan gaan doen? Waarschijnlijk uit eten, naar de bios of even een drankje ergens doen. Zou het anders ook niet weten 🙂
MamaMaai
23 oktober, 2014 at 11:28Eigenlijk maakt het denk ik niet zoveel uit wat je doet, als het maar samen is…
Saskia
23 oktober, 2014 at 12:30En ze zijn zo gezellig om op te passen. Als je alle gebruiksaanwijzingen met name van mannetje kent kun je er mee lezen en meestal ook schrijven.
Dus …… Plannnen zo’n dagje voor nummertje drie zich aanmeldt.
Madelon
23 oktober, 2014 at 15:50Uit handen geven, wat is dat? Als ik er zo over nadenk is Z bijna een jaar en nog nooit langer dan een uurtje bij me weg geweest. Ook een mannetje dat pertinent de fles weigert ook met afgekolfde melk dus mama moet ook in de buurt blijven.
Nou doen we wel veel dingen samen maar dan gewoon met Z erbij. Uit eten ja prima, gewoon meneertje mee haha. Dagje weg ook prima met Z erbij. Ik denk dat ik het in de toekomst erg moeilijk ga vinden hem uit handen te geven als het zo ver is dat hij wat langer zonder mij kan. Of te wel zonder de boobies XD
MamaMaai
23 oktober, 2014 at 16:05Ja zo waren wij ook. Maar met peuter en kleuter uit eten is toch van een andere orde en dan kom je niet echt meer aan elkaar toe.
Multivroon
23 oktober, 2014 at 16:17Vrienden van mij doen eens per maand een dagje iets samen zoals je doet als je elkaar net kent: roeien in Vinkeveen, naar een tentoonstelling ergens, een uitje, iets nieuws! Wij zijn ook nog niet zover hoor, maar vind t wel een goed voorbeeld.
chantal
23 oktober, 2014 at 19:52Hahaha, wat schattig en eerlijk geschreven. En ook herkenbaar. Bij ons komt het ook niet vaak voor, en dat komt ook wel stiekem een beetje door mijn mamahart. 😉
zomersproetje
24 oktober, 2014 at 14:27Haha, herkenbaar. Maar het is af en toe wel goed om ff met z’n tweetjes weg te gaan. Wij gaan eind november weekendje weg ik en manlief. Kijk er stiekem wel naar uit, maar toch ook spannend. Logeren heeft onze dochter al een aantal keer gedaan, maar dan 1 nachtje (en dit was voor mama erg spannend en dan maak je je toch op het begin beetje zorgen… zal alles wel goed gaan etc), 2 daarentegen… hmmm…
Maris
27 oktober, 2014 at 08:40O ja herkenbaar. Soms hebben wij een date met een “kleffe kijk ons lekker samen zijn” foto (je bedoelde ons, of niet?), maar ook vaak genoeg dat wat jij omschrijft. Als wij echt een avondje wat willen gaan doen dan plannen wij dat ook echt ver van te voren. Anders gaat het net zo. Hebben we nergens echt zin in en gaan we alsnog gewoon thuis op de bank hangen en vroeg naar bed 😉
Maris
27 oktober, 2014 at 08:41PS. Als wij gaat daten spreken we ook altijd NIET te praten over de kinderen. En dat is eigenlijk altijd best een verademing en fijn. Om weer eens ECHT alleen over elkaar te praten!