Maham, mogen we een squishy? Ik vind wat van die rotzooi en de rages die er achter zitten maar ik weet ook nog heel goed hoe graag ik er zelf vroeger aan mee deed. Ik besloot tenslotte ook dat de kinderen zakgeld kregen sinds een tijd geleden omdat ze moeten leren met geld om gaan en, denk dat het goed is dat ze zelf mogen beslissen waar ze dat aan uitgeven en hun eigen conclusies trekken of dat verstandig was ja of nee. En wie wil er nou verstandig zijn? Zelf beslissen tot op zeker hoogte he. Enig idee hoeveel snoep je haalt van een euro? Dat mag dus niet.
Moeilijk vind ik dat. Echt, enorm moeilijk wat liever zie ik ze doorsparen voor die doos lego die ze willen hebben en voorkom ik de teleurstelling van zo’n maf knijp ding. Wat nu toevallig heel hip is maar morgen al ergens ligt te verstoffen zo niet al heel snel bij het vuilnis is verdwenen. Toch jammer van die zuur gespaarde centjes. Uiteindelijk werd er met de spinner ook amper gespeeld. Of laat ik zeggen, het bracht zijn geld niet perse op. Maar hey…
Toen dacht ik, das nou precies de les. We gaan ervoor. Willen jullie dat ding nog steeds? Prima jongens, betalen van je eigen centjes. Oké mam, dan koop ik er twee want ik kan niet kiezen. Lieverd, voor je dat doet wil ik je even wat zeggen. Dat gaat je dan 14 weken zakgeld kosten. Ongeveer drie maanden, bijna 100 dagen. Dan duurt het sparen voor die doos lego dus 100 dagen langer. Oké oké, dan is twee misschien toch teveel.
Maar welke kiezen dan he? We komen zo terug dan nemen we ze mee.
En daar ging het fout. De desbetreffende boekenwinkel waar we verbleven heeft een minispeeltuin op de bovenste etage gebouwd. Mijn draken weten daarmee wel raad. Hoezo je mag niet met matjes van de glijbaan. En waarom mag ik die beer die twee keer mij is dan niet de trap op slepen? Hup hup Maai, openbaar opvoeden is leuk!
Tandje erbij zei je? Komt ie dan…. Wat zeg je daar kleine meneer? Dat wil ik nooit meer uit jou mond horen. Dat soort dingen zeggen wij niet. Voor die trap tegen mijn schenen laten we nu jouw squishy liggen.
Ajaj Maai. Fluisteren die mensen nou over mijn krijsende kind? Of wellicht over mijn opvoedskills? Negeren Maai negeren. Gelukkig bevonden we ons in het uiterste hoekje shop en had mijn drietal zich eerder ontdaan van schoenen sokken jassen en al dat soort winterse troep. Zo overbodig ook in een winkel.
We gaan. En wel nu. Ik en mijn krijsende ellende bende door de winkel. Met verdrietig kind tussen alle omstanders door. Niet aan denken Maai, ze zullen heus niet vinden dat je hem verwaarloosd. En ze vinden het vast ook niet heel erg zielig dat broer en zus wel zo’n troepje krijgen en hij, mijn hard schreeuwende aapje niet. Nee toch? Dat denkt niemand. En who cares? Jij Maai dus niet.
Agossie… Jup, ze zei het. Dat oude madammetje zei het echt. Gossie toch.
Oh, I love it… openbaar opvoeden, ik doe niks liever. Jij?
Gerelateerd:
- Falend ouderschap
- Hoe weet mijn kind wat tongen is?
- Brief van mijn peuter
- We zijn in ieder geval niet onopgemerkt gebleven
Op mijn facebookpagina plaats ik regelmatig updates over hoe het opvoedavontuur mij afgaat 😉 Ik vind het leuk als je me zou volgen.
Laat een reactie achter