Bij deze, ik beloof mij dat ik onze opvoedkeuzes niet meer ga verdedigen. Zwanger van de eerste wist ik het allemaal wel. Ik was tenslotte kinderverpleegkundige, zag enorm veel mama’s met kinderen, en de manieren zoals we die uitvoerden in het ziekenhuis (en leerden op school) leken me prima. Bovendien leken ze te werken. Ook nog was ik groot fan van de Nanny die ik al volgde sinds ik nog een kleine Maai was. Kleine babytjes doen het prima op een schema van om de drie uur voeden. Na een periode gingen ze over op zeven voedingen waarbij dus de nacht voeding wegviel en de puppies bijna altijd prima doorsliepen zonder uuuren te huilen. Of nah ja…
In ieder geval kwam het mij toen over dat minimensjes prima te dresseren zijn. Kinderen horen niet te schreeuwen in de supermarkt, kwestie van opvoeden. Kinderen van ouder dan een jaar horen geen speen, kwestie van afleren. Het ouderlijk bed is dus voor de ouders natuurlijk, gewoon niet aan beginnen. En hoe moeilijk kan consequent zijn nou zijn he, nee is gewoon nee. Die van mij zouden dat niet doen. Niet dat ik ooit van de brave miniburgertjes ergens zag hoor, maar die moesten dan natuurlijk ook uit mijn buik nog geboren worden.
En toen werd mijn dochter geboren. Whaha. Hahahaha. Een hoopje liefde door ons gemaakt wat bovendien gevoelens met zich meebracht waarvan ik nooit had durven dromen dat ze bestonden. Houden van kreeg een heel andere, veel diepere betekenis. Maar naast houden van ook angst, onrust, ongerustheid, frustratie zoals ik ze niet kende.
Dat maakte het verzorgen van een kind, ons kind, toch even een tikkeltje anders. Waar ik altijd al moeite had met het laten huilen van kindjes, voelde het bij mijn eigen hoopje alsof mijn hart werd verscheurd. Mijn hoofd slingerde mij tussen verstand, mijn kind in een ritme krijgen, en mijn gevoel, het ritme van mijn kind volgen. Na een paar weken om en om nachtelijke diensten naast het bedje van onze kleine spruit die niet eens was met de keuze alleen gelaten te worden s nachts, besloot papa dat het zo niet langer door kon en verschoof haar ledikant tegen ons bed, waarna ze überhaupt haar eigen ledikant voor tijden niet meer zag. Daar ontstond, zonder dat ik ooit van het bestaan gehoord had, ons samenslaap avontuur.
Bij baby twee ging het anders. Ik verdiepte me in het borstvoeden en hield na de geboorte de kraamhulp voor de gek door het bedje er beslapen te laten uit zien terwijl mijn hummel prinsheerlijk de hele nacht op mijn borst lag te maffen. Ik durfde niet openlijk uit te komen voor onze manier, waarbij wij ons goed voelde maar de maatschappij, in ieder geval de kraamverzorgers vonden dat ons mannetje in zijn eigen bedje hoorde. Dit zelfde gold voor borstvoeding. Mijn manier en niet anders.
En toen diende baby drie zich aan. En eindelijk was daar de tijd dat ik besloot een poging te doen me minder aan te trekken van wat gangbaar is en ons eigen gevoel te volgen. Inmiddels had ik al twee heerlijk fijne kinderen waarbij het tenslotte ook goed was gekomen. Na baby twee was ik bovendien een blog gestart en opende er een nieuwe wereld. Een wereld waarin ik er achter kwam dat ik niet de enige was die koos voor deze manier van opvoeden. Oh oef, en toen gingen er ineens twee naar school. Neem dan het schoolplein. Broeinest van mama’s met meningen.
Er zijn best wat dingen die we anders zouden willen doen. Ik had drie kinderen en tot twee keer toe een behoorlijke oververmoeidheid nodig om in te zien dat ik op sommige vlakken niet direct het beste voorbeeld voor ze was. Uiteindelijk wil ik ze meegeven dat ze er mogen zijn zoals ze zijn. Dat het goed is er voor anderen te zijn maar dat dat het beste lukt als je goed voor je zelf zorgt. Dat je je eigen behoeftes niet altijd hoeft te parkeren voor die van een ander. En nog een hoop dingen. We werken er aan.
We staan nog steeds achter de keuzes zoals wij ze maakten en geloven erin dat elke keuze, ook als we voor de gangbare manier van opvoeden hadden gekozen, voor en nadelen met zich meebrengt. Wat ik jammer vind, is dat ik met regelmaat het gevoel heb dat ik mijn (onze) keuzes moet verdedigen. Steeds weer dienen zich momenten aan waarin duidelijk is dat onze manier niet de manier is zoals de meeste mensen het doen en dat blijkbaar duidelijk gemaakt moet worden. Bij vlagen kan ik daar heel onzeker van worden, krijg ik het gevoel dat we dingen moeten veranderen. Duurt het even voor ik mezelf weer tot de orde weet te roepen, dat we dingen alleen moeten veranderen als wij dat willen en niet omdat andere mensen er wat van vinden.
Andere mensen hebben er niks mee te maken of ik mijn kinderen voed tot ze kleuters zijn, of we met z’n vijven een slaapkamer delen, of ik mijn kinderen draag, ze niet graag met onbekenden mee geef, ze niet graag straf… Andere mensen die bovendien niet in onze schoenen staan.
Kleine kanttekening: In het ziekenhuis als nog geen mamaMaai zag ik uiteraard maar een klein stukje. Ik was nog jong en best heel erg naïef als het gaat om het opvoeden van kinderen. Ik wil helemaal niet zeggen dat de manieren die ik beschreef zoals in het ziekenhuis manieren zijn die slecht zijn of niet zouden werken. Wat werkt en welke keuze je maakt is voor elke mama en papa ander.
Misschien vind je dit ook leuk:
Geef een antwoord