Oren doorboren; mijlpaal

Het moest er een keer van gaan komen. Voor haar verjaardag (in September, ja oeps) gaven we haar gaatjes schieten cadeau. Dat wilde ze heel graag. Bijna alle vriendinnetjes gingen haar al voor, en wat is er als ware prinses nou mooier dan een glinsterend diamantje of taartje in je oren? Nee niks inderdaad. Het moest en zou er komen. Maar het kwam er niet van. Na wat voorbereiding wilde ze toch weer niet en dan weer wel. Na de vier jaren vaccinaties dacht ze dat ze het prima zou aankunnen, maar papa kon dat nog niet. Die begon te twijfelen of hij zijn nog helemaal pure meisje wel wilden laten door piercen. We vergaten het even. Tot er weer een vriendinnetje wat diamanten rijker was. De vakantie brak aan, dat was het moment dat het zou gaan gebeuren. Maar met dikke buik en toestanden in mijn niet zoals ik had gedacht verlopende vermoeiende laatste weken zwangerschap kwam het er wederom niet van. Zolang wij het er niet over hadden, had zij het er ook niet over. We waren te druk met uitkijken naar de baby. En daarna te druk met wennen aan de baby en ons nieuwe gezin.

Gaatjes laten schieten

Even checken, wil ze het nog steeds? We denken na over de zomervakantie en in mijn geheugen staat ergens dat je 6 weken niet mag zwemmen. Dat dateert nog ergens van 25 jaar terug denk ik, dat is misschien niet meer zo up to date. Toch, dat willen we natuurlijk niet, dan dus liever nu. Zaterdag ochtend vroeg, voor het eerst met drie kinderen bepakt en bezakt het centrum in. Er is hier wel precies 1 juwelier die twee oren tegelijk schiet. Een voorwaarde voor ons, ik was niet van plan na twee weken het kind mee te sleuren voor het oortje wat nog niet was gelukt en scheef door het leven doen we ook niet.  Hebben ze tijd? Ja? Fijn.

Knopjes uitzoeken. Roze sterretjes. Zijn we er klaar voor? Mama nog zenuwachtiger dan het wit weggetrokken snoetje wat op schoot zit met twee pistolen tegen haar oortjes gedrukt. Oh help, mijn kleine dappere mooie meisje. Willen we dit wel? Wil ik dit wel? Heb ik iets te willen eigenlijk? Die mooie witten oortjes… Kan ik nog terug? KNAL….

Een zich lam geschrokken klein meisje met dikke tranen heb ik in mijn armen en sleur ik mee naar de spiegel om te laten zien waarom wij haar en zij zich zelf liet mishandelen. Het is over. ‘Mama, het doet geen pijn meer hoor’. Jeetje wat wordt ze groot. En wat is ze trots. En wat ben ik stiekem apetrots! Elke voorbijganger wordt uitvoerig op de hoogte gehouden en moet bewonderend haar nieuwe oren bekijken. ‘Ik mocht van mama wel huilen maar nu hoeft dat niet meer’. Een ritje door de stad duurde altijd al lang maar nog nooit zooo lang.

Ik vind het een mijlpaal. En ik moet er even aan wennen. Maar ze deed het toch maar, ze liedjes gaatjes in haar oren schieten en het deed pijn. Dat is niet erg, ook daar moet ze mee leren omgaan (en ik ook). Het staat haar goed. Maar wat is ze in die luttele seconden ineens groot geworden… en veranderd….