Papablog: Erik

Papa’s aan het woord. Omdat er heel veel blogmama’s aan het woord zijn. En omdat papa’s net zo trots zijn. En omdat het leuk is om te lezen hoe een papa een moment met zijn kinderen ervaart. Een serie persoonlijke verhalen waarin elke keer een papa verteld over een bijzonder moment met zijn kind(eren). Deze eerste week trapt Erik af. Vader van Jibbe (13), Yami (7) en Ayel (3).

Yami:
Mijn dochter Yami, 7 jaar oud, moest worden geopereerd aan haar neusamandelen. Een ‘kleine ingreep’, maar ze moest wel onder narcose. Yami was er vrolijk en optimistisch onder. Ze zag het als één groot avontuur. Bovendien was er veel voorbereidende informatie voor ouder en kind, inclusief een filmpje en voorgesprek in het ziekenhuis.

Er mocht één ouder bij zijn als ze onder narcose zou gaan en na even twijfelen koos ze “… pappa”. Ik speelde het cool, maar stiekem was ik zeer vereerd en juichte van binnen. Er leeft bij mij het vooroordeel dat, in zulke situaties, de kinderen altijd voor hun moeder zullen kiezen.  Waarschijnlijk mede het gevolg van de gezinssituatie in mijn eigen jeugd. Mijn vrouw zou er bij zijn als ze weer wakker werd uit de narcose.

In het ziekenhuis:
In het ziekenhuis wachtten we tot we naar boven mochten, rijdend in het ziekenhuisbed, hetgeen waar ze zich op verheugd had. Daarna moest pappa een blauwe overall aan met een gek mutsje. Geen probleem, ik zet mezelf sowieso altijd al graag voor gek om kinderen aan het lachen te krijgen. Zo komt mijn alter ego ‘Clowntje’ met enige regelmaat om de hoek kijken om de boel te vermaken.

We werden geroepen door een zuster en pappa en Yami liepen optimistisch, hand in hand met haar mee. Op weg naar het volgende avontuur. En toen klopte de werkelijkheid ineens niet meer met het filmpje.

De narcose:
We liepen een zaal in waar (in mijn herinnering) wel 10 artsen en verpleegkundigen, in operatietenue, met mondkapjes op, ons stonden op te wachten. Yami stopte abrupt  en ook ik voelde dat ik onwillekeurig ietsje terugdeinsde. Ik voelde een kneep in mijn hand, keek opzij en zag dat het nieuwgierige lachje had plaatsgemaakt voor tranen. Ik dwong mezelf om kalm te blijven en liep zo rustig mogelijk door richting de artsen. Die probeerde Yami met goedbedoelde, maar net misplaatste opmerkingen, gerust te stellen “…wat een mooie barbapappa-sokken heb je aan”.

Ik probeerde rust in mijn stem te leggen door langzamer te praten en lager te spreken. Het lukte om Yami te laten liggen op de operatie tafel en ze kreeg een narcosekapje op. Ze haalde paniekerig adem, maar ik bleef tegen haar aanpraten, mijn eigen paniek wegduwend. Haar ogen draaide weg en ze begon te schokken. Het was me niet duidelijk hoeveel ze nog meekreeg van wat ik zei.

“Ga maar lekker slapen, het komt goed, zo meteen word je wakker en is alles klaar”. Haar hoofd zakte opzij en haar hand viel slap naar beneden, wat me een naar gevoel gaf.

Tranen:
Toen rolde ineens de tranen over mijn wangen. Ik hoefde me niet meer groot te houden. Ik moest er tegelijk om lachen, vroeg nog wat aan de dokters en liep met een zuster de ruimte uit. “Och pappa toch” zei ze en gaf me een tissue.

Ik veegde mijn tranen weg en liep naar de wachtkamer, waar mijn vrouw, mijn andere dochter en ouders met kinderen ‘die nog moesten’ zaten te wachten. Ik probeerde zo normaal mogelijk te kijken, maar ik zag dat mijn vrouw er niet in trapte. Zij ging snel naar Yami in de uitslaapkamer en ik bleef bij mijn dochter die nietsvermoedend aan het spelen was. Ik pakte voor haar chocolademelk uit de automaat en ineens werd ik overmand door een warm en blij gevoel. Als ondernemer met een eigen bedrijf, word ik nog wel eens opgeslokt door mijn werkzaamheden, maar dit alles leek ineens totaal onbelangrijk. Als het er echt op aankomt, gaat het om de gezondheid en het geluk van je geliefden.

Een ervaring rijker:
Yami voelde zich eerst nog erg naar, maar huppelde een uurtje later weer door de ziekenhuisgangen, zich verheugend op “héééél veel waterijsjes”. Ik liep er achteraan, net als Yami een ervaring rijker en me nog bewuster van waar het nou eigenlijk allemaal om draait.