Papablog: Rick

Papa’s aan het woord. Omdat er heel veel blogmama’s aan het woord zijn. En omdat papa’s net zo trots zijn. En omdat het leuk is om te lezen hoe een papa een moment met zijn kinderen ervaart. Een serie persoonlijke verhalen waarin elke keer een papa verteld over een bijzonder moment met zijn kind(eren). Deze derde week Rick. Vader van Emily (3) en Mila (1). Meer over Emily en Mila is te lezen op de blog van Maris, hun mama.

Baby’s zijn niet leuk:
Als papa van twee kinderen denk ik dat ik toch wel een mening mag hebben over kinderen en met name baby’s. Ik durf dan ook wel te zeggen: baby’s zijn niet leuk. Niet echt een populaire mening denk ik.

Ok, misschien is het ook een beetje cru om te zeggen en een klein beetje overtrokken, maar als papa heb je niets met baby’s. ze spugen je onder, stinken naar poep, huilen non-stop en één keer raden wie er ’s nachts uit mag als ze honger krijgen. Om vervolgens de volgende ochtend om 7 uur weer onder de douche te gaan. Dat alles zou het waard zijn, als je ook maar een beetje dankbaarheid zou zien. Het enige wat je op dat moment enigszins dat gevoel geeft is als ze lekker gaan slapen. Alleen als je heel eerlijk bent, de enige die echt dankbaar is, is de papa. Eindelijk rust.

Houden van:
Dan opeens gaan ze spelen, knuffelen en van de een op de andere dag zeggen ze papa en gaan ze uiteindelijk lopen. Gedurende die tijd vergeet je, ook als papa, al die slapeloze nachten. Sterker nog, je begint zoveel van die kinderen te houden, dat ze bijna alles kunnen maken.

Er is niets zo moeilijk als een strak gezicht houden wanneer ze voor de zoveelste keer bellenblazen in hun drinken, waardoor alles onder zit. Of om niet te lachen als ze iets heel erg grappigs zeggen wat eigenlijk niet kan. En er is één moment op mijn dag, waarop het maar beter is dat ze dan niet in mijn hoofd kunnen kijken. Dat moment is als ik thuis kom van mijn werk, Emily de deur voor me open doet en ik vanuit de woonkamer Mila hoor aankomen rennen: PAPA!!!

Hoe erg mijn dag ook is geweest, of hoeveel stress ik ook had vlak voordat ik de auto uitstapte, alles is weg zodra die deur opengaat. Sterker nog, als één van de twee op dat moment zou vragen om het duurste barbiehuis, een fiets of wat dan ook… zou ik het direct voor ze kopen. Als ze me zouden vragen of ze de hele avond mochten opblijven dan zou ik daar geen moment over twijfelen. Ja, het is maar goed dat ze dat niet weten.