Het is een fase, het is een fase, het is een fase. Toch?
Zie dit even voor je. Kleine man stoot zijn teen, of valt, of loopt ander matig maar zielig letsel op, hard. Schrikt, barst in brullen uit, dikke tranen over zijn wangen en is zielig. Mama zit naast hem en strekt haar armen al naar hem uit om hem in op te sluiten, plat te knuffelen en te troosten. Kom maar jochie.
Kleine man brult nog harder ‘papaaaaa’, loopt mama voorbij en stort zich in de armen van…. juist papa.
Nog eentje.
Mama sleept de godganse dag met de kleine man, nee zo erg is het niet (jawel zo erg is het wel). Met name rond bepaalde tijdstippen, lees moe, honger, moe of honger…. Papa komt thuis. Meestal precies op die bepaalde tijdstippen. ‘Tilluhhh….’ schreeuwt kleine man. ‘Ik ben je aan het tillen’ leg ik uit. ‘Nee, papaaaaa….’ waarbij de armpjes uitgestrekt worden, vergezeld met een masterlijk, zielig alsof ik hem mishandel gebrul. Papa neemt hem over. Stilte. Tevreden stilte.
Nog eentje, laatste.
Avond ritueel is gestart. Ik druk de kleine man in de handen van papa en fluister daarbij in zijn oortjes dat papa hem gaat kriebelen. Ik verwacht als altijd ‘nee, mama’. Het blijft akelig stil, hij knikt alleen. Kleine meid vraagt of ik haar een boekje ga voorlezen. Ha, toch iemand die mijn aandacht wil. Ik knik bevestigend. ‘Maar ik wil papa’….
Oke, de kinderen waren lange tijd mama’s kindjes. Kleine man met name, tot in den treure. En ook kleine meid heeft van die fases gehad, weliswaar in mindere mate, maar toch. Maar aaargh, mijn ego. Papa, of misschien wel vaders in het algemeen lijken daar minder last van te hebben. Of misschien schikken ze zich in hun rol. Kleine kinderen hangen aan hun moeder. Logisch. Lekker makkelijk misschien ook wel. Maar nu…
Papa is in zijn nopjes. Hij vraagt zich hardop af wat mama toch verkeerd doet. Auw. precies dat steekt (omdat hij daarmee wil zeggen ‘ik wel en jij niet, lekker puh’. Nee niet, dat zou hij nooit zeggen. Maar denken misschien? Of ook niet?) Anyway, het zint hem wel, alle aandacht van de kindjes. Het zint mij des te minder.
Het is een fase, het is een fase, het is een fase. Toch?
Ps. note achteraf, het is echt niet zo dat we hier in huis de commando’s van de kinderen altijd per direct uitvoeren. Echt niet!
Ps. nog een note achteraf, het is ergens ook wel even heel lekker bijkomen zo. Ik bedoel, papa lost het wel op. Denk ik.
Geef een antwoord