Het is een fase, het is een fase, het is een fase. Toch?
Zie dit even voor je. Kleine man stoot zijn teen, of valt, of loopt ander matig maar zielig letsel op, hard. Schrikt, barst in brullen uit, dikke tranen over zijn wangen en is zielig. Mama zit naast hem en strekt haar armen al naar hem uit om hem in op te sluiten, plat te knuffelen en te troosten. Kom maar jochie.
Kleine man brult nog harder ‘papaaaaa’, loopt mama voorbij en stort zich in de armen van…. juist papa.
Nog eentje.
Mama sleept de godganse dag met de kleine man, nee zo erg is het niet (jawel zo erg is het wel). Met name rond bepaalde tijdstippen, lees moe, honger, moe of honger…. Papa komt thuis. Meestal precies op die bepaalde tijdstippen. ‘Tilluhhh….’ schreeuwt kleine man. ‘Ik ben je aan het tillen’ leg ik uit. ‘Nee, papaaaaa….’ waarbij de armpjes uitgestrekt worden, vergezeld met een masterlijk, zielig alsof ik hem mishandel gebrul. Papa neemt hem over. Stilte. Tevreden stilte.
Nog eentje, laatste.
Avond ritueel is gestart. Ik druk de kleine man in de handen van papa en fluister daarbij in zijn oortjes dat papa hem gaat kriebelen. Ik verwacht als altijd ‘nee, mama’. Het blijft akelig stil, hij knikt alleen. Kleine meid vraagt of ik haar een boekje ga voorlezen. Ha, toch iemand die mijn aandacht wil. Ik knik bevestigend. ‘Maar ik wil papa’….
Oke, de kinderen waren lange tijd mama’s kindjes. Kleine man met name, tot in den treure. En ook kleine meid heeft van die fases gehad, weliswaar in mindere mate, maar toch. Maar aaargh, mijn ego. Papa, of misschien wel vaders in het algemeen lijken daar minder last van te hebben. Of misschien schikken ze zich in hun rol. Kleine kinderen hangen aan hun moeder. Logisch. Lekker makkelijk misschien ook wel. Maar nu…
Papa is in zijn nopjes. Hij vraagt zich hardop af wat mama toch verkeerd doet. Auw. precies dat steekt (omdat hij daarmee wil zeggen ‘ik wel en jij niet, lekker puh’. Nee niet, dat zou hij nooit zeggen. Maar denken misschien? Of ook niet?) Anyway, het zint hem wel, alle aandacht van de kindjes. Het zint mij des te minder.
Het is een fase, het is een fase, het is een fase. Toch?
Ps. note achteraf, het is echt niet zo dat we hier in huis de commando’s van de kinderen altijd per direct uitvoeren. Echt niet!
Ps. nog een note achteraf, het is ergens ook wel even heel lekker bijkomen zo. Ik bedoel, papa lost het wel op. Denk ik.
11 Comments
MamaJo
9 april, 2014 at 09:26Hahaha, jaaaaaaaaa precies! Eindelijk kan je papa het allemaal even laten doen/oplossen/fiksen. Is af en toe echt héél fijn, zeg ik je uit ervaring.
Maar voor sommigen dingen MOET mama beschikbaar zijn, da’s dan wel weer jammer. Zit ik net even rustig op de pot/lees een blog/tijdschrift of maak een puzzeltje/doe een spelletje, terwijl zij samen bezig zijn, word ik toch stiekempjes door beiden weer om raad/hulp/een dienst gevraagd.
Zucht…
Maris
9 april, 2014 at 10:13Haha ja het is een fase. Hier hebben we ze ook. Ik vind het heerlijk als ze een keer een papafase hebben. Heb ik ook eens rust 😉 Emily is wel meer papa dan mama meestal als ze mag kiezen. Mila kiest vaker voor mij dan voor papa. Maar goed, soms kiezen ze allebei papa voor papa na. Fases 🙂
Francesca Vonk
9 april, 2014 at 11:05Precies! Een fase! Geniet van je vrije benen en armen! “Aaah papa is thuis!! Knuffel hem maar!” Succes papa, mama pakt een bakkie thee op de bank. Mama-tijd! 😉
(Komt wel goed en ik snap het wel, het is een fase fase fase fase 😉 )
saskia
9 april, 2014 at 12:35Haha wat leuk geschreven en zo herkenbaar! En ja, het is een fase. De papa fase hebben we hier gehad en nu is de mama fase aan beurt, heerlijk 🙂
Jess
9 april, 2014 at 12:56Haha, hier breekt ook de papa-fase in. En idd, het steekt soms wel maar ergens vind ik het niet tof. Wat ik wel lastig vind, is als hij midden op de dag als papa aan het werk is, heel zielig om dada gaat vragen. Meestal omdat hij van mij iets niet mag. Grrr!
MamaMaai
9 april, 2014 at 13:00Jaa haha die hadden we ook nog. Maar daar kan ik dan weer wat beter tegen. Dat gebeurd hier te vaak denk ik
Huisvlijt
9 april, 2014 at 14:20Ja, hoor het is gewoon een fase. En er komt vast wel een keer een fase dat jij favoriet bent. En die gaat dan ook weer voorbij….
Dinaz
9 april, 2014 at 19:13haha…och, arme meid!
Het is een fase…:)
Kindjes blijven mama uiteindelijk toch het allllleeeerrrr liefste vinden! En inderdaad…pak die momenten lekker de tijd even voor jezelf!!!
Zo heeft ieder nadeel zijn voordeel 🙂 🙂
mamoesjka
10 april, 2014 at 13:30Dikke vette smile op mijn gezicht na het lezen van dit blogje…
Bron van inspiratie – april |
30 april, 2014 at 13:23[…] Je eigen slaapliedje – Meisje Eigenwijsje Papa’s kindje en Mama’s ego – Mamamaai Pubers in deze tijd – Kindercoach Wanneer voor een tweede kindje gaan? – Kelly Caresse […]
Favoriete bloggers april - Mamaliefde
16 maart, 2017 at 19:32[…] Je eigen slaapliedje – Meisje Eigenwijsje Papa’s kindje en Mama’s ego – Mamamaai Pubers in deze tijd – Kindercoach Wanneer voor een tweede kindje gaan? – Kelly Caresse […]