Opvoeden gaat met vallen en opstaan. Dat weet iedereen. Maar wat zou het toch fijn zijn als er bij elk kind gewoon een persoonlijke gebruiksaanwijzing mee geleverd werd. Handboeken over opvoeden zat natuurlijk. Maar geen een die precies gaat over mij en mijn twee kinderen. Veruit onmogelijk ook, mijn twee kinderen zijn allebei echt van mij en mijn Lief, ik zou zeggen, kijk eens naar ze…. maar absoluut niet met elkaar te vergelijken. Dat is nog zo iets. Twee kinderen van dezelfde ouders maar zo anders. Een gebruiksaanwijzing voor allebei tegelijk is echt absoluut onmogelijk. Wat bij de een werkt, heeft bij de ander een averechts effect.
Zo zou het fijn zijn als er een half uurtje geleden iemand over mijn schouder had meegekeken. Iemand die zei hoe ik een en ander pedagogisch verantwoord en gezellig had kunnen oplossen. Kijk mijn peuter kan tegenwoordig niet meer lopen. Dus ook niet meer zelfstandig de trap op. Klinkklare onzin aldus mijzelf en had ik toch echt beide handen nodig om kleine man naar boven te begeleiden die tegenwoordig juist wel zelf kan lopen. En dus zat kleine meid onder aan de trap een scene te trappen. En wel zo eentje die ze aan de overkant van de straat hadden kunnen horen waren ze thuis geweest.
Eenmaal boven, vraag me niet hoe we tot daar waren gekomen, werd de scene lang en breed voortgezet. En zo legde ik een totaal overstuur, na snikkend en snotterend grietje in haar bedje. Probeerde ik nog enigszins een positieve draai aan het geheel te geven met een kus op de bol, welterusten wuiven met kleine man en de afspraak op een gezellige middag. Man, ik zal vandaag rondzwevende bacillen de schuld geven, ze zijn hier niet helemaal fit. Oh, ik heb er echt een hekel aan als mijn kinderen op zo’n ongezellige manier gaan slapen. Ben ik blij als ze dan weer enigszins knuffelbaar wakker worden.
Ter vergelijking, heb ik met kleine man juist strijd als hij niet zelf de trap mag oplopen. Tranen met tuiten als het niet gaat zoals hij wil met hysterische woede aanval en bonken op de grond en muur tot gevolg.
Zou ik ook direct even opzoeken hoe ik mijn kinderen de korsten van het brood kan laten opeten. Hoe ik ze aanleer dat opruimen echt bij spelen hoort. Het principe samen spelen, samen delen. Ze kennen deze zin zo goed…. Uitvoeren moeten we nog wat aan sleutelen. En dat alles zonder strijd?
Dus. Als ik ergens nog een potje extra creativiteit en geduld zou kunnen kopen. En een handleiding voor allebei mijn kinderen, voor soms, als het nodig is… graag.
Laat een reactie achter