Een paar weken geleden alweer kreeg ik van Sheila de ‘liebster award.’ Super leuk natuurlijk als iemand op zo’n manier waardering laat blijken voor wat je doet en daaraan vast bedacht ze een aantal vragen en vroeg of ik zin had die te beantwoorden. Ik besloot er meerdere stukjes aan te wijden omdat a. de vragen nog al pittig zijn en ik niet zomaar even een lullig antwoord kan neer typen, ofwel, kan natuurlijk wel maar ik vind uitgebreid gewoon leuker. Dus hou je vast en b. het een eindeloos lang verhaal zou worden. De eerste vraag dus, wat is het meest avontuurlijke wat je hebt gedaan?
Wat is het meest avontuurlijkste wat je hebt gedaan?
Na mijn HBO bedacht ik dat het een uitstekend plan zou zijn om eens een jaartje te gaan reizen. Australië en Nieuw Zeeland kwamen direct op de favolist te staan en ik zocht zelfs al uit hoe en wat met visa’s en financiën. Poeh zeg, das best ingewikkeld voor een naïef verlegen onzeker 15 jarig Maaimeisje. Dat zou natuurlijk ontzettend gaaf zijn al dat avontuur en oh zo spannend, maar misschien net iets TE spannend in mijn upje.
Die andere wereld bleef knagen
Door allerlei excuses besloot ik het niet te doen op dat moment maar het bleef knagen. Die andere wereld. Ik leerde Merijn kennen en na korte tijd besloten we toch voor die droom te gaan alleen werd het niet Australië en Nieuw Zeeland maar Afrika. We boekten een enorme reis, twee en een halve maand van Kaapstad naar Nairobi met een overlandtruck.
Ohmegad, echt ik kan gewoon niet kiezen. Die reis was zo gaaf en we hebben zoveel dingen gedaan die vooral achteraf gezien best bizar waren. Zou je me ter plekken vragen zou ik direct keihard roepen dat raften op de Zambezi met stip op 1 stond, wauw dat was zo spannend en tof en eng tegelijk.
Raften op de Zambezi in Zimbabwe
Direct na afloop bleek dat Merijn wel kon spreken van een bijna dood ervaring. Eerst al kregen we te horen dat we pas in de derde pas gingen beginnen want het water was te gevaarlijk. Al vrij snel raakte de twee begeleidende kano’s die ons zouden moeten redden als er wat zou gebeuren in nood, huh?! Nope, ging geen lampje branden en dat was maar goed ook. Ik slikte zonder nadenken ook dat er vegetarische babykrokodillen zwommen en uiteraard kapseisde de boot vrij snel op de ‘drie zusters’ en de ‘ugli mother’, de eerste maar ook direct heftigste versnelling van de zeven die we zouden tegen komen. Jeetje wat was ik naïef en wat zou ik nog graag een stukje van dat in me hebben.
Wel eens gedaan, door een kolkende rivier zwemmen? Ik kan uit ervaring zeggen dat ik prettigere dingen kan bedenken. Weinig tijd om lucht te happen voor de volgende golf weer over je snoet spoelt. Paniek om je heen. Instructeurs die beginnen te schreeuwen. Mensen die van de boot weg drijven…
Paniek, doodeng
Niemand van de inzittende behalve moi kon de touwen van de boot blijven vast houden. Sommige waren compleet in paniek en niet meer verstandelijk bereikbaar in het kolkende water. Merijn, bleek later, kreeg een grote vent boven op zich waardoor hij de diepte in werd geduwd en alle spoortjes energie die hij in zich had opgebruikte. Een aantal van ons wisten gewoon de boot niet meer te bereiken en gingen op hun rug de rivier af. Dood eng. Dat was pas de eerste vijf minuutjes van onze lange, spannende tocht.
Maar dat besef je pas later dus. Zoveel adrenaline door mijn aderen, ik wil dit elke dag jongens, wat was dat gaaf. Nu moeder van drie, ben ik een bange poeperd. Na onze reis zagen we verschillende documentaires. Natuurlijk zijn die ‘baby’ krokodillen niet vegetarisch Maai, hoe dan? Nog nooit iemand verdronken? Hoe in hemelsnaam heb ik dat kunnen geloven. Alleen de afdaling naar de boten toe was al levensgevaarlijk. Wil je dit soort dingen doen, verdiep je dan vooral niet van te voren 😉 Hoe ongelofelijk vet dit ook was, ik denk niet dat ook nog eens op zo’n boot zou gaan zitten, misschien op een iets minder dramatisch rivier.
Oh wat moet ik snel die Afrika serie afmaken, hier deel 1 alvast. Uiteindelijk was het een reis vol bizarre ervaringen en een naïef meisje en haar minder naïeve vriendje die al die tijd wijselijk zijn mond hield. Zo zo gaaf. Zo zo zo ontzettend gaaf. Een van de dingen waarvoor ik zo dankbaar ben dat we dat hebben kunnen doen voor we een gezin werden. En zelfs een van de dingen die we heel zeker nog eens over gaan doen met z’n vijfjes. De reis bedoel ik, niet de boot…
Heb je dit toevallig ook gedaan? Raften op de Zambezi? Wat is jouw ervaring? Ik ben echt heel benieuwd wat jouw antwoord zou zijn op ‘Wat is het meest avontuurlijke wat je hebt gedaan’ . Dank je wel Sheila, voor deze vraag, de rest volgt 🙂
Mocht je andere leuke vragen hebben, tik ze neer in de comments. Ik merk dat ik het heel leuk vind op deze manier een kijkje in mij als persoon te geven. Dus, ask me anything 😉 Alles wat je wil weten.
2 Comments
Sheila
11 februari, 2018 at 16:12Oh wat leuk dat je de vraag op deze manier hebt beantwoord! En toevallig, want ik zat zelf te denken, misschien moet ik die vragen eens aan mezelf stellen en er over bloggen 🙂
Super gaaf om dus het antwoord op mijn vraag zo uitgebreid te lezen. En jemig…. ik schrik er ook wel van. Zelf houd ik namelijk ook van white water raften én verantwoord reizen. Ik ben wel een avonturier (zou ik zeggen), maar ik ben niet gek. Er zijn 6 niveaus en vanaf niveau 5 moet je een exert zijn in raften. Niveau 4 is ook al erg pittig en daarin zou je in ieder geval ervaren moeten zijn. Voor mensen zonder enig ervaring mag je alleen tot niveau 3 raften. Dat is in principe ook waar de bedrijven zich aan houden. Maar dit klinkt dus als een klasse die te zwaar is voor recreanten. En een rivier kan niveau 3 zijn, maar in eens niveau 5 worden tijdens het regenseizoen. Ik kan me absoluut voorstellen hoe het is dat je in het kolkende water komt en de lijn kwijt bent!! Het is een levensgevaarlijke sport als je niet verantwoordelijk bezig bent als bedrijf. En dat vind ik dus erg storend. Net zoals van die duikscholen die onervaren duikers ‘gewoon’ even naar 40 meter diepte meenemen. Dat vind ik dus echt niet kunnen. Als nietsvermoedende toerist ga je mee en vervolgens verdrink je bijna. Je hebt ook toeristen die natuurlijk gewoon stoer willen doen en er bewust voor kiezen, maar dat maakt het nog steeds onverantwoordelijk. Want ja, het kan zo fout aflopen in een gigantische stroming zoals hier. Maar dat had je natuurlijk ook wel door.
Mijn man was ooit op reis in Bolivia en nam, zonder dat hij het realiseerde, dé gevaarlijkste weg ter wereld (toen had je nog geen internet). Die route staat gewoon wereldweg op nummer 1: Yungas Road (the Death Road) in Bolivia. Hij zat in een bus en heeft de hele route in doodsangst gezeten. Hij was ook aan het backpacken, maar heeft in ieder geval voor de terugreis meer betaald, zodat hij met een jeep naar beneden kon. De weg is dan nog steeds gevaarlijk, maar een jeep is in ieder geval meer behendig dat een grote bus. Er zijn ook diverse ongelukken gebeurd op deze route. Hij zei ook; zoiets zou hij nooit meer doen. Er zijn grenzen 🙂
MamaMaai
12 februari, 2018 at 11:01Ik heb het even opgezocht want ik had in mijn hoofd 4. Nu lees ik inderdaad dat dit echt een hele gevaarlijke rivier is. Ik ben echt heel blij met deze ervaring maar Merijn minder. En, ik zou het dus nooit meer doen want zoals je zegt, het was voor ons de eerste keer en voor niemand in de groep een bewuste keus om het zo eng te maken. Dood eng, dat verhaal van je man. Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn moeder in Griekenland was en de bussen elkaar moesten passeren op de meest smalle wegen met de meeste diepe afgronden, Iewks, ik kan daar zoo slecht tegen… Gelukkig is er niks gebeurd. Ik ben echt heel benieuwd naar jouw verhaal 🙂