Ik hoor het mezelf nog zeggen. Deze keer gaan we het anders doen. Baby slaapt prima in de co-sleeper, komt netjes om de twee a drie uurtjes, dat gaan we volhouden. Bovendien, deze baby is makkelijk weg te leggen, minder eenkennig en lust gewoon net als de meeste baby’s een speen of fles. Dus wat kan er mis gaan? Drie keer is scheepsrecht toch?
15 maanden en slaapt niet door
Uhm, nou, dat bleek niet zo te zijn. Ik denk dat onze kinderen niet belast zijn met goede slaapgenen. Of het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk, uiteindelijk doen ze precies zoals de natuur het bedoeld heeft maar dat is een ander verhaal. We zijn inmiddels ruim een jaar verder en slapen is steeds meer een heikel puntje hier in huis. Voor mij met name. Waar ik mezelf nog zo had voorgenomen niet in herhaling te treden, is dat toch gebeurd. Slapen? Huh wat? Nee slapen is voor mietjes.
Siem is inmiddels bijna 15 maanden en slaapt nog niet door. En dan heb ik het niet over één of twee keer wakker worden per nacht.
Voor iedereen die het echt een hele belangrijke vraag vindt, Siem is inmiddels bijna 15 maanden en slaapt nog niet door. En dan heb ik het niet over één of twee keer wakker worden per nacht. Inmiddels ben ik, zijn we, op het punt aangekomen waarop we denken dat er echt iets moet veranderen omdat ik het op deze manier niet lang meer volhoud.
Laten huilen
De bekendste methode om baby’s te laten doorslapen is je kindje in zijn bedje leggen, even laten huilen, terug komen om je kindje te troosten zonder er tegen te praten, hem op te tillen en geen oogcontact te maken en dan weer weg te gaan. De periodes van niet naar je kindje terug gaan maak je steeds een stukje langer. Uiteindelijk zal je kindje binnen een paar dagen zelf gaan slapen en hoef je er s nachts niet meer uit.
Ik zat met tranen op de gang en mijn handen tegen mijn oren gedrukt te wachten tot het gekrijs van mijn baby ophield.
Ik geloof zomaar dat het een snelle methode is om ons doel te bereiken. Maar dit gaat zo tegen ons gevoel in, dat willen we niet. Toegegeven, ik heb het bij Melle geprobeerd maar zat zelf met tranen op de gang en mijn handen tegen mijn oren gedrukt te wachten tot het gekrijs van mijn baby ophield. Dat gebeurde niet, we hielden het niet vol.
Slapen zonder huilen
Uiteindelijk na een hele lange adem, is het bij Melle destijds gelukt hem in zijn eigen bedje te leggen en viel hij zelf in slaap zonder dat ik hem hoefde te voeden of heen en weer te wiegen en zonder dat hij ging huilen. Toen hij ongeveer zo oud was als Siem nu, snapte hij wat er van hem werd verwacht. Hij werd nog maar 2 keer per nacht wakker, maar het lukte hem uiteindelijk met een beetje troost zelf makkelijk weer in slaap te vallen. Wouw, dat was een hele overwinning.
En nu? Nu staan we aan het begin van de zelfde uitdaging met Siem. Ik zie er als een berg tegenop. Hoe we het weer zover hebben kunnen laten komen? Geen idee. Het sluipt er in, je verlegt je grenzen steeds een stukje tot ineens het besef doordringt dat je grenzen behoorlijk zijn opgerekt. Vermoeidheid is een bitch en dan kies je voor de makkelijkste en snelste weg. Laten drinken, niet meer wegleggen omdat je weet dat hij dan sneller wakker wordt en je zo vurig hoopt dat je nu wel een paar uurtjes aan een stuk slapen wordt gegund. Een viskeuze cirkel.
Ik weet dat het goed komt en houd me er stevig aan vast dat als er iemand een goede slaper is tegenwoordig bij ons thuis, het Melle is.
Andere blogs die ik schreef over slapen:
- Samen slapen
- beter slapen kleintje
- beter slapen mama
- help! ik kan niet slapen
- samen slapende kindjes, kan dat?
- Als broer en zus een slaapkamer delen
Hebben jullie goede slapers?
Geef een antwoord