Ik raakte met een vrij onbekende in gesprek en zowaar kwam het onderwerp uit op de opvoeding. Ik vind dat altijd een beetje ongemakkelijk met mensen die ik niet ken. Wat vreemden bijna altijd vrij snel van mij willen weten is of mijn jongste al doorslaapt. Ik vraag me dan af waarom dat nou zo’n belangrijke vraag is. Natuurlijk, als je mij goed kent en je bent oprecht geïnteresseerd hoe het met mij en mijn baby gaat, vind ik het zelfs wel fijn om er af en toe mijn hart even over te luchten want nee, hij is zeven en een halven maand en slaapt nog lange niet door. Ik struikel over mijn wallen en ben voel me af en toe ziek van vermoeidheid. Peuter en kleuter kunnen er ook nog steeds af en toe wat van dus het is best lekker er af en toe even bij iemand over te klagen. Maar dan wel iemand die ik goed ken. Maar ooit… Ooit komt er een dag dat we ze uit hun bed moeten schoppen omdat ze de nacht wat te drastisch hebben doorgehaald.
Nee, want natuurlijk heeft de onbekende kinderen die wel goed doorslapen. In hun eigen bed natuurlijk. Ja heel soms hebben ze wel eens een droom of moeten ze plassen ofzo, dat is normaal maar verder hebben ze ’s nachts eigenlijk geen last van ze. Wat fijn zeg. Oh ja, en een kennis heeft dus een kind wat bij de ouders in het bed slaapt. Echt, dat kan toch niet? Daar zou ze nou echt niet van kunnen slapen. Nou ja, ze snapte nog wel dat het soms een beste keus uit twee slechte is hoor, want als je eenmaal vermoeid raakt en de enige optie op slapen is deze… Maar nee, haar kinderen slapen super.
Ja, nou fijn je gesproken te hebben. Doei.
Kind in je bed
Ik ben dus zo’n moeder en mijn man is zo’n vader met een kind in het bed. Tot nog niet zo heel lang geleden was dat een peuter en inmiddels is het een baby. Toen ik nog zwanger was van Fenne had ik duidelijke ideeën over de opvoeding. Eén daarvan was, kind in eigen bed op de eigen kamer. Zo hoorde het nou eenmaal. En toen werd Fenne geboren. Het mooiste wezentje wat ik ooit gezien had. Oh, en mijn moedergevoel en onzekerheid en beschermdrang. Best lastig. Want als iedereen nou vindt dat een baby in zijn eigen bedje moet…. Na drie maanden een verdrietig kindje troosten in haar eigen bedje en wij om en om naast haar bedje, was man het zat en schoof het ledikant aan ons bed. Ik denk dat ze het ledikant vanaf die dag weinig meer gezien heeft, ze mocht bij mij. Toen Melle werd geboren schaftten we een co-sleeper aan. Geniaal.
Ik vind het zielig. Even kort door de bocht… Negen lange maanden volledig beschermd door de warmte in de buik van mama en dan wordt je met veel geweld de koude wereld in geschopt en mag je in je ukje in een heel groot bedje bedje gaan slapen waar je ook nog eens geen raad weet met je spartelende armpjes en beentjes die alle kanten op schieten. En als het je niet lukt, tja, dan leer je dat maar.
Co-sleeping
Dat is bij ons ook nog steeds de intentie. Leren in je eigen bed slapen. Kleuter doet dat altijd prima. Bij peuter heeft dat heel wat voeten in de aarden gehad maar gaat nu ook goed. En Siem… Ik probeer hem vaak in zijn eigen bedje te laten slapen, ’s nachts en overdag, zodat hij er aan went. Dat blijkt in de praktijk met nummer drie best lastig. We zijn vaak onderweg en ’s nachts wil ik gewoon slapen. Maar ik ben er van overtuigd dat het goed komt. Ik geniet van de momenten dat ik mijn bed voor me alleen heb en ik een klein ronkend lijfje in de co-sleeper hoor, maar ik geniet er ook van dat ronkende warme kleine lijfje dicht bij me te hebben liggen. Ze zijn maar zo kort zo klein.
Normaal is namelijk voor een groot deel maar net afhankelijk van waar je wordt geboren.
Bij Melle leerde ik langzaam aan dat het de onze kinderen zijn en dat wij beslissen hoe we ze opvoeden ook al druist dat in tegen wat men tegenwoordig normaal acht. Normaal is namelijk voor een groot deel maar net afhankelijk van waar je wordt geboren. Ik leerde ook dat ‘als je eenmaal een keertje toegeeft het niet meer goed komt’ onzin is.
Nu Siem er is, trek ik me niet heel veel meer aan van wat anderen er van vinden. We hebben inmiddels bewezen dat we, ondanks dat ze alledrie lange tijd tussen papa en mama sliepen ;), fijne, sociale kindjes op de wereld hebben gezet die zich fantastisch ontwikkelen. En buiten dat vind ik dat iedereen zelf moet beslissen welke manier van opvoeden hem of haar het beste past. Er zijn absoluut meerdere wegen naar Rome.
En dan komt de voeding aan bod. Borstvoeding. Laten we het daar anders nog even met de onbekende over babbelen. Jehh.
Meer berichten die ik schreef over slapen:
Geef een antwoord