Schaam ik me voor mijn jongens?

De deuren gaan langzamerhand weer wat vaker dicht. Ik doe echt keihard mijn best om te negeren dat de zomer aan het voorbij gaan is en laat de koude lucht gewoon rijkelijk onze huiskamer in stromen. Maar als ik om me heen kijk zie ik de meeste deuren vaker gesloten. En dat is toch ook wel een opluchting, dat geef ik toe. Met drie avonturiers in huis is het bijna onmogelijk om de familie geheimen binnen vier muren te houden, over het algemeen geniet de hele wijk met ons mee als de temperaturen zo rond de 20 graden hangen. 

Naast ons wonen 2 meiden. Een gezin met alleen meiden is anders. Aan de andere kant direct naast ons hebben de kinderen zelf al kinderen. Ja, ik schaam me wel eens voor mijn buren. Regelmatig. Het gebeurt nog eens dat het volume hier stijgt tot een niveau waar je u tegen zegt, dat serieuze oorschade overweegt. Als ze blij zijn en als ze niet zo blij zijn. Het gebeurt ook nog wel eens dat we aan het eind van de dag niet meer op ons zonnigst zijn. Dat we allemaal niet meer redelijk nadenken en zachtzinnig met elkaar omgaan. Er slingeren dan nog wel eens dingen de lucht in die we liever niet publiekelijk openbaar maken. Maar ja, die deuren he…

Ik had de titel ‘schaam ik me voor mijn kinderen’ kunnen noemen maar ik merk dat er duidelijk anders op drukke meisjes dan op drukke jongens gereageerd wordt.

Bij ons is alles druk. Bij ons is ook alles zeer luid. Bij ons kan alles keihard gezellig zijn maar ook keihard ongezellig. Over het algemeen hoor ik vooral dat ik zo’n rustige oudste zoon heb. Dat klopt maar toevallig kan hij ook keigoed door het lint gaan. Compleet loco, helemaal uit zijn plaat. Bij voorkeur thuis. Als mijn eigen potje aan het vollopen is en mijn ventje naar het rood schiet is er geen houden meer aan. Ik moet mezelf nog leren fatsoenlijk op hem te reageren. Zo te reageren dat ik geen olie op het vuur gooi zoals dat op het moment steeds gaat. En dus slingert hij de ‘ik haat je’s’ en ‘je moet dood’s’ en ‘ik wil dood’s’ rijkelijk de lucht in vergezelt met mijn blauw wordende schenen en vechten. In de tuin. Terwijl de buren rustig van hun kopje koffie genieten of erger nog, terwijl de oudste dochter van de andere buren bij ons aan het spelen is. Mijn lieve ventje voelt precies aan hoe hij zijn mama in de hoek kan drukken. Ik voel me regelmatig die mama die het niet lukt haar kind zich fatsoenlijk en sociaal wenselijk te laten gedragen en tegelijkertijd worstel ik me wat ik er eigenlijk zelf van vind.

Ik vind dat lastig. Ik ben er duidelijk gevoelig voor wat andere mensen van mij denken ook al probeer ik elke keer opnieuw weer tegen mijzelf te zeggen dat al die andere mensen ook gewoon maar aanrotzooien. Wat andere mensen vinden van hoe ik mijn kinderen opvoed. Daar is geen juiste weg in, I know. Maar wat ik het meest lastige vind, is dat we vooral meiden om ons heen hebben. Mijn jongens zijn de enige jongens in de familie. Ik hoor regelmatig dat de dochtertjes van mijn zus gewoon aan het knutselen gezet worden en je de hele dag geen last van ze hebt. Als ik met mijn kinderen binnen kom is het huis direct vol. Mijn kinderen zitten als ze met z’n allen zijn liefst niet stil op een stoel. Ik hoor ook nog wel eens, dat doen mijn kinderen niet.

Het is een verademing dat er zoiets als een schoolplein bestaat. Dat je zowaar eens in contact komt met andere (jongens) moeders. Het is een verademing om mijn mannetje vriendjes te zien maken, naar feestjes te zien gaan en er achter te komen dat andere mama’s met precies dezelfde streken worstelen. Dat er jongetjes (en meisjes) rondlopen die het hun mama’s nog vele vele malen zwaarder maken. Dat relativeert. Dat doet mij inzien dat het met mijn jongetje allemaal zo erg nog niet gesteld is.

Ik probeer me elke keer maar te realiseren dat niet voor elk kind dezelfde aanpak geschikt is. Dat het groot brengen van kinderen een avontuur is, een weg waarin we elke dag samen leren en dat perfect niet in dat plaatje hoort. Want denk je dat het perfect gaat zijn, dan gebeurd er weer wat. Dus uhh, Ja, ik schaam me soms voor hoe ik mezelf weer eens niet in de hand heb, hoe ik ze niet pedagogisch aanspreek omdat mijn potje toevallig door de dag heen helemaal is volgelopen. Ik schaam me wel eens voor hoe ik de kinderen aanpak en ik probeer dat niet te doen. Dat schamen. Maar ik schaam me niet voor mijn jongens. Het zijn kinderen. En kinderen spelen graag en maken geluid. Ze maken ruzie en herrie en proberen je uit.

Vertel, schaam jij je wel eens voor je kinderen, jezelf of een uit de hand gelopen situatie en publiek? Laat het me weten in de comments 😉