Jep, hey hallo, we zijn er nog wel hoor. Nog ronder, nog dikker, nog trager en nog emo-labieler dan een paar dagen geleden. Ik durf me nog amper in het openbaar te vertonen omdat ik a. bang ben dat ik elk moment van de dag mijn vliezen kan breken en ik lekker gênant in een enorme plas vocht sta te banjeren en b. omdat ik elk moment van de dag in tranendal kan uitbarsten of zomaar ineens een enorme drang voel mensen die te dicht bij me in de buurt komen een mep te verkopen. En dan met name mensen die beginnen over ananasharten, bitterlemon, tonic, tepelstimulatie, eens lekker hard over een hobbelig weggetje fietsen of sexen. Werkt niet mensen, ik ben genetisch belast met lange zittenblijvers. En buiten dat, allemaal wel eens geprobeerd met een voldragen kind in je buik?
Of dan mensen die het hebben over ‘nog even genieten’. Heus, ik vind het heerlijk om in bad te dobberen en naar de verbouwing in mijn buik te kijken, het heen en weer schuiven van een kontje, het beet kunnen pakken van een hieltje…. helaas word er meer van mij verwacht op een dag. Maar mijn beurse ribben kan ik missen als kiespijn. Net als mijn pijnlijke rug, mijn bekken, mijn rechter been waar ik zo goed als niet meer op kan staan, mijn hele onderstel wat uit elkaar dreigt te vallen, de slapeloze nachten, niet een hele chemische voorraad pillen te kunnen wegslikken om die verrekte holtes eens onder handen te nemen, de eindeloze jankbuien, mijn veel te korte lontje, mijn enorm zonnige humeur…. Allemaal schokkend, ik weet het maar ik ben er zo zo ZO ontzettend klaar mee.
Lees ook: zeg dit niet tegen een zwangere
Gelukkig weet ik me nog enigszins normaal te gedragen bij mijn kinderen. Al weet ik niet helemaal precies meer wat ‘normaal’ inhoudt, ik sla ze niet en we komen met elkaar redelijk de dagen door. Oh god, nog maximaal 9 dagen mensen. Mijn jank partijen weet ik uit te stellen tot man weer thuis is en de kindjes in hun bedjes gemikt zijn. Heel zielig voor man inderdaad, maar hij was er bij en wist wat hem te wachten stond voor hij (we) er aan begon. Het is wat, al die hormonen.
En zorgen. Ik was al goed in piekeren, inmiddels kan ik mezelf wel meester noemen.
En daar zat ik dan, bij de verloskundigen. We zouden gaan strippen. En daar maak ik me al dagen druk om. Mijn tranen weg slikken want ik vertik het in het openbaar te gaan zitten wenen. Wat vroeg ze? Of ik er klaar voor was? Voor wat? Strippen of de bevalling? Eigenlijk allebei niet. Nee, ik sta niet direct te juichen iemand aan mijn baarmoeder te laten prutsen, maar nog minder zit ik te wachten op een inleiding. Oh de bevalling bedoel je? Nee daar ben ik ook niet klaar voor nee. Maar ik betwijfel of dat binnen een week wel zo zal zijn. Ik ben er bang voor ja. Maar het komt goed. Been there, done that.
Gestript dus. Auw! Maar nog geen baby. Reden genoeg nog meer en nog harder te janken. Slaan van strippen je hormonen niet op hol? Wel he?… Zie.
Laat een reactie achter