Mijn allerliefste vriend bedacht zich op een dag dat hij vroeg thuis was en ik weer eens diep in zak en as zat, namelijk gisteren, dat het wel wat zou zijn om nog wat leuks te gaan doen. In het kader van, frisse lucht is goed voor de mens dus ook voor mij, ook al zat ik lusteloos op de bank het raam uit te staren als een depressieve zeekoe overtuigd van het feit de aller, aller slechtste moeder op aard te zijn. Ja. Ik heb soms van dat soort buien.
Het meest geniale idee was een uitstapje naar de supermarkt. Hoe kom je er op? Discussie punt was wie wat wanneer precies, met welke aanhang (lees, wie laten we schreeuwend achter bij wie) en wat gaan we halen. Of eerst nog, belangrijker nog, wat gaan we eten? Liefst voor twee dagen.
Eten.
Ik ben de standaard maaltijden hier op tafel zo zat en daarnaast moet het in mijn ogen gezonder. Dus staat de uitvoering op mijn naam tegenwoordig. Ik wil anders, dus ik moet daar voor zorgen.
En zo togen wij, na lang beraad op spitsuur met zijn vieren naar de supermarkt. Waar de kinderen als doorgedraaide stieren achter elkaar de schappen en het winkelend publiek door struinden en wij om de beurt één van beide in de kraag vatte om te voorkomen dat zij de bochten wat onscherp namen en daarmee de wijnflessen of groente en fruitblikjes zouden meenemen. Überhaupt voorkomen dat ze niet opzettelijk met hun handjes ratelend langs de schappen zouden gaan omdat dat zo’n leuk effect geeft. Het moet hilarisch zijn geweest, ons als gezin op ons gezinsuitstapje bezig te zien.
Eenmaal bij de kassa besloot ik manlief met zijn zooi achter te laten en mijn jonge honden buiten in de regen te laten uit razen. Waar ze dolenthousiast eindeloos veel rondjes om een lantaarnpaal rende en zich uitleefde in een waterplas om ze vervolgens diep teleurgesteld beide bij kop en kont te pakken om weer terug te rijden naar huis.
Ik had mijn frisse neus weer gehad. En kan u zeggen, missie geslaagd. Ik voelde mij een stuk beter weer.
Geef een antwoord