Heel even een seconde verloor ik mijn kleine man uit het oog. Maar ach, hij zat heerlijk rustig te spelen en we zitten in een huis vol volwassenen op de verjaardag van mijn kleine nichtje. De volgende seconde zie ik hem verwoede pogingen doen het beeldscherm van de tv te ruïneren. Dat probeert hij thuis ook wel eens als hij de kans krijgt, meestal met een stuk keuken gerei in zijn knuistjes. Thuis heeft hij daarvoor meer dan wat secondes nodig, er moet eerst op de bank geklommen worden. Hij probeert de tv te laten doen wat hij wil en drukt op een plaatje. Als er niks gebeurd nog even wat harder. Er staat muziek op, de dansen plaatjes over het beeld. Hij snapt niet dat dat niet werkt. De telefoons en ipad werken wel op die manier.
De jeugd van tegenwoordig. Het is wat. Dat ik dat nu zeg. Ik word oud.
Bij oma thuis staat een oude telefoon. Eentje met drukknopjes en snoer aan de hoorn. Er wordt door alle klein kinderen veel mee gespeeld. Geen van de kleinkinderen heeft zo’n ding ooit werkend in het echt gezien. Er staat er ook eentje met draaischijf…. Als ik mijn best doe er een spelletje van te maken en ook een telefoon in mijn hand neem om een gesprek te beginnen kijkt hij me met grote ogen aan. Hij moet denken dat ik gek geworden ben.
En ja, bij ons staat ook nog een gewone draadloze telefoon in huis. Met knopjes. Lach maar…
Hoe zou het zich verder ontwikkelen? Zullen mijn kinderen straks ook moeten lachen om hun eigen kinderen omdat deze geen idee meer hebben wat een touch screen is? Oh, een touch screen is zoooo 2013…
Laat een reactie achter