Elke keer de laatste tijd als ik naar één van mijn kinderen kijk, schrik ik van hun lengte. Blijkbaar landt een en ander niet helemaal vlot, het zal echt niet zo zijn dat ik ze zie groeien, wel? Maar ze groeien en het gaat hard. Buiten dat ineens opvalt dat er een paar centimeter broek tekort komt bij alle drie en Siem zomaar een maat lijkt te hebben overgeslagen, groeien ze net zo hard op andere vlakken.
Het zal een sentimenteel dingetje zijn waar ik de laatste tijd mee rond loop. Iets wat me niet helemaal bevalt, of gewoon helemaal niet. Twee is Siem vandaag. Hartstikke leuk. Om er weer even goed in te komen, besloot hij dat hij wel niet wilde lopen en wel niet in de wagen en zorgde zo voor publiekelijk genot door zijn moeder openbaar een hak te zetten. Gebeurt vaker de laatste tijd. Been the, done that before. Moest ook ineens heel nodig ‘auto kijkuhh’ midden in de hema en toen bleek dat mama auto is ipad niet had mee genomen op het boodschappen avontuur, werd het volume en de onrust een beetje opgeschroeft. Hartstikke twee als je het mij vraagt. Een bijzondere leeftijd. Echt. Ook al is het de bahangplakfase, ik geniet ervan.
Twee is ineens al heel groot. Babybuik is niet meer, spekkige bovenbenen verdwijnen en mollige voetjes worden stampers met chaotische nageltjes. Het allerzachtste verdwijnt. Twee kan ook ineens al heel veel maar niet alles. Wil wel alles en kan dan bijzonder boos worden.
Twee dus. Een nieuwe periode staat weer voor de deur. Ik voorspel een uitdagende van een jongste broertje die gewend is te krijgen wat hij wil, bovendien altijd alle lachers op zijn hand heeft. Zo’n derde peuter, hekkensluiter, prinsje, hartstikke stout en levensgevaarlijk maar op handen gedragen… Eens zien of we ook zijn peuterpuberfase kunnen overleven.
Gefeliciteerd lieve, altijd kleine, hartenbrekertje. Op jou!
Geef een antwoord