Een tijd geleden had ik ineens zo’n enorme zin weer eens wat nieuws te proberen en klikte eigenlijk zonder nadenken een keer een borduurwerkje naar huis. Nu ik dat zo schrijf zie je me vast zitten in het bejaardenhuis achter de geraniums met mijn wolletjes op schoot en een fel gekleurd dekentje over mijn knieën en mijn voetjes in van die lekker lelijke degelijke pantoffels gestoken. Maar nee. Ook al zit er wel degelijk een vergelijking…. Het klikt enorm ouwebollig en is tegelijkertijd hartstikke hip. En leuk 🙂
Net zoals ik een paar jaar geleden niet durfde toe te geven dat ik fan was van haken, is dat nu niet direct meer iets wat aan een oudje met een grijs knotje wordt gekoppeld. Of misschien door sommigen nog wel. Maar, ik ben inmiddels ook een paar jaartjes verder en besloot ergens maar daar niks meer van aan te trekken. Wat al die anderen denken, moeilijk. Tenslotte denkt er altijd wel iemand wat van en dat is oke.
Maar… hoe snel het ook gaat, ik had dat borduurwerkje de dag erna gewoon netjes in huis, ik wilde NU wat anders. Dus trok ik het weefraam weer eens uit de kast. Weven is net als borduren monnikenwerk. Het kost tijd. En nadat ik het eerste weefwerkje ergens een paar jaar geleden had afgerond, besloot ik dat ik daar toch echt te weinig geduld voor had. Sneu he.
Ik kan niet direct zeggen dat ik nu ineens ergens een potje geduld vond. Nu vol in de hormonen en dikke buik (inmiddels is er een pasgeboren baby maar ik maakte hem met dikke buik) is het helaas niet zo dat mijn lontje langer werd maar blijkbaar heb ik wel de behoefte met saaaaie projectjes bezig te zijn. Dus. Ik begon te weven en maakte een wandhanger. En ik vind hem zelf stiekem zo tof dat ik denk dat er nog wel meer van die saaaaaie uurtjes gaan volgen. En ik kan me dus blijkbaar behoorlijk afsluiten als ik in mijn saaaaaie coconnetje zit. Toevallig is borduren net zo’n saaaaie lange bezigheid maar ik vind dat dus af en toe heerlijk 🙂
Het hele weven leerde ik mezelf. Precies de reden waarom ik nog niet helemaal tevreden ben. Ik ben met haken gewend de loss touwtjes pas later weg te werken. Dus toen ik vond dat mijn wandhanger wel bijna af was zat ik met die losse eindjes en had geen flauw benul wat ik er mee moest. Na opzoeken bleek ik die direct te moeten mee weven al zijn daar wat verschillende meningen over geloof ik. Ik besloot ze gewoon vast te plakken, haha, simpel zat. Bijzondere steken zoek ik op via you tube.
In ieder geval, ik vind hem dus echt wel leuk gelukt. De witte dikke wol doet me denken aan wolkjes. Ik denk dat ik hem boven de commode ga hangen. Daar is het op moment nog heel erg kaal en kan wel wat babyroze gebruiken.
Wil je MamaMaai volgen? Facebook, instagram persoonlijk, instagram creatief, pinterest
Geef een antwoord