Wat geef je kinderen die alles al hebben?

Nu de Sint weer in het land is, draaien de radars in onze koppen weer op volle toeren. Begin volgende maand wensen de kindjes een gevulde zak van Sinterklaas te ontvangen, tussen door moeten er wat schoentjes worden gevuld en ze gaan bij papa op zijn werk de Sint en zijn pieten weer in levende lijven ontmoeten. Dat zijn bij elkaar voor drie kindjes aardig wat pakjes. 

Maar wat geef je kinderen die alles al hebben?

Wat geef je kinderen die alles al hebben? Bij Fenne was dat aardig makkelijk. De eerste, bovendien vierden we toen gewoon geen Sinterklaas en hoefden we alleen na te denken over haar verjaardag. Melle was ook nog te doen want een jongen. In het begin dan.

We hebben aardig wat lieve vrienden en familie met oudere kinderen om ons heen. En een levendig doorschuif systeem. Ooit ver weg heb ik mijn principes van alleen verantwoord houten speelgoed al vervangen voor het principe dat je spullen niet zomaar weg gooit en liefst een lang leven gunt. Dus kom maar op, zijn jullie er mee uitgespeeld, wij hebben hier nog wel wat handjes over. Dus zo kwam het dat wij in een vroeg stadium van kinderen al helemaal dichtgroeiden. Hartstikke leuk natuurlijk.

Maar nu. Ik probeer af en toe te polsen bij ze wat ze nou echt graag willen hebben. Dat is moeilijk. Ze willen best de speelgoed boeken uitpluizen, en ja natuurlijk staan er dan in twee kleuren op elke bladzijde kruisjes bij elk product. Zelfs als ik tegen Fenne zeg dat ze al het speelgoed voor baby’s heeft aangestreept, blijft ze enthousiast. Dat boek is een walhalla en al die felle kleurtjes schreeuwen naar ze, het kind begon met de seconde harder te stuiteren.

Goed. Boek dicht. Eens kijken of ze inspiratie hebben opgedaan zodat we een leuk Sinterklaas lijstje kunnen maken. Zijn jullie eruit? Wat willen jullie graag hebben van de Sint? Uhm… Tja.

Ze kennen het gevoel van echt iets heel graag willen niet

Ik vind het eigenlijk heel erg dat mijn kinderen niet het gevoel kennen iets echt heel graag te willen hebben. Dat het niet vanzelf sprekend is dat je alles wat je ziet en mooi vindt, direct krijgt. We hebben hier in huis al de regel dat we niet aan tussendoor cadeautjes doen, in de praktijk pakt het steeds toch anders uit. Ze weten niet hoe het voelt dat ze gewoon niet alles krijgen. Dat er dingen zijn die je echt echt echt heel graag wil hebben en daar soms maanden, soms nog wel langer op moet wachten en dan heel heel heel misschien ineens toch krijgt. Iets waar je dan zo blij mee bent dat je het de rest van de avond niet meer los laat. Dat gevoel kennen ze niet. Het gevoel van verlangen voor hun wordt altijd vrij snel bevredigd. En ik vraag me stiekem ook wel af wat dat voor hun gaat betekenen. Ik las laatst dat kinderen die niet leren verleidingen uit te stellen, later verslavingsgevoeliger zijn.

En dan zijn die van mij verwend, vind ik, als ik om me heen kijk worden ze aardig achtergesteld. Veel van hun klasgenootjes lopen met de nieuwste Elsa barbie die ze in hun schoen vonden. Die van mij gaan het van de week doen met een Labello voor hun zere lipjes en ik weet nu al dat ze daar blij mee zullen zijn.

Uhm, maar goed. Er staan uiteindelijk leuke dingetjes op de lijstjes. daar kunnen we wel wat mee. En ondertussen gaan we hier eens de bezem door het huis halen. Want in betekent dat er ook wat uit moet. En misschien kunnen we daar andere kindjes weer heel blij mee maken.

Hoe doen jullie dat?