Weet je dat je live bent Maai?

Maai, je was net live op Facebook.
Oh ja? Wat had ik aan?

Ik was het in ieder geval niet. Op het moment dat ik live was op Facebook, zat ik namelijk midden in een wedstrijd. Betrapt was het eerste wat ik dacht. De kinderen waren de ochtend al verzadigd met beeldschermen, de rest van de dag zou spelen worden en bovendien kwam oma. Maar ja. Mama van huis dus dan gelden er andere regels. Uiteraard.

Maai, weet je dat je live was? Maai, Melle is live, volgens mij heeft hij het niet door. Mijn telefoon stroomde over van de lieve vrienden die zich vier minuten lang kostelijk hebben vermaakt met mijn zoon die gekke bekken trok voor de camera zonder dat hij zich bewust was van het feit dat de wereld met hem mee keek. Jammer zeg, dat ik dat desbetreffende filmpje helemaal nergens meer kan terug zien.

Later sijpelde ineens een ander besef mijn hersenpan binnen. Ik ben in sommige opzichten een redelijk open boek. Ik deel veel. Maar ik deel wel bewust. Ik denk er over na wat ik online plaats. Ik denk nog meer na wat ik online plaats over de kinderen.

Maar goed, de ipad fungeert hier wel eens als kindervermaak. Zelfs mijn nog geen twee jarige weet prima de weg in you tube. I know I know, zeg maar niks. Soms wil het dus wel eens gebeuren dat er een aflevering van Nijntje op mijn Facebook time line te voorschijn plopt. Verkeerde knopje, oeps. Ach, foutje, no worries.

Maar goed, de dochter is inmiddels zes. Speelt inmiddels het liefst spelletjes als candycrush en talloze varianten. Die spelletjes waarbij je je vriendjes op Facebook ook zou kunnen uitnodigen. Doen we niet, maar het kan.

En de grap is, veel (kinder)spelletjes hebben tegenwoordig de mogelijkheid te delen op fb. Of dus live te gaan, gewoon een knopje zonder beveiliging. Vet leuk. Ja, best grappig dus. Als het bij dit onschuldige incident blijft. Want echt he, het zal je gebeuren dat zoonlief zeer onschuldig een spelletje met camera functie zit te spelen terwijl jij net uit de douche verschijnt. Of weet ik veel, je grote boodschap in de toilet legt. De deur staat hier immers altijd open. Ik geef toe dat ik dus niet de hele schermtijd met haviksogen naast ze zit te beoordelen waar ze naar kijken.

Laatst scrollde ik eens terug in de fotogeschiedenis van de ipad en ik schrok me dood. Bij vlagen vinden ze het meesterlijk grappig elkaar hun blote kont te laten zien. Blijkbaar vonden ze het ook erg grappig dit op camera vast te leggen. Ze zouden toch perongeluk op het verkeerde knopje hebben gedrukt…