Zelgemaakte babydeken; welkom Tess & Mees

Een van mijn beste vriendinnen werd mama. Er zou een tweeling bij komen. Een jongen en een meisje. En ik vond dat er voor die twee een speciaal kadootje moest worden gemaakt. Al eeuwen geleden sloeg ik dus speciaal voor deze twee stof in ergens op een stoffenmarkt en begon ik. Maar uiteraard kwam er halverwege van alles tussen. Op zich niet erg want het zou nog wel even duren voor ze afgebakken waren. Maar toen kwam de einddatum ineens in zicht en vriendin begon mij te treiteren met het feit dat het nu echt, echt niet lang meer zou duren. Ik kreeg langzaam aan de zenuwen maar zette vooral geen vaart achter alles, mijn energie was op dat moment ver te zoeken en ik zat in een knutsel frutsel dip.

De tweeling werd geboren. Tess en Mees. Twee prachtige mensjes in een heel warm kers vers gezinnetje. Nu moest en zou ik mijn project afmaken om het te kunnen langsbrengen, dus zo geschiedde. En van de week waren ze ineens klaar.

Maar tja. Toen vond ik ze eigenlijk te mooi om weg te geven. Ik heb dat altijd. Ik maak iets, speciaal voor iemand, en wil het dan eigenlijk niet kwijt. Het eerste wat in me opkomt, ik maak gewoon een nieuwe. Precies dezelfde. Man zal niet blij zijn met dat voornemen, dit waren namelijk deken 100 en 101. Als het aan man ligt. komen er hier in huis niet nog meer dekens bij. Sorry man, verkeerde vrouw getrouwd.

Om het leed wat te verzachten, en om te kunnen showen uiteraard, moesten ze maar worden vast gelegd. Dat stelde ik uit tot het eigenlijk niet meer kon. De avond voor ik ze zou weg geven, zonder fatsoenlijk daglicht. Want hoe? Hoe mensen, leg je zulke dekens een beetje kunstzinnig vast op de plaat?

Oke, zij wilde best poseren. Ze gingen er heel even voor zitten. Maar voor ik de eerste toonbare foto had kunnen nemen, brak een zootje ongeregeld uit.

Ze wilde er ook heus nog wel even op gaan liggen, kleine man haakte inmiddels af, wilde niet meer mee doen met de onzin. Jemig, had mij kinderen gegeven die een beetje fatsoenlijk wilden stil staan voor de camera…. Dat werd het dus niet.

De volgende ochtend, in alle haast, een nieuwe poging. In het ledikantje voor de buikbaby. En kijk… Deze ging naar Mees, maar ik beloof mij hierbij plechtig dat ik deze deken precies zo ga namaken voor onze nieuwe kleine man. Met bijpassende gordijntjes. Hoeveel tijd heb ik nog?

En deze ging naar Tess. En waar ik heel stiekem vooraf duimde dat de mama de dekens niks zou vinden, was ze er heel erg blij mee. En achteraf ben ik dat ook. Want deze twee kersverse, veel te schattige, uber vertederende, speciale mensjes hebben ze verdient en ik heb ze speciaal voor hun gemaakt.

En omdat ik ik ben, dacht ik vanaf nu een handeltje in babydekens te beginnen. Uhm….