Zelluf doen

Zelluf doen neemt hier in huis af en toe absurde vormen aan. Het gaat twee kanten op. Kleine meid kan in principe alles zelf, doet men name niks graag zelluf. Lopen niet, eten niet, aankleden niet, opruimen niet, eigenlijk alles niet. We proberen het kind wijs te maken (wat overigens geen onwaarheid is) dat ze binnenkort naar school moet en dat juf niet haar persoonlijke assistent is zoals ze dat thuis geregeld heeft met haar pap en mam. Het mag duidelijk zijn, ik heb hier een aantal prinsjes en prinsesjes in de vorm van katten en kinderen rond lopen en ik ben het personeel. Tja.

Dan hebben we kleine man nog. Die kan nog niet alles zelf maar doet juist bij voorkeur wel alles zelluf. Echt alles. Tot in den treuren. En op zijn manier en geen andere. Ik zal een voorbeeld geven. We moeten de trap op. Kleine man doet als altijd het hekje open. Zo niet, is kleine meid hem voor, breekt er a. een scene uit en b. moet het hekje eerste dicht en doet kleine man hem vervolgens alsnog open. Dan moet het hekje weer dicht. Tergend langzaam, treetje voor treetje loopt meneer de trap op. Gaat af en toe zitten. Bedenkt zich bij tree vier dat hij auto, bal, pop, eend, weet-ik-veel vergeten is en moet weer terug. Trap op lopen kan natuurlijk alleen als je je handen goed vol hebt. Tot zover. Adem in, adem uit. We starten opnieuw. 

Dan zijn we boven. Het mocht even duren. Meneer moet op het aankleedkussen zien te belanden voor een verse luier en zijn nachttenue. Tegenwoordig klimt hij daar zelf op. Ook dat heeft wat voeten in de aarde. Ze houden hier van rituelen en breiden deze graag ook ellenlang uit. Als we even niet opletten, een dagje moe zijn of iets dergelijks (zelden uiteraard, zeker niet rond kinderbedtijd) zit er weer een onderdeel extra aan vast. Mja.

Het kan echt nog erger. Hij besluit ergens zelf te willen lopen in plaats van getild. Lijkt me heel gezond. Dus zetten we hem neer. Naar mening van meneer niet snel genoeg en dus loopt hij terug naar het punt waar het idee zijn hoofd binnen schoot en loopt vanaf daar zelf. Hilarisch om te zien natuurlijk maar inmiddels ook wel vermoeiend.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut voor zelf doen. Ik ben er van overtuigd dat hoe sneller je ze stimuleert zelf te doen, desnoods met eindeloos aanrommelen, puinzooi maken en vallen, hoe sneller ze het ook zelf kunnen. Maar ik ben inmiddels ook van mening dat aan het zelf doen grenzen gesteld moeten worden.

De kleine meid is met wat aanmoediging af en toe ineens apetrots als ze zelf haar schoenen en jurk heeft aangedaan. Dat ze zelf haar billen kan en mag afvegen is het helemaal. Ze eet tegenwoordig zonder aanmoediging steeds meer korstjes op. Smeert zelf haar brood, MET MES! Soms zelfs komt ze me trots vertellen dat ze stiekem de huiskamer voor me heeft opgeruimd, haar zelfvertrouwen in wat ze zelf kan lijkt te groeien. Sommige dingen zijn ineens leuk.

De kleine man heeft juist wat beperking van vrijheid nodig. Hij mag het zelf proberen maar na één keer waarschuwen dat als hij het nu dan ook niet zelf doet, wij hem gaan helpen, gaan we dat ook echt doen. In plaats van eindeloos waarschuwen zonder consequenties. Het werkt. Kleine man kan ineens heel veel, veel sneller zelf. Man wat scheelt dat aan frustratie.

Het blijkt maar weer dat twee kinderen uit hetzelfde gezin met dezelfde papa en mama niet perse goed gedijen bij dezelfde aanpak. Voor beide werkt hier juist precies het tegenovergestelde. Met bijna alles eigenlijk. Het zijn twee enorm verschillende kinderen. Een ware ontdekkingsreis is het, een eindeloos grote uitdaging, een gezin.