Vroeger kon ik best leuk tekenen. Vroegah… Al zeg ik het zelf. En ik deed het ook heel graag. Ergens in de loop van het verstrijken van mijn jaren (dat klinkt oud he?) ben ik dat talent ergens verloren. Nou ja, talent, talent…. Heel lang deed ik niks. Creativiteit was iets voor duffe meiden vond ik . Niet bepaald dat waar je nou mee te koop liep. Niet voor de hippe zoals ik. Zoals ik graag wilde zijn bedoel ik dan he ;). Tegenwoordig is dat anders (klinkt ook al zo oud). Maar toen werd ik ouder en wijzer. Nog ouder inderdaad. En vond ik langzaam aan, dat koste heel wat jaren, dat ik in sommige dingen best af en toe kon laten zien wie ik was. Creatief dus. En zo ging ik schilderen. En pakte ik nog duizend en één andere hobby’s op, naast mijn druk sociale bestaan en had voor alles zo weinig tijd dat ik nergens in uitblonk. En dat is nog steeds zo. Jep.
Al jaren neem ik me regelmatig voor weer eens wat met dat vergane talent te gaan doen. Vergaan in die zin dat ik gewoon echt echt echt NIET meer kan tekenen. Hoe kan dat? Geen idee. Maar ik zou het zo graag wel weer kunnen. Zo vaak ben ik al weer in nieuwe! notitie boekjes begonnen met de instelling er elke dag een leuk vers tekeningetje in te zetten. Dan begin ik heel ijverig bij dag één, blijkt wederom dat het inderdaad een vergaan talent is. Bummer. En haak ik weer af.
En ineens waren daar zentangles. Een leuk soort doodlen. Super simpel eigenlijk. Gewoon beginnen met frutsel tekeningetjes en zien waar het schip strandt. Heerlijk prutsen. Lelijk beginnen en uiteindelijk nog best aardig eindigen. Dat is het leuke eraan. Het ziet er bij de start werkelijk suf uit. Soms lelijk. Maar ga maar gewoon door… Het wordt vanzelf wat.
Ik doe dit trouwens onder het babyknuffelen ’s avonds op de bank als de andere helft van het kroost in coma ligt. Lezen kan ik op het moment de concentratie niet voor vinden, andere dingen zijn gewoon niet handig. Moet ik toegeven dat ik redelijk vaak ook scheel kijk naar mijn eigen kunstwerkjes. Vermoeidheid. Hoop ik.
Eigenlijk hoop ik stiekem dat ik op deze manier het tekenen weer een beetje eigen zal maken. Steeds een stapje ingewikkelder tot er zowaar iets minder abstracts op mijn bladzijdes zal verschijnen. Dat zou leuk zijn. Iets waarvan ik niet direct zal denken dat het spuug en spuug lelijk is. Oh ik droom nu al mijn eigen kinderboeken te kunnen illustreren. Huh? Eigen kinderboeken? Uhm… das weer een andere droom….
In ieder geval, het is fijn om gedachteloos creatief bezig te zijn aangezien ik de laatste tijd weer heel erg in mijn hoofd zit. Yoga for the brain zeggen ze. Ik vind van wel. Voorlopig is mijn boekje nog niet vol en dat er de komende tijd meer ruimte komt voor andere hobby’s zal ook niet direct dus ik krabbel lekker verder.
Fijne avond 🙂
Laat een reactie achter