Zo was mijn weekend

Afkicken. Het was het eerste weekend in lange tijd dat ik geen wedstrijd hoefde te spelen en dat is raar. Ineens had ik een heleboel tijd. Het is soms best fijn als je niet zelf hoeft te bedenken wat je moet gaan doen…

Vrijdagavond:
En dus besloot ik goed te beginnen. Ik ging uit eten met een vriendin. Oh, Sas, je moest eens weten hoe lang ik daarnaar uitkeek. Mijn laatste avondje was deze fantastische. Uit eten gaan daarentegen was zo ie zo al veel te lang geleden. Wouw, er kwamen goede herinneringen op toen ik daar zo door het centrum liep. Vroeger…. ‘Vroegah’… gingen we regelmatig uit eten. Elke week zeker wel. Soms zelfs wel vaker. Liefst met z’n tweetjes maar met vrienden kwam ook wel eens voor. Zeker in de zomer. Dagen lang samen in het centrum hangen, terrasjes pakken en eindigen ergens in een restaurantje. Man, ik mis dat. Helaas… Gezellig als vanouds. Eindeloos zitten bijkletsen. Serieuze zaken die je als vriendinnen hoort te bespreken en een hoop lol. Gelukkig hadden ze na jaren van mijn afwezigheid nog mijn favoriete recepten op de kaart. Spinazie, brie, balderdeeg flapje met noten en als hoofdgerecht een vegetarische bladerdeeg rol met noten en frambozensaus. Beetje overdaad aan bladerdeeg en noten voor mij die avond, maar heeeerlijk! Geen foto, vergeten, amateur, I know. Wel deze even opgeduikeld:

Samen op een terrasje in Berlijn, 100 jaar geleden. We kende elkaar net. Nog steeds een van mijn favo foto’s van Merijn. Smelt. Zucht. Kwijl… Oh en proost!

Zaterdag:
Na een slechte nacht, boehoe, snoozde ik veel en veel te lang (eerlijk, ik heb mijn hele wekker helemaal niet gehoord ook al stond hij al een uur te ratelen en ik verweet Merijn dat hij mij niet wakker maakte) waardoor ik zonder ontbijt nog net met 1 bakje koffie de auto insprong om op de verjaardag van mijn vader te verschijnen. Heel bewust besloot ik mijn camera deze keer thuis te laten, aangezien ik mijn verslaving van iemand genetisch meekreeg dacht ik dat het wel goed zou komen met het aantal foto’s dat zou worden geschoten maar ik moet jullie weer teleurstellen. Ongelofelijk maar waar.

Veel te laat reden we naar huis met twee saggerijnige kinderen die hun ogen sloten in de auto, bah ik haat dat zo, ik heb ze liever in hun eigen bedjes, dan heb ik nog een uurtje voor mezelf. Ja eigen schuld, dikke bult, ik weet het. Dus besloten we hier en daar maar wat aan alternatieve routes te doen tot ze hun ogen weer opende. En dat moment kwam veel te snel. ’s Middags besloten we uiteindelijk na veel wikken en wegen of we het aandurfde met ons aller beste humeur toch maar wat interieurzaken af te lopen, manlief moet inmiddels gek worden van mijn eindeloos aanhoudend geklaag over ons ongezellig ingerichte huis. Ik zag heel veel maar kocht niks. Ik snap het ook niet. Of wel. Ik voel dan altijd de ogen van Merijn in mijn rug branden, hij zal er toch het een en ander van vinden. Zo’n vrouw die weer eens met het zoveelste kussen of dekentje thuis komt ook al ligt de bank hier vol met kussens en dekentjes. Ik heb gewoon wat met kussens en dekentjes.

Zondag:
Na weer niet de meest fantastische nacht, mocht ik uitslapen. Zo fijn, zo’n man die altijd zonder te mopperen maar weer vroeg zijn bed uit springt met de kinderen (waarschijnlijk om te voorkomen dat hij moet onderduiken voor mijn humeur als hij het niet zou doen), ik kan iedereen aanraden zo’n man te zoeken mocht je nog niet voorzien zijn. Veel te laat in de middag besloten we nog even richting de Nijhof te rijden om dezelfde reden als hierboven en wederom kochten we niks, boehoe, maar lunchten we alleen maar uitgebreid om de kinderen (en onszelf, jeej taart) een plezier te doen en reden we weer met slapende kinderen achterin, we hadden het kunnen weten, naar huis. En omdat het veel te mooi weer was om ons het hele weekend binnen te verschuilen, dropten we de kinderen op de fiets en besloot ik dat het na al die stukken taart en de veel te gezellige vrijdagavond, heel hard tijd was om weer eens een rondje te lopen. En dat deed ik.
Misschien had ik mijn weekend daarmee moeten beginnen, ik voelde mij daarna stukken beter. Oh ja, en omdat ik me zo misdragen had dit weekend kreeg ik ook nog een grote bos tulpen in verschillende lente kleuren. Om me een beetje op te vrolijken.