De kinderen

Zwaar kinderleed

kinderleed Ooohw, auw! Waarom gaan sommige dingen altijd in slow motion, zie je ze van mijlen ver aankomen en lukt het je toch niet om ze te voorkomen? Zijn we dan zo ontzettend traag? Werken onze hersen sneller dan dat we kunnen over gaan tot actie?

Mijn arme schatje, mijn pollewopje. Je kan ze honderd keer waarschuwen. De hele dag loop je als veredelde politie agent achter ze aan geplakt. En dan gebeurd het toch. Nou moet ik toegeven dat ik niet vies ben van ‘laat ze het maar ervaren’, maar dit had nou ook weer niet gehoeven. We gaan het zien hoe vaak onze ezeltjes zich gaan stoten aan dezelfde steen. Hoe snel ze ervan zullen leren. Ik mag hopen dat dit een pijnlijke les was voor haar.

Een heel klein scharminkelig vingertje belandde gisteren tussen de tuin deur. Aan de verkeerde kant. Die zo lekker langzaam dicht scharniert. En waar je dat miezerige vingertje ook pas weer tussen uit krijgt als je de deur weer open doet. He, jakkes. Als ik er aan denk draait mijn maag zich al een paar keer om. Even herstellen Maai, stel je niet aan, tot tien tellen en door tikken….

Bloeden als een rund, lijkt me goed teken. In sneltrein vaart zwol dat miezerige vingertje op tot serieus formaat. Pimpelpaars. Even koelen onder de kraan. Tranen met tuiten. Auw, dat doet zo’n pijn…

Een uur lang zat ze bij mama op schoot met flinke sirene voor de tv de opkomende migraine aan te sterken. Dat heb je over voor je zielige kind. Het leed dat moeder zijn heet. Wie was er ook al weer zielig? Er moest en zou een doekje over. Mijn kind is stoer, het huilen stopte. Tot het doekje er af en toe af moest om de schade door zuster mama te laten bekijken. Niet nadenken Maai, even inspecteren, zet die knop op, jakkes. De sirene zwelt weer aan, het arme ding kan de aanblik op haar vingertje niet aan. Bloeeeed!!!!

‘Nou hoeft er helemaal geen nagellak meer op’, aldus papa. Pruillipje. Sirene. Ze kan er niet op lachen. Mama wel, hikken zelfs. Kan echt niet Maai. Waardeloos. Het is de spanning…. Wat ben ik voor moeder?

Gelukkig kan mijn arme poppedopje kinderleedweer lachen. Af en toe. Gek genoeg doen haar beentjes het ook ineens niet meer en haar linker armpje vertoont ook kuren. Beleefdheidsvormen zijn ook achter de deur blijven hangen vrees ik, ze weet haar leed al op en top uit te buiten. Er wordt wat af gecommandeerd daar vanuit het hoekje op de bank voor de tv. Ja sorry hoor, het arme ding moet even vertroeteld worden.

En nu even in gaten houden dat pootje. Niet dat ze het straks zonder dat vingertje moet doen…

You Might Also Like...

8 Comments

  • Reply
    mamoesjka
    20 maart, 2014 at 13:08

    ahh arm ding! Is de tuindeur niet beschadigd? hahaaa….
    kusje erop x

  • Reply
    Jess
    20 maart, 2014 at 14:55

    Aiaiai, arme meis en arme jij. Hier loopt er eentje met een buil op zijn achterhoofd en een schram op zijn voorhoofd. Slechts de schade van vandaag, arghhh!

    • Reply
      MamaMaai
      20 maart, 2014 at 19:58

      Haha herkebaar, zo’n kabouter heb ik hier ook. Tand door zijn lip, net gestopt met huilen liep hij tegen de deur aan en schaaf op zijn knie. Tijd om bed in te gaan en dat was alleen nog de ochtend…… Jongetjes

  • Reply
    Syl
    20 maart, 2014 at 15:09

    ow vingers en deuren, het gaat niet samen. Ik heb er zelf nog trauma’s van !

  • Reply
    MamaJo
    20 maart, 2014 at 17:02

    Ooooowwwauwauwauwaaaaauuuu, ellendig maar gelukkig zit het vingertje er nog wel aan!!!!. Ik ken een verhaal van een klapstoel en een vingertje, pfffffffff. Het slachtoffer is inmiddels 23 jaar oud maar mist een vingertop. Ik waarschuw mijn zoon altijd met dat verhaal. Hopelijk gaat het snel beter met je pollewopje, beterschap!

  • Reply
    Bee
    21 maart, 2014 at 07:39

    Oooooh afschuwelijk….ik haat dat soort combi’s: vingers en deuren; huilen en hoofdpijn; tv en al die nagesynchroniseerde stemmetjes (mijn meiden zijn wat ouder)(mijn man heeft eens zes uur lang ErnstBobbie en de rest zitten aanhoren…weet je wel hoevaak ze dat zeggen in 1 aflevering….sterkte!!

  • Reply
    Kimberley
    21 maart, 2014 at 17:57

    Ik heb gewoon met een gezicht vol ‘au’ zitten lezen! Het is dat je weet dat het wel weer over gaat, maar op het moment dat er zoiets gebeurt is het altijd schrikken. Gelukkig was je er wel snel bij en heb je haar meteen kunnen troosten 🙂

  • Reply
    Sanderijn
    22 maart, 2014 at 19:52

    Wat zijn ze een zielig hoopje dan hè, en wat breekt je moederhart om dat te moeten zien. Ik zou ze ook nergens anders willen hebben dan, behalve een uur lang op schoot de opkomende migraine aan sterkend 😉

  • Leave a Reply