Ooohw, auw! Waarom gaan sommige dingen altijd in slow motion, zie je ze van mijlen ver aankomen en lukt het je toch niet om ze te voorkomen? Zijn we dan zo ontzettend traag? Werken onze hersen sneller dan dat we kunnen over gaan tot actie?
Mijn arme schatje, mijn pollewopje. Je kan ze honderd keer waarschuwen. De hele dag loop je als veredelde politie agent achter ze aan geplakt. En dan gebeurd het toch. Nou moet ik toegeven dat ik niet vies ben van ‘laat ze het maar ervaren’, maar dit had nou ook weer niet gehoeven. We gaan het zien hoe vaak onze ezeltjes zich gaan stoten aan dezelfde steen. Hoe snel ze ervan zullen leren. Ik mag hopen dat dit een pijnlijke les was voor haar.
Een heel klein scharminkelig vingertje belandde gisteren tussen de tuin deur. Aan de verkeerde kant. Die zo lekker langzaam dicht scharniert. En waar je dat miezerige vingertje ook pas weer tussen uit krijgt als je de deur weer open doet. He, jakkes. Als ik er aan denk draait mijn maag zich al een paar keer om. Even herstellen Maai, stel je niet aan, tot tien tellen en door tikken….
Bloeden als een rund, lijkt me goed teken. In sneltrein vaart zwol dat miezerige vingertje op tot serieus formaat. Pimpelpaars. Even koelen onder de kraan. Tranen met tuiten. Auw, dat doet zo’n pijn…
Een uur lang zat ze bij mama op schoot met flinke sirene voor de tv de opkomende migraine aan te sterken. Dat heb je over voor je zielige kind. Het leed dat moeder zijn heet. Wie was er ook al weer zielig? Er moest en zou een doekje over. Mijn kind is stoer, het huilen stopte. Tot het doekje er af en toe af moest om de schade door zuster mama te laten bekijken. Niet nadenken Maai, even inspecteren, zet die knop op, jakkes. De sirene zwelt weer aan, het arme ding kan de aanblik op haar vingertje niet aan. Bloeeeed!!!!
‘Nou hoeft er helemaal geen nagellak meer op’, aldus papa. Pruillipje. Sirene. Ze kan er niet op lachen. Mama wel, hikken zelfs. Kan echt niet Maai. Waardeloos. Het is de spanning…. Wat ben ik voor moeder?
Gelukkig kan mijn arme poppedopje 
weer lachen. Af en toe. Gek genoeg doen haar beentjes het ook ineens niet meer en haar linker armpje vertoont ook kuren. Beleefdheidsvormen zijn ook achter de deur blijven hangen vrees ik, ze weet haar leed al op en top uit te buiten. Er wordt wat af gecommandeerd daar vanuit het hoekje op de bank voor de tv. Ja sorry hoor, het arme ding moet even vertroeteld worden.
En nu even in gaten houden dat pootje. Niet dat ze het straks zonder dat vingertje moet doen…
Geef een antwoord