Zwanger; Alweer 14 weken onderweg

Super lieve reacties hebben we gekregen op de aankondiging van de vierde zwangerschap. Nog een kindje erbij in ons nu al aardig drukke gezinnetje, jullie lijken ons het enorm te gunnen. Zo ontzettend veel berichtjes, lieve woorden, mailtjes, schouderklopjes en dikke felicitaties. Ik krijg dagelijks van zo veel de mensen de vraag hoe het met me gaat. Zo veel lieve mensen leven met ons mee. Echt heel heel erg bijzonder.

Het gaat best goed hier. Ik mag zeker niet te hard klagen. Dat gebeurd wel zo nu en dan. Ik kan nogal eens overvallen worden door enorme vermoeidheid. Mijn energielevel wat dan ver onder nul is gezakt precies op die momenten dat je gewoon moet gaan. Maar dat is nu eenmaal zo met een gezin waar er al drie rondstruinen en hun aandacht verdienen. Dan komt die man met de hamer weer eens langs en lijken de pillen even niet zo goed hun werk te doen en weet ik dat ik weer duizend stappen terug moet doen. Loslaten… Laten we er vast een lesje in krijgen. Maar goed, we zitten inmiddels rond de 14 weken… en als dit zo blijft mag ik echt in mijn handjes knijpen, ergens binnenkort mag de lijn weer gaan stijgen in energie de komende tijd als het goed is, ik zit inmiddels in het tweede trimester.

Ik vond het echt enorm spannend het allemaal wereldkundig te maken. Een aantal mensen in mijn omgeving wist hoe dolgraag ik een groot gezin wenste, ik heb er nooit een geheim van gemaakt, maar die beslissing maak je natuurlijk niet alleen. Wie al een tijd mijn blog volgt zal het ook niet een heel grote surprise zijn. Maar met een groot gezin, een vierde kindje val je niet meer helemaal binnen de norm en ik was (en ben) stiekem bang dat er toch mensen zouden zijn die in mijn gezicht daar een opmerking over zouden maken.

En die zullen ook nog wel komen, er kwamen er al een paar, mensen vinden overal wat van en dat is oke. Iedereen uiteraard zijn eigen keuzes. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je er niet aan moet denken vier kindjes achter je aan te slepen. Ik voel me al enorm lopen met mijn sliert druktemakers en durf erg genoeg bijna niet uit te spreken dat ik ook nog zwanger ben en moet mijn weg nog gaan vinden in het daar niks van aantrekken. Maar tegelijkertijd ben ik zo super trots op zoveel moois. Allemaal van mij!!!

Ik kan niet wachten tot het zover is. Ik zie mezelf al avonturen gaan beleven met ons kwartetje. Ik zie Fenne in gedachten al eindeloos rondzeulen, luiers verschonen, zich ontpoppen tot klein moedertje. Ik zie Melle al eindeloos veel geduld hebben om het de kleinste naar zijn zin te maken. Gekke geluidjes, gekke gebaren, kusjes, eindeloos veel kusjes. En ik zie Siem al voorzichtig over het bolletje aaien zoals hij nu al regelmatig even naast mij mijn buik komt kriebelen.

Ik kan zelfs wel zeggen dat het begint te lijken op de tijd vliegt. Een dikke anderhalve week geleden kropen de uren voorbij maar jeetje, 14 weken alweer… Inmiddels hebben we samen met het hele gezin het hartje mogen horen bij de verloskundige, volgens mij is dat bij baby 100 nog enorm bijzonder en speciaal, en een toekomstige papa de schrik op het lijf gejaagd toen wij met onze sliert kids de wachtruimte doorstruinde. Oh mensen, ik moet aan dat gevoel gaan wennen maar stiekem moesten we er eenmaal buiten heel hard om lachen. Oh maj, wat hebben die arme piepjonge mensen moeten denken.

Dus. Het begint al zichtbaar te worden maar zit stiekem nog verstopt onder een laag winterkleding, het gaat goed hier en we gaan er vanuit gewoon elke dag een stukje beter zelfs 🙂