Zwangerige update 36 weken; PANIEK

Al weer ruim 36 weken inmiddels. Waar ik bij baby 1 en 2 het laatste trimester zowat de seconden aan het wegtellen was, gaat het me deze keer allemaal een beetje te snel. HOE. KAN. DAT??? Persoonlijk denk ik dat het er alles mee te maken heeft dat a. er een kind elke ochtend heen en weer gesjouwd moet worden naar school en elke middag weer terug, b. we midden de chaos van feestdagen en jaar afsluiten zitten en c. ik me des te harder besef dat dit de laatste keer is dat ik als bewoonde vrouw zal rond waggelen. Ergens heb ik er moeite mee dat te handelen. Ik ben nogal een sucker als het gaat om dingen loslaten. Ik heb er moeite mee periodes af te sluiten. Spontaan vliegen alle sluizen open als ik me bedenk dat ik nooit meer een baby in mijn buik zal voelen, ook al heb ik zat momenten aan de zwangerschap enorm vervloekt (en doe ik dat nog steeds).
Net zo hard zou ik kunnen janken om het feit dat ik binnen heel korte tijd überhaupt nooit meer een kleine zelfgemaakte baby in mijn armen zal hebben, whaaaa… het kind moet nog geboren worden. Het zou bijna een reden kunnen zijn om maar gewoon kinderen te blijven maken. Ik zat gisteren toevallig weer te kijken naar ‘Een huis vol’ op NPO 1 maar geloof dat dat toch niet direct is wat ik zou willen. Want aan de andere kant smacht ik naar het terug hebben van mijn eigen lijf, mijn eigen emoties die niet vervloekt lijken door de hormonen, wil ik me ook binnenkort wel weer gewoon eens goed voelen. Dat gun ik ook mijn man en kindjes.

De hele zwangerschap tot nu toe ben ik er van uit gegaan dat ik gewoon weer ergens tussen de 41 en 42 weken zal gaan bevallen. Dat is genetisch toch? Het laatste trimester ben ik er ineens bang voor dat beeb nummer 3 zich veel eerder gaat aandienen. Puur om het feit dat ik juist die seconden zat weg te tellen, ik overal een teken in zag en zowel beeb 1 als 2 geboren werden precies toen ik het los liet. Op het moment dat ik me eindelijk kon neerleggen bij ‘we zien wel wanneer het gebeurd’. Bij alle twee moest er eerst gedreigd worden met inleiden voor het moment daar was. En aangezien ik dus bij beeb nummer 3 nu vrij relaxed ben en denk ‘het gaat allemaal nog wel even duren’ ben ik juist bang dat dat dus ineens niet het geval zal zijn. Geloof mij dat ik dan de schok van mijn leven krijg. Zo had ik 2 dagen terug ineens de hele avond harde buiken. Ik moet toegeven dat het een bewogen weekend was geweest maar echte harde buiken had ik deze zwangerschap nog een beetje gemist. Ondanks dat ik zeker wist dat het allemaal nog niet op springen stond, begon er ineens een paniekerig stemmetje in mijn hoofd te roepen dat ik de vuchttas maar eens moest gaan klaarzetten. Op het moment dat we al lang en breed in bed lagen, dirigeerde ik man naar boven om nog het fris gewassen jasje van de waslijn te halen. PANIEEEK….. Eerder had ik de suffe reden alles maar voor me uit te schuiven, omdat ik wist dat het kindje toch nog niet mee naar huis zou mogen met de termijn waarop ik zat. Twee dagen geleden besefte ik me ineens dat die termijn langzaam aan het verstrijken is en dat er echt wel mensen zijn die al ergens rond 36 of 37 weken bevallen.

Oke relax!

Dat was twee dagen geleden. De vluchttas staat klaar, we gaan zo de klossen in huis halen, de camera is opgeladen…. het komt wel goed. Mocht de baby zich aandienen, dan kunnen we hem heus wel een warm plekje bieden ook al is het kamertje nog niet spik en span en het huis nog niet kraamverzorgster proef.

Vooralsnog ga ik er weer lekker vanuit dat ik met dik zwanger lijf de feestdagen doorkom. Dat ik daarna netjes de 40 weken verstrijk en dat de baby 15-1-15 geboren zal worden. Gokje. Wat denken jullie?

Kan ik me nu weer bezig houden met belangrijkere zaken en dagelijkse beslommeringen.

Volg je mij al? Bloglovin of Facebook