Papablog: Michiel

Papa’s aan het woord. Omdat er heel veel blogmama’s aan het woord zijn. En omdat papa’s net zo trots zijn. En omdat het leuk is om te lezen hoe een papa een moment met zijn kinderen ervaart. Een serie persoonlijke verhalen waarin elke keer een papa verteld over een bijzonder moment met zijn kind(eren). Deze tweede week Michiel. Vader van Evi en Sam.

Voordat ik vader werd had ik wel een kinderwens, maar een goede voorstelling maken van hoe dit ons leven ging veranderen kon ik niet. Bekende gevoelens en emoties worden plots sterker dan ooit tevoren: liefde, verantwoordelijkheid, maar ook de zorgen die je kan hebben om dat kleine meisje. Dit artikel gaat over een dag waarop al die emoties samen kwamen.

Harde knak:

Mijn vrouw, dochter Evi en ik zijn aan het lunchen. Halverwege de lunch wil Evi graag bij mijn vrouw op schoot zitten. Na enkele minuten begint ze wat druk te doen; zo druk dat ze van mijn vrouw haar schoot afglijdt, tussen onze stoelen. In die val zwaait haar arm omhoog die ik in een reflex vastgrijp, in de hoop een valpartij op de harde vloer te voorkomen. Dit lukt, maar ondersteboven hangend aan één arm, en precies tussen twee stoelen is de volgende uitdaging hoe ik haar uit de benarde positie ga bevrijden. Tot op dat moment is alles op de ‘automatische piloot’ gegaan en wederom zonder nadenken trek ik haar aan haar arm omhoog, om zo met mijn andere arm haar te kunnen pakken. Op dat moment hoor ik een serie harde knakken, hetzelfde geluid wat je hoort wanneer je je vingers ‘knakt’. Ik schrik hier erg van en terwijl Evi in huilen uitbarst, haar arm slap op haar schoot, bekruipt bij mij vooral het gevoel van bezorgdheid en schuld.

Het ziekenhuis:

Mijn vrouw en ik besluiten dat het tijd is om de huisarts te bellen. Tien minuten later zit ik bij de huisarts op de kamer met Evi op mijn schoot. De huisarts doet een paar kleine onderzoeken en verwijst ons door voor een röntgenfoto. Op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen wordt de foto gemaakt en krijgen we te horen dat er geen goed beeld gemaakt kan worden van wat er in de arm of pols loos is. Opnieuw een doorverwijzing, ditmaal naar de eerste hulp alwaar de kinderarts een poging zal wagen.

Met Evi op mijn arm loop ik binnendoor naar de eerste hulp. Bij het zien van de houten puzzel die daar in de wachtruimte op haar ligt te wachten, verdwijnen de eerste tranen. Er ontbreken enkele stukken, maar dat maakt voor een kind gelukkig niet uit.

Radiuskop luxatie:

Waar ze meestal erg terughoudend is tegenover onbekende gezichten, laat Evi dit keer blijken dat ze dokter Martijn wel een kans wil geven. De pols en elleboog worden aandachtig bekeken en er worden een aantal specifieke bewegingen gemaakt. Om te zien of dit alles geholpen heeft, blaast Martijn een blauwe doktershandschoen op en voorziet deze met een zwarte stift van ogen, oren en een mond. Nieuwsgierig reikt ze naar het ‘handschoenmannetje’ met de arm die net nog pijnlijk was: de klachten zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.

Dokter Martijn legt uit dat het waarschijnlijk een geval van radiuskop subluxatie was, een gedeeltelijke ontwrichting van de elleboog, die voornamelijk bij meisjes voorkomt en bovendien bij kinderen tot vier jaar de meest voorkomende aandoening aan de elleboog is. Maar nu is alles dus weer in orde en Evi en ik kunnen dus naar huis.

Naar huis:

Op weg naar buiten lopen we even het ziekenhuiswinkeltje binnen waar Evi mijn laatste paar contante Euro’s mag spenderen, als beloning voor haar stoere optreden. De knuffel lijkt het te gaan winnen tot we bij de kassa komen, waar een grote schaal met chocolade eieren staat – die met cadeautjes er in. Twee eitjes dan maar; de knuffel mag weer terug naar z’n vriendjes.

“Papa stopt er één in zijn zak, dan mag jij de andere vasthouden. Maar pas thuis openmaken anders zit de auto straks onder de chocolade.” Evi stemt in en we vertrekken. Na vijf minuten rijden bereikt de zoete geur van chocolade mijn neus. “Evi? Zit je nu stiekem toch van je eitje te eten?” vraag ik. “Hmm-hmm”, bevestigt ze, met een hoorbare glimlach en een mond vol chocolade. Ik word warm van binnen en huil met een glimlach bij het besef dat ze weer helemaal de oude is. “Haha, ik houd van je”, zeg ik en rijd door naar huis.